Otto Illiadis: Η αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίσς

Στην ταραγμένη εποχή μας, η αναζήτηση της ευτυχίας συχνά μας οδηγεί σε επιφανειακές λύσεις και πρόσκαιρες ικανοποιήσεις. Ο Otto Iliadis, γνωστός YouTuber, ζούσε μια ζωή γεμάτη δημοσιότητα και επιτυχίες, αλλά ένιωθε ότι κάτι σημαντικό του έλειπε. Το χάσμα αυτό τον οδήγησε σε ένα από τα πιο ιερά μέρη της Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης: το Άγιο Όρος.

Η ιστορία του Iliadis είναι μια σύγχρονη μαρτυρία της προσπάθειας να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας και να βρούμε την αληθινή ευτυχία. Στο Άγιο Όρος, όπου οι μοναχοί ακολουθούν τους τρεις όρκους—παρθενία, ακτημοσύνη και υπακοή—ο Iliadis συνειδητοποίησε ότι η ευτυχία δεν έρχεται από τα υλικά αγαθά ή τη φήμη, αλλά από την πνευματική αφοσίωση και την ταπεινότητα.

Αυτή η μετάβαση από τη δημοσιότητα στην πνευματική αναζήτηση αναδεικνύει μια βασική αλήθεια: ο εγωισμός μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αληθινής ευτυχίας. Ενδεχομένως, η προσωπική ιστορία του Iliadis μπορεί να μας παρακινήσει να αναλογιστούμε πώς ο εγωισμός επηρεάζει τη ζωή μας και να αναζητήσουμε την πραγματική πληρότητα μέσα από την πνευματική αφύπνιση και την εσωτερική αλλαγή.

Αν ενδιαφέρεστε να ανακαλύψετε πώς η υπέρβαση του εγωισμού μπορεί να οδηγήσει σε μια ζωή πληρότητας, η ιστορία του Otto Iliadis είναι μια πηγή έμπνευσης και μια πρόσκληση για αυτοεξέταση.

Δειτε το βίντεο εδώ : https://m.youtube.com/watch?v=_LfbpSyQ1YM&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR1-rppzWQxTGXnyhiDxZOSb-3zQduQVkd1pfnC_Z4Nq0ooI8ApGyO8bquI_aem_IjsWwC0SQU1oWqx1f71SHw 

Ε ρε μ@λ@κι@ που μας δέρνει..

Είναι απίστευτο πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Όταν κάποιος κάνει μήνυση στα ελικόπτερα που προσπαθούν να σβήσουν τις φωτιές επειδή ενοχλείται από τον θόρυβο, αναρωτιέται κανείς τι στο καλό συνέβη με το σύστημα επιλογής των ηγετών μας. 

Αν αυτοί οι μαλάκες έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν, τότε κάτι πάει στραβά με τη δημοκρατία μας. Το δικαίωμα ψήφου είναι τόσο θεμελιώδες όσο και επικίνδυνο όταν οι ηλίθιοι έχουν το ίδιο βάρος με τους συνειδητοποιημένους πολίτες. Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι η δημοκρατία μας μπορεί να παραχωρήσει ψήφο ακόμη και στους πιο ηλίθιους, αρκεί να έχουν συμπληρώσει τη βασική εκπαίδευση.

Ας μη χάνουμε την ψυχραιμία μας. Ας κοιτάξουμε σοβαρά το ζήτημα και ας αναρωτηθούμε αν η δημοκρατία μας χρειάζεται μια μικρή αναθεώρηση, για να μην ξαναβρεθούμε μπροστά σε φαινόμενα όπως αυτό.

Παιδικες φωνούλες στους δρόμους?

Πλησιάζει εκείνη η εποχή του χρόνου, η "γιορτή" που όλοι περιμένουμε με αγωνία. Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα, ούτε το Πάσχα. Είναι η στιγμή που οι δρόμοι της πόλης μας θα γεμίσουν με τις χαρούμενες, αθώες φωνές των παιδιών, που επιστρέφουν στα σχολεία μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Και τι θα ακούσουμε; Αυτές τις όμορφες, τρυφερές εκφράσεις που θα μας κάνουν να νιώσουμε περήφανοι για τη νέα γενιά: "Άντε γαμήσου ρε", "Σε γαμάω πούστη", "Κλάσε μου τ' αρχίδια".

Ας το παραδεχτούμε, η νεολαία μας έχει πλέον πιάσει κορυφή στον τομέα της γλωσσικής ευφράδειας. Τα παιδιά μας δεν είναι πια αθώα, ανυποψίαστα πλάσματα που μιλούν για μολυβάκια και σοκολάτες. Όχι, αυτά τα θέματα είναι για τους αδύναμους. Σήμερα, οι νέοι μας είναι μέσα σε όλα, και η μαγκιά τους αποδεικνύεται καθημερινά με φράσεις που θα έκαναν ακόμα και τους πιο σκληρούς μάγκες του πεζοδρομίου να κλαίνε από περηφάνια.

Βλέπεις, αυτή η νέα γενιά δεν φοβάται να εκφραστεί. Δεν κρύβεται πίσω από ευγένειες και παρακαλετά. Πες ό,τι θέλεις για τα παιδιά μας, αλλά σίγουρα δεν θα τα κατηγορήσεις ποτέ για "καθωσπρέπει" συμπεριφορά. Και γιατί να το κάνουμε άλλωστε; Είναι η γενιά που μας δείχνει καθημερινά ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Μια γενιά που αντί να ασχολείται με βιβλία και "χαζομάρες", επικοινωνεί με έντονα μηνύματα και κουβέντες που προκαλούν ρίγη συγκίνησης στους περαστικούς.

Τι κι αν κάποτε αγωνιζόμασταν να μάθουμε στα παιδιά μας τη σημασία της ευγένειας, του σεβασμού, και της αξιοπρέπειας; Αυτά είναι πράγματα ξεπερασμένα, αρχαία σχεδόν. Σήμερα, μετράει να είσαι "μέσα σε όλα", να μπορείς να μιλάς τη γλώσσα της πλατείας, της γειτονιάς, της πραγματικής ζωής. Γιατί τι είναι η ζωή αν όχι μια μεγάλη αρένα, όπου μόνο οι πιο σκληροί επιβιώνουν;

Φυσικά, το καλύτερο είναι πως όλο αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό. Είμαστε περήφανοι που τα παιδιά μας είναι "μέσα σε όλα". Που δεν είναι σαν τα άλλα τα "φλώρια" που ασχολούνται με τον καλλιτεχνικό λόγο και τις αρχές της ευγένειας. Όχι, τα δικά μας παιδιά είναι έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο, έναν κόσμο όπου το να πεις στον άλλο "κλάσε μου τ' αρχίδια" δεν είναι απλά αποδεκτό, αλλά ίσως και ενθαρρυνόμενο.

Και τι κάνουμε εμείς, οι γονείς, οι ενήλικες που κάποτε νοιαζόμασταν για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας; Απλά χαμογελάμε και κουνάμε το κεφάλι μας με ικανοποίηση. "Το παιδί μου είναι μέσα σε όλα", λέμε, και συνεχίζουμε τη μέρα μας σαν να μην τρέχει τίποτα.

Αλλά κάπου μέσα μας, ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάπου, βαθιά μέσα μας, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε χάσει την επαφή με αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Όμως, αντί να το αντιμετωπίσουμε, προτιμάμε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να ακολουθούμε το ρεύμα. Γιατί, στο κάτω κάτω, ποιος θέλει να είναι ο γονιός που "δεν καταλαβαίνει" τα παιδιά του;

Έτσι, συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον δρόμο που ανοίξαμε, με τα παιδιά μας να μας καθοδηγούν με τη νέα τους γλώσσα, αυτή που αντικαθιστά τα παλιά ιδανικά με το σκληρό νόμισμα της σύγχρονης μαγκιάς. Και όσο το "Άντε γαμήσου ρε" γίνεται όλο και πιο διαδεδομένο στις παιδικές χαρές, εμείς μπορούμε απλά να χαμογελάμε και να πούμε: "Έχουμε φτιάξει μια πραγματικά σπουδαία γενιά".

Back to school,γιούπιιιιιιιι

Είναι αλήθεια ότι η εμπορευματοποίηση έχει φτάσει σε νέα επίπεδα όταν καταφέρνει να μετατρέπει κάτι τόσο δυσάρεστο όπως το "Back to School" σε αφορμή για πανηγυρισμούς. 

Λες και τα παιδιά όλου του κόσμου περίμεναν με ανυπομονησία το τέλος των διακοπών τους, τα διαβάσματα και τα φροντιστήρια! 

Ναι, σίγουρα, όλα τα παιδιά, ανάμεσα σε παγωτά και παραλίες, κάθονταν με το ημερολόγιο στο χέρι μετρώντας αντίστροφα τις μέρες για να επιστρέψουν στο σχολείο. 

Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτή η εικόνα είναι τόσο αληθινή όσο το ότι οι γονείς χαίρονται όταν τελειώνει η άδειά τους και πρέπει να επιστρέψουν στη δουλειά!

Το "Back to School" έχει πλέον γίνει ένα ολόκληρο φεστιβάλ, με πολύχρωμες διαφημίσεις, χαμογελαστά παιδάκια και γονείς που προσποιούνται πως δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους. 

Και εκεί που βλέπεις την καμπάνια να σε κατακλύζει από παντού, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: Ποιον δουλεύουν; 

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πιο απλή και πιο ωμή. Το "Back to School" είναι η στιγμή που τα παιδιά αφήνουν πίσω την ελευθερία των καλοκαιρινών διακοπών και μπαίνουν ξανά στον κόσμο των μαθημάτων, των διαγωνισμάτων και του φροντιστηρίου. Και μην γελιόμαστε, η φράση "back to school" είναι περισσότερο γιορτή για τους γονείς, που επιτέλους θα ξαναβρούν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους, παρά για τα παιδιά.

Ας είμαστε ειλικρινείς: οι μόνοι που πραγματικά επωφελούνται από αυτήν τη "γιορτή" είναι οι διαφημιστές και οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων που βλέπουν τις πωλήσεις τους να ανεβαίνουν. 

Γιατί λοιπόν να μην το πάνε ένα βήμα παραπέρα και να μας σερβίρουν το "Back to Work" μετά από την άδεια ως τη νέα γιορτή της χρονιάς; 

Φανταστείτε το: "Γιούπιιι, τέλος η άδεια, ώρα να ξαναφορέσουμε τα κοστούμια μας και να χωθούμε στις ατελείωτες συσκέψεις και τις υποχρεώσεις!" 

Μήπως αυτό το όραμα του μέλλοντος είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα; 

Μάλλον όχι.

Στην πραγματικότητα, οι γονείς αναστενάζουν με ανακούφιση, κρύβοντας επιμελώς τη χαρά τους, καθώς βλέπουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν στο σχολείο. Ξέρουν καλά ότι η "γιορτή" αυτή σηματοδοτεί το τέλος της φασαρίας, της ακαταστασίας και του χάους που φέρνει μαζί του ένα καλοκαίρι γεμάτο παιδιά στο σπίτι. Αλλά φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να το δείτε σε καμία διαφήμιση.

Οπότε, ας το παραδεχτούμε όλοι: το "Back to School" είναι λιγότερο γιορτή για τα παιδιά και περισσότερο μια καλά στημένη επιχείρηση για να πουληθούν σακίδια, τετράδια και μολύβια με υπερήρωες. Και αν είμαστε τυχεροί, ίσως οι διαφημιστές καταφέρουν να μας πείσουν ότι ακόμα και η επιστροφή στη δουλειά είναι η πιο μεγάλη γιορτή της ζωής μας. Μέχρι τότε, γονείς, χαρείτε το λίγο αυτό το "Back to School" για τους δικούς σας λόγους. Εσείς ξέρετε!

Από την Ευαισθησία στη Σιωπή - Όταν οι Υποσχέσεις Κοστίζουν οσο μια Καρέκλα?

Πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, το Ηράκλειο κατακλύστηκε από υποψήφιους που έδιναν όρκους αγάπης για την πόλη μας. Ήταν πάνω από 600 άτομα, όλοι τους παθιασμένοι, όλοι τους αποφασισμένοι να κάνουν τη διαφορά. Τα φυλλάδια τους γέμισαν τα σπίτια μας, τις αυλές μας, και ίσως ακόμα και τα όνειρά μας. Ο λόγος τους ήταν γεμάτος ευαισθησία και ανησυχία για τα χρόνια προβλήματα που μας ταλαιπωρούν – προβλήματα που, όπως έλεγαν, έβλεπαν να μένουν αλυτά και υπόσχονταν να τα αντιμετωπίσουν.

Και μετά ήρθαν οι εκλογές. Κάποιοι τα κατάφεραν και εξασφάλισαν την πολυπόθητη καρέκλα. Οι περισσότεροι, όμως, δεν τα κατάφεραν. Και τότε, κάτι περίεργο συνέβη. Η ευαισθησία τους, αυτή η τόσο έντονη ανάγκη για δράση και προσφορά που διακήρυτταν, εξαφανίστηκε. Μαζί με τα εκλογικά αποτελέσματα, χάθηκε και το πάθος τους για την πόλη.

Η απορία είναι απλή: Τι απέγινε αυτή η αγάπη για το Ηράκλειο; Γιατί αυτοί οι "σωτήρες" δεν βγήκαν μπροστά, ακόμα και χωρίς τη θεσμική καρέκλα, για να συμβάλουν στη βελτίωση της πόλης μας; Μήπως η ευαισθησία τους ήταν απλώς ένας μανδύας για να κρύψουν το πραγματικό τους κίνητρο – την εξασφάλιση μιας θέσης με εισόδημα και εξουσία; Ή μήπως σκέφτονται πως «αφού δεν με ψηφίσατε, καλά να πάθετε»;

Είναι αστείο – ή μάλλον, θλιβερό – το πόσο γρήγορα μπορούν να εξαφανιστούν οι ηχηρές υποσχέσεις μόλις κλείσουν οι κάλπες. Η αλήθεια είναι ότι το ενδιαφέρον για την πόλη μας δεν μπορεί να είναι αλα καρτ. Αν όντως σε νοιάζει, το αποδεικνύεις κάθε μέρα, είτε έχεις μια καρέκλα να σε στηρίζει είτε όχι. Αντί να περιμένεις την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να εμφανιστείς ξανά, αναλαμβάνεις δράση, είτε μέσα από εθελοντισμό είτε μέσα από οργανωμένες πρωτοβουλίες.

Αλλά φαίνεται πως για πολλούς, η «αγάπη» τους για την πόλη είχε ημερομηνία λήξης – την ημέρα των εκλογών. Και έτσι, εμείς, οι πολίτες, μένουμε να αναρωτιόμαστε: Ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την πόλη μας και ποιος απλά κυνηγά την καρέκλα;

Ίσως τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα αλυτά ζητήματα της πόλης, αλλά οι άνθρωποι που τα βλέπουν μόνο όταν τους συμφέρει.

Να γεράσουμε μαζι?

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι συχνά εστιάζουμε σε λάθος πράγματα. Όταν σκεφτόμαστε τη συντροφικότητα, πολλές φορές φανταζόμαστε κάποιον με τον οποίο θα γεράσουμε μαζί, να μοιραζόμαστε την ασφάλεια και τη σταθερότητα που έρχεται με τα χρόνια. Αναζητούμε μια ήσυχη γωνιά να ξαποστάσουμε, κάποιον να γεράσουμε μαζί. Ίσως αυτό να είναι και η πιο παραδοσιακή προσδοκία, μια εικόνα που μας έχει εμφυτευθεί από κοινωνικές νόρμες και οικογενειακές προσδοκίες.

Αλλά μήπως το έχουμε σκεφτεί λάθος; Μήπως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε δεν είναι απλώς μια συντροφιά για τα γεράματα, αλλά κάποιον με τον οποίο μπορούμε να παραμείνουμε για πάντα παιδιά; Κάποιον που θα μας κάνει να γελάμε με την ίδια αφέλεια που γελούσαμε όταν ήμασταν μικροί, που θα μας προκαλεί να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της φαντασίας και της περιέργειας, όχι της ρουτίνας και της σοβαρότητας;

Ο πραγματικός σύντροφος ζωής είναι εκείνος που θα σε κρατάει από το χέρι και θα σε ενθαρρύνει να κυνηγήσεις πεταλούδες στο πάρκο, ακόμα και όταν είσαι 60 χρονών. Που θα σου προτείνει να φύγετε αυθόρμητα ένα Σαββατοκύριακο, χωρίς προορισμό, μόνο και μόνο για την αίσθηση της περιπέτειας. Που θα βλέπει τον κόσμο μέσα από τα ίδια παιδικά μάτια, όπου η μαγεία και το θαύμα δεν σταματούν ποτέ να υπάρχουν.

Ίσως, τελικά, το μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή δεν είναι να βρούμε κάποιον με τον οποίο θα γεράσουμε, αλλά κάποιον με τον οποίο θα μείνουμε για πάντα νέοι στην ψυχή. Γιατί η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός, αλλά η αίσθηση του παιδιού μέσα μας είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς, χαρούμενους και ερωτευμένους με τη ζωή.

Airbnb: Η Κερδοφορία Που Εκτοξεύει τα Ενοίκια και Εξαντλεί τις Οικογένειες

Η νέα "χρυσή" εποχή του Airbnb έχει φέρει στην επιφάνεια μία νέα κατηγορία "επιχειρηματιών". Από τον κύριο Γιώργο με τη γκαρσονιέρα που πριν δούλευε ως αποθήκη οικοδομικών υλικών, μέχρι τη θεία Κατίνα με το σπίτι του '60, όλοι ξαφνικά ανακάλυψαν ότι έχουν στα χέρια τους "χρυσωρυχείο". Και κάπως έτσι, η κούρσα για το γρήγορο κέρδος έχει πάρει φωτιά, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια, όχι μόνο κτηρίων, αλλά και ζωών.

Ας μιλήσουμε για τους "ειδικούς", αυτούς τους γκουρού του Airbnb που υπόσχονται στους ιδιοκτήτες ακινήτων βουνά από χρήματα και όνειρα για διακοπές στις Μαλδίβες. Αυτοί οι ίδιοι που προβάλλουν τη μεταμόρφωση της παλιάς αποθήκης σε "boutique" διαμέρισμα, με τα νέα του "vintage" έπιπλα και τον απολύτως απαραίτητο "boho chic" διάκοσμο, που κανένας δεν ξέρει ακριβώς τι σημαίνει αλλά δείχνει ωραίο στο Instagram. Όλοι αυτοί που διαχειρίζονται τις προσδοκίες των ιδιοκτητών, αφήνοντας οικογένειες και φοιτητές να ψάχνουν για στέγη σαν να είναι κυνήγι θησαυρού. Κι ο θησαυρός είναι πάντα λίγο πιο μακριά, σε κάποιο άλλο μέρος που δεν το πιάνει το μάτι τους.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι ιδιοκτήτες, γευόμενοι το νέκταρ των εύκολων χρημάτων, αποφασίζουν ότι δεν αρκούνται πλέον σε "ψιχία" από τα ενοίκια. "Γιατί να νοικιάσω το διαμέρισμα μου με 350 ευρώ, όταν μπορώ να το νοικιάσω με τη βραδιά σε τουρίστες που πιστεύουν ότι το Παγκράτι είναι η Μονμάρτρη της Αθήνας;" σκέφτονται. Και ξαφνικά, η απλή, τίμια στέγη μεταμορφώνεται σε πανάκριβο κατάλυμα, με την τιμή να τριπλασιάζεται, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης παραμένουν απαράλλακτες – τα παλιά υδραυλικά είναι πλέον "vintage", οι ρωγμές στους τοίχους προσδίδουν "χαρακτήρα" και η έλλειψη θέρμανσης είναι απλά μια "έξυπνη" εναλλακτική για να νιώθετε πιο κοντά στη φύση.

Και στο μεταξύ, οι οικογένειες που θέλουν να βρουν μια στέγη, ένα ταπεινό κεραμίδι να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω, αναγκάζονται να βλέπουν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν εφιάλτη και μια ελπίδα να μεγαλώνει καθημερινά. Οι φοιτητές ψάχνουν εναγωνίως για ένα δωμάτιο που δεν θα απαιτεί δάνειο σπουδών για να πληρωθεί, ενώ οι φιλόδοξοι ιδιοκτήτες μετράνε τα εισοδήματά τους, αδιάφοροι για το τι αφήνουν πίσω.

Αλλά ποιος νοιάζεται; Εμείς; Όχι φυσικά! Εμείς είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για την "καινοτομία" του Airbnb, για την "πρόοδο" και για το πώς όλοι έχουμε δικαίωμα να κερδίζουμε. Κι αν οι οικογένειες, οι φοιτητές και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί δεν μπορούν να πληρώσουν τα νέα "αξιοπρεπή" ενοίκια, τότε ίσως είναι καιρός να εξετάσουν εναλλακτικές, όπως μια ωραία σκηνή στο κοντινότερο κάμπινγκ ή ένα βραδάκι στον καναπέ της γιαγιάς.

Γιατί, στην τελική, τι είναι πιο σημαντικό; Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας ή τα likes στο Instagram για τη νέα "boho" διακόσμηση του παλιού σας σπιτιού; Ας μην είμαστε μικροπρεπείς.

Αυτοάμυνα για Παιδιά: Γιατί η Ασφάλεια και η Αυτοπεποίθηση Πρέπει να Είναι Προτεραιότητα για τους Γονείς

Καθώς ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά, οι γονείς σπεύδουν να εγγράψουν τα παιδιά τους σε μια πληθώρα δραστηριοτήτων. Ξένες γλώσσες, χορός, ποδόσφαιρο, κολύμβηση, ρομποτική – η λίστα δεν τελειώνει. Ωστόσο, πολλοί γονείς παραμελούν ένα κρίσιμο κομμάτι της εκπαίδευσης των παιδιών τους: την **αυτοάμυνα** και την **προσωπική ασφάλεια**.

Είναι παράδοξο πώς η **ασφάλεια των παιδιών** δεν καταλαμβάνει κεντρική θέση στις προτεραιότητες των γονιών. Ενώ φροντίζουμε τα παιδιά μας να μιλούν άπταιστα πολλές γλώσσες και να έχουν δεξιότητες που θα τα κάνουν ανταγωνιστικά στην αγορά εργασίας, ξεχνάμε να τα εξοπλίσουμε με τα εργαλεία που θα τους επιτρέψουν να αντιμετωπίσουν το πραγματικό, καθημερινό κόσμο. Ο κόσμος αυτός, δυστυχώς, δεν είναι πάντα φιλικός, και οι γονείς θα πρέπει να αναρωτηθούν: Μήπως η **αυτοπροστασία** πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της ανεξαρτησίας ενός παιδιού;

Η **αυτοάμυνα** δεν είναι μόνο για να διδάξει τα παιδιά πώς να αμύνονται σωματικά. Είναι μια διαδικασία που καλλιεργεί την **αυτοπειθαρχία**, την **αυτογνωσία**, και την **αυτοεκτίμηση**. Οι γονείς πρέπει να κατανοήσουν ότι, παρέχοντας στα παιδιά τους τα εργαλεία να προστατεύσουν τον εαυτό τους, δεν τα προετοιμάζουν μόνο για πιθανές δύσκολες καταστάσεις, αλλά και για να αντιμετωπίζουν τη ζωή με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και θάρρος.

Ενώ οι ξένες γλώσσες και τα αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και η ρομποτική είναι σημαντικά, η **αυτοάμυνα** είναι μια επένδυση στην **ψυχική** και **σωματική ευημερία** του παιδιού σας. Στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, ας επαναξιολογήσουμε τις προτεραιότητες και ας δώσουμε στα παιδιά μας τα εργαλεία που χρειάζονται για να προστατευτούν και να σταθούν δυνατά απέναντι σε κάθε πρόκληση που θα τους φέρει η ζωή.

Η Ακρίβεια στην Ελλάδα: Πώς οι Ανατιμήσεις Βασικών Προϊόντων Επηρεάζουν την Καθημερινότητα

Η ελληνική κοινωνία, όπως και πολλές άλλες σε όλο τον κόσμο, αντιμετωπίζει μια περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας, κυρίως λόγω της ραγδαίας αύξησης των τιμών. **Η ακρίβεια** έχει γίνει η κύρια ανησυχία των πολιτών, καθώς βλέπουν τις τιμές των βασικών προϊόντων και υπηρεσιών να ανεβαίνουν καθημερινά, επηρεάζοντας σοβαρά την **ποιότητα ζωής** τους. Αυτό το άρθρο εξετάζει πώς οι αυξήσεις αυτές επηρεάζουν την καθημερινότητα στην Ελλάδα και ποιοι είναι οι βασικοί παράγοντες που συντελούν σε αυτή την κατάσταση.

#### Ακρίβεια στα Σούπερ Μάρκετ: Πόσο Ακριβότερα Είναι τα Βασικά Προϊόντα

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, οι αυξήσεις των τιμών στα **σούπερ μάρκετ** έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Βασικά προϊόντα, όπως το ψωμί, το γάλα και τα ζυμαρικά, παρουσιάζουν αυξήσεις που φτάνουν έως και το 20%. Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει πολλές οικογένειες να μειώσουν την κατανάλωση ή να στραφούν σε πιο οικονομικές λύσεις, κάτι που επηρεάζει άμεσα την **διατροφή** και τη **υγεία** τους.

#### Η Κρίση στην Ενέργεια: Αύξηση στους Λογαριασμούς Ρεύματος

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που συντελεί στην **οικονομική δυσπραγία** των νοικοκυριών είναι η αύξηση των τιμών στην ενέργεια. Οι λογαριασμοί **ρεύματος** έχουν γίνει ασφυκτικά ακριβοί, αναγκάζοντας πολλές οικογένειες να αναζητούν τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας ή ακόμη και να περιορίσουν τη χρήση θέρμανσης κατά τους χειμερινούς μήνες. Η κατάσταση αυτή αποτελεί μια σοβαρή απειλή για τη **δημόσια υγεία**, ιδίως για τις ευπαθείς ομάδες.

#### Τι Μπορεί να Κάνει η Κυβέρνηση

Η κυβέρνηση καλείται να λάβει άμεσα μέτρα για να ανακουφίσει τους πολίτες από τις συνέπειες της ακρίβειας. Οι ενέργειες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν την εφαρμογή ελέγχων στις τιμές βασικών προϊόντων, την ενίσχυση των **κοινωνικών παροχών**, καθώς και τη μείωση των φόρων στην ενέργεια. Είναι αναγκαίο να υπάρξει μια συντονισμένη στρατηγική για την αντιμετώπιση της κατάστασης, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω επιδείνωση της **οικονομικής κρίσης**.

#### Το Μέλλον της Ελληνικής Οικονομίας

Είναι δύσκολο να προβλεφθεί πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, αλλά το σίγουρο είναι ότι η **οικονομική κρίση** στην Ελλάδα απαιτεί μια συλλογική προσπάθεια για την επίλυσή της. Η **ακρίβεια** αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την ελληνική κοινωνία, και μόνο μέσα από συγκεκριμένες και αποφασιστικές δράσεις θα μπορέσουμε να διασφαλίσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής για όλους.

Η **ελληνική επικαιρότητα** βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, και οι εξελίξεις αυτές αφορούν κάθε Έλληνα πολίτη. Είναι απαραίτητο να παραμένουμε ενημερωμένοι και να συμμετέχουμε ενεργά στη δημόσια συζήτηση, ώστε να πιέσουμε για λύσεις που θα βελτιώσουν την καθημερινότητά μας.

Ποιός θα πληρώσει για την "ξαφνικητιδα"?

Καθε μερα, ενας νεος θανατος απο αυτη τη νεα απειλη, την "ξαφνικιτηδα"....

Η ιστορία της πανδημίας και των εμβολίων δε σταματά στους ξαφνικούς θανάτους. Σήμερα βλέπουμε και κάτι άλλο να αναδύεται με τρομακτική ταχύτητα: μια ραγδαία αύξηση αυτοάνοσων νοσημάτων, πάλι σε νέους ανθρώπους. Αυτή η αύξηση δεν μπορεί να αγνοηθεί, κι όμως οι ίδιοι «ειδικοί» που πριν λίγους μήνες μας διαβεβαίωναν για την απόλυτη ασφάλεια του εμβολίου, τώρα σωπαίνουν. Αυτοί οι «τηλεοπτικοί επιστήμονες» και οι πολιτικοί που ξόδευαν εκατομμύρια για να μας κάνουν να νιώσουμε ότι έχουμε «κοινωνική ευθύνη» να εμβολιαστούμε, τώρα αποφεύγουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις.

Είναι σαφές ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι νέοι, που θα έπρεπε να είναι στο άνθος της υγείας τους, τώρα υποφέρουν από παθήσεις που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν σπάνιες σε αυτές τις ηλικίες. Κι ενώ οι οικογένειες ανησυχούν και ψάχνουν απαντήσεις, οι «αυθεντίες» που τόσο εύκολα μιλούσαν για τις «ευθύνες» μας, τώρα σιωπούν. Κανείς από αυτούς που μας πίεζαν, που μας τρομοκρατούσαν, δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί ότι ίσως κάτι δεν πήγε όπως έπρεπε.

Αυτή η νέα πραγματικότητα με τα αυξημένα αυτοάνοσα και τους ξαφνικούς θανάτους δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Όσο κι αν προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες, η αλήθεια είναι εδώ και απαιτεί απαντήσεις. Οι ίδιες φωνές που μας φώναζαν για «ευθύνη» πρέπει τώρα να λογοδοτήσουν για τη δική τους ευθύνη. Γιατί δεν πρόκειται μόνο για μια εμβολιαστική καμπάνια που απέτυχε. Πρόκειται για μια ανθρώπινη τραγωδία που εξαπλώνεται σιωπηλά αλλά καταστροφικά.

Και όταν έρθει η ώρα να αποδοθούν οι ευθύνες, όταν οι ιστορίες αυτών των νέων ανθρώπων που υποφέρουν ή χάθηκαν ακουστούν, τότε όλοι αυτοί οι «μαϊντανοί» της τηλεόρασης και οι πολιτικοί που έβαλαν τα συμφέροντα πάνω από τις ζωές μας, θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Γιατί η αλήθεια, όσο κι αν την κρύβουν, πάντα βρίσκει τον δρόμο της. Και οι ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν, γιατί πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια απλή ιατρική αβλεψία – πρόκειται για ένα ίσως, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Ο καλοκαιρινός έρωτας που δεν ηρθε...πάλι.

Κι έτσι έφυγε άλλο ένα καλοκαίρι… και ο μεγάλος έρωτας που περίμενες, δεν ήρθε. Αντί να κοιτάξεις γύρω σου, να δεις τις καρδιές που θυσιάστηκαν σιωπηλά για σένα, συνέχισες να κυνηγάς εκείνο το ψεύτικο, το πρόσκαιρο, το παραμυθένιο που νόμιζες ότι θα σου φέρει την ευτυχία.

Κι όμως, ήταν εκεί, μπροστά σου. Αλλά εσύ δεν το είδες, γιατί τα μάτια σου ήταν στραμμένα αλλού, σε ό,τι έλαμπε περισσότερο, σε ό,τι φάνταζε ιδανικό. Ήταν πιο εύκολο να φαντάζεσαι πως κάπου εκεί έξω υπάρχει κάτι καλύτερο, παρά να αναγνωρίσεις την αξία αυτού που είχες δίπλα σου.

Τώρα, μεταθέτεις τις ελπίδες σου στη ζεστασιά του χειμώνα, λες και η αλλαγή της εποχής θα φέρει και την αλλαγή στη ζωή σου. Το κάνεις, για να μη χρειαστεί να παραδεχτείς τα λάθη σου, για να μη χρειαστεί να παραδεχτείς ότι κυνήγησες το όνειρο και άφησες πίσω σου την αληθινή αγάπη.

Ίσως είναι καιρός να σταματήσεις να ψάχνεις το παραμυθένιο και να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια. Να δεις ότι η αγάπη δεν είναι πάντα θεαματική, δεν συνοδεύεται πάντα από φώτα και χειροκροτήματα. Είναι εκεί, στα μικρά πράγματα, στις θυσίες που έγιναν για σένα χωρίς να το ζητήσεις, στην υπομονή και την αφοσίωση που παραβλέπεις.

Είναι καιρός να αναγνωρίσεις το πολύτιμο στο απλό και να εκτιμήσεις την αγάπη που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να την ακούσεις. Γιατί αν συνεχίσεις να κυνηγάς το παραμύθι, κινδυνεύεις να ξυπνήσεις μια μέρα και να δεις ότι το πραγματικό παραμύθι ήταν αυτό που άφησες πίσω σου, χωρίς να το καταλάβεις.

Χάσαμε το αγαπημένο μας κατοικιδιο..."καλο παράδεισο"?

Η απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου μπορεί να είναι συνταρακτική. Οι στιγμές που περάσαμε μαζί τους, η αγάπη και η συντροφιά τους μας κάνουν να επιθυμούμε να πιστέψουμε ότι συνεχίζουν κάπου αλλού, στον Παράδεισο, όπως τον φανταζόμαστε. Ωστόσο, η πραγματικότητα της πίστης και της θεολογίας μας ενδέχεται να μην υποστηρίζει αυτήν την ιδέα.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η προοπτική της αιώνιας ζωής είναι αποκλειστικά για τους ανθρώπους και συνδέεται με την πίστη στο Θεό, την αφοσίωση και την υπακοή στις εντολές Του. Δεν υπάρχει αναφορά σε Παράδεισο για τα ζώα, καθώς η ανθρώπινη ψυχή είναι η μόνη που προορίζεται να ζήσει αιώνια, σύμφωνα με τις γραφές.

Αυτό που μπορεί να μας προβληματίσει είναι ότι αρκετοι άνθρωποι, ενώ δεν πιστεύουμε ή ακολουθούμε την πίστη με συνέπεια, αναφέρομαστε στον Παράδεισο για τα κατοικίδιά μας ή τους αγαπημένους μας όταν αντιμετωπίζουμε την απώλεια. Αυτό δημιουργεί μια αντίφαση: η επιθυμία να βρούμε παρηγοριά μέσω του Παραδείσου όταν μας βολεύει, αλλά η απουσία μιας σταθερής πίστης ή πίστης όταν η ζωή δεν μας το επιτρέπει.

Η πίστη δεν μπορεί να είναι «αλά καρτ». Είτε πιστεύουμε στον Θεό και τις υποσχέσεις Του, είτε όχι. Δεν μπορούμε να επιλέγουμε την πίστη μόνο όταν μας βολεύει ή όταν χρειαζόμαστε ανακούφιση. Η πίστη και η ιδέα του Παραδείσου απαιτούν μια συνεπή και ειλικρινή προσέγγιση. Όσον αφορά τα ζώα, η πίστη μας πρέπει να αναγνωρίσει τα όρια και τις υποσχέσεις που παρέχει η Αγία Γραφή.

Ας μην προσπαθούμε να επεκτείνουμε την έννοια του Παραδείσου πέρα από τις γραφές για να βρούμε παρηγοριά. Αντίθετα, ας εστιάσουμε στην αληθινή πίστη και στην εσωτερική μας ανάπτυξη, που απαιτεί αφοσίωση και αγώνα, για να προετοιμαστούμε για την αιώνια ζωή, αν αυτή είναι η επιθυμία μας.

Καταζητείται🤪🤬

Θυμάστε όταν, πριν από ένα χρόνο, αποφάσισαν ότι τα πλαστικά καλαμάκια ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του πλανήτη; Όλοι έπρεπε να πιούμε το καφεδάκι μας με κάτι σαν χάρτινο καλαμάκι, που μέσα σε πέντε λεπτά έμοιαζε να λιώνει πιο γρήγορα κι από τον πάγο στο ποτήρι μας. Κι εκεί που λες «εντάξει, δεν μπορεί να χειροτερέψει», έρχεται η νέα καινοτομία για να μας αποτελειώσει: το καπάκι που δεν αποχωρίζεται ποτέ το μπουκάλι.

Αυτή η απλή, καθημερινή κίνηση που κάναμε όλοι —βγάζεις το καπάκι, πίνεις νερό— ξαφνικά γίνεται αγώνας επιβίωσης. Γιατί τώρα το καπάκι μένει εκεί, πιστό σαν σκύλος, και σου χαλάει την ηρεμία. Θες να πιεις νερό, αλλά το καπάκι είναι αποφασισμένο να σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Χτυπάει τη μύτη, γλιστράει πάνω από τα χείλη, και κάθε τόσο λες «τι κάνω εγώ εδώ;».

Και το καλύτερο; Όλο αυτό έγινε για να σωθεί το περιβάλλον. Ναι, γιατί, όπως φαίνεται, το μυστικό για έναν πιο πράσινο πλανήτη είναι να κάνεις τον καθένα να πετάει ολόκληρο το μπουκάλι μακριά από τα νεύρα του. Αντί να πνιγούμε στα πλαστικά καπάκια, τώρα θα πνιγούμε στα ολόκληρα μπουκάλια. Πολύ λογικό, έτσι;

Αυτό που ξεκίνησε με το «θα καταστρέψουμε το περιβάλλον αν συνεχίσουμε με τα καλαμάκια», εξελίχθηκε στο «θα καταστρέψουμε τα νεύρα μας με τα καπάκια». Και, τελικά, εκεί που ήθελαν να μας ευαισθητοποιήσουν, κατάφεραν μόνο να μας κάνουν να αναπολούμε τα παλιά καλά πλαστικά καλαμάκια και καπάκια που πετάγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Οικολογική συνείδηση είπατε; Περισσότερο σαν οικολογικό φιάσκο…

Διπλό εκτός έδρας

Και κάπως έτσι, ξεχάσαμε ότι γίνεται πόλεμος στη γειτονιά μας. Ξεχάσαμε τα νεκρά παιδιά στην Παλαιστίνη, τις κατεστραμμένες πόλεις της Ουκρανίας, την ακρίβεια που τρυπώνει σε κάθε σπιτικό και την ελλιπή περίθαλψη που μας αφήνει εκτεθειμένους. Ξεχάσαμε όλα όσα καίνε αργά και σιωπηλά το μέλλον μας.

Η Κυριακή, φαίνεται, είναι η μέρα που έχουν βρει οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου να μας κοιμίζουν. Λίγο που η αγαπημένη μας ομάδα πέτυχε εκτός έδρας νίκη, λίγο που διασκεδάσαμε σε κάποιο γάμο ή βάφτιση, λίγο που χλευάσαμε στο διαδίκτυο τους μεν και τους δε, και ξαφνικά η πραγματικότητα χάνει τη δύναμή της. Το σχέδιο λειτουργεί. Το βαρύ καθημερινό φορτίο των ειδήσεων γίνεται ξαφνικά ελαφρύτερο, η οργή σβήνει, και τα προβλήματα μένουν εκεί. Άλυτα, σκιάζοντας τις ζωές μας, ενώ εμείς τα αγνοούμε.

Είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα παρασυρόμαστε από τα μικρά πράγματα. Μια φευγαλέα ευχαρίστηση, μια σύντομη απόδραση από την αλήθεια, και είμαστε έτοιμοι να κλείσουμε τα μάτια μπροστά στο χάος που μας περιβάλλει. Έτσι, οι πραγματικοί κίνδυνοι παραμένουν εκεί, καραδοκώντας στη σκιά, περιμένοντας να κοιμηθούμε εντελώς για να κάνουν την εμφάνισή τους.

Ίσως τελικά αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος: να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βυθιστεί σε αυτήν τη γλυκιά αναισθησία, να χαθούμε στη ρουτίνα και στα μικρά ξεσπάσματα χαράς, ξεχνώντας τα μεγάλα, τα ουσιαστικά. Να λησμονήσουμε ότι, όσο εμείς κοιμόμαστε, ο κόσμος γύρω μας συνεχίζει να καίγεται.

Η αφύπνιση δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται θάρρος να παραδεχτούμε ότι τα προβλήματα δεν θα λυθούν από μόνα τους, ότι οι κίνδυνοι δεν θα εξαφανιστούν επειδή εμείς τους αγνοήσαμε. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε, να σταματήσουμε να αναζητούμε τη βολική λήθη της Κυριακής και να θυμηθούμε πως η ζωή μας, οι ζωές όλων μας, αξίζουν περισσότερα από λίγες ώρες ψευδούς γαλήνης.

Ηταν ο Σεπτέμβρης που βιάστηκε....?

Ήταν ο Σεπτέμβρης που βιάστηκε ή εμείς που δεν προλάβαμε; Μια στιγμή ήταν το καλοκαίρι, κι έπειτα σαν σκιά πέρασε. 

Οι ζεστές μέρες χάθηκαν, τα βράδια δροσέψανε, και η μυρωδιά της πρώτης βροχής ανακάτεψε τις σκέψεις μας.

Μείναμε πίσω, με τα μάτια στραμμένα σε έναν ήλιο που έγερνε σιγά σιγά, κι ενώ οι μέρες μικραίνουν, οι ευκαιρίες για να ζήσουμε, για να αγαπήσουμε, μοιάζουν να μας φεύγουν μέσα από τα χέρια. 

Όχι, ο Σεπτέμβρης δεν βιάστηκε. Εμείς ήμασταν αυτοί που δεν προλάβαμε να σταματήσουμε, να ανασάνουμε λίγο, να αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει χωρίς να τον κυνηγούμε.

Ίσως όμως, η πραγματική μαγεία να κρύβεται σε αυτή την εναλλαγή. Στις στιγμές που χάνονται και στις νέες που έρχονται, αναπολώντας με νοσταλγία όσα πέρασαν και ανυπομονώντας για όσα δεν έχουν έρθει ακόμα.

Ξέρεις κανένα τόσο πολυάσχολο?🤪

Υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων, οι λεγόμενοι «πολυάσχολοι». Είναι αυτοί που, ακόμα κι αν η αγορά έχει πάρει την κατιούσα και οι περισσότεροι παλεύουν για να βγάλουν τη μέρα, ισχυρίζονται ότι πνίγονται στη δουλειά. Τους βλέπεις παντού: στη δουλειά (σπάνια), στα social media (πάντα), να διαλαλούν πόσο άπειρες είναι οι ώρες εργασίας τους και πόσο αναντικατάστατοι είναι στο πόστο τους.

Αυτοί οι ήρωες της καθημερινότητας, λείπουν από το σπίτι από το χάραμα μέχρι τα μαύρα μεσάνυχτα. Ίσως γιατί προσπαθούν να ανακαλύψουν το τέλειο μακρινό μέρος για να κάνουν το επόμενο επαγγελματικό meeting, ή απλά ψάχνουν το ιδανικό σημείο για το... τρίτο τους καφέ της ημέρας. Τόσο σκληρά δουλεύουν που η ζωή τους έχει γίνει ένας ατέλειωτος μαραθώνιος, με μόνη στάση το μπαρ που έχουν αναγάγει σε δεύτερο σπίτι τους.

Και για να μην ξεχνάμε την κοινωνική τους ζωή, υπάρχει πάντα μια «φίλη» που «τυχαία» τους στέλνει μήνυμα, όταν εκείνοι πνίγονται στο χαρτομάνι και στους λογαριασμούς. Ναι, καλά. Μάλλον πνίγονται στη σαχλαμάρα και ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν από την πραγματικότητα της ζωής τους που δεν είναι και τόσο glamorous όσο την παρουσιάζουν. 

Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό που τους πνίγει δεν είναι η δουλειά, αλλά η ανάγκη τους να πείσουν τους άλλους ότι είναι «κάποιοι». Και αν ποτέ τολμήσεις να τους πεις ότι ο κόσμος γύρω πεινάει και η αγορά πεθαίνει, θα σε κοιτάξουν με το ύφος του τραγικού ήρωα που κανείς δεν καταλαβαίνει, θα σηκώσουν τον ώμο και θα πουν: «Πρέπει να φύγω, έχω meeting». 

Meeting με την... πραγματικότητα που τους ξεφεύγει συνεχώς.