Ο καλοκαιρινός έρωτας που δεν ηρθε...πάλι.

Κι έτσι έφυγε άλλο ένα καλοκαίρι… και ο μεγάλος έρωτας που περίμενες, δεν ήρθε. Αντί να κοιτάξεις γύρω σου, να δεις τις καρδιές που θυσιάστηκαν σιωπηλά για σένα, συνέχισες να κυνηγάς εκείνο το ψεύτικο, το πρόσκαιρο, το παραμυθένιο που νόμιζες ότι θα σου φέρει την ευτυχία.

Κι όμως, ήταν εκεί, μπροστά σου. Αλλά εσύ δεν το είδες, γιατί τα μάτια σου ήταν στραμμένα αλλού, σε ό,τι έλαμπε περισσότερο, σε ό,τι φάνταζε ιδανικό. Ήταν πιο εύκολο να φαντάζεσαι πως κάπου εκεί έξω υπάρχει κάτι καλύτερο, παρά να αναγνωρίσεις την αξία αυτού που είχες δίπλα σου.

Τώρα, μεταθέτεις τις ελπίδες σου στη ζεστασιά του χειμώνα, λες και η αλλαγή της εποχής θα φέρει και την αλλαγή στη ζωή σου. Το κάνεις, για να μη χρειαστεί να παραδεχτείς τα λάθη σου, για να μη χρειαστεί να παραδεχτείς ότι κυνήγησες το όνειρο και άφησες πίσω σου την αληθινή αγάπη.

Ίσως είναι καιρός να σταματήσεις να ψάχνεις το παραμυθένιο και να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια. Να δεις ότι η αγάπη δεν είναι πάντα θεαματική, δεν συνοδεύεται πάντα από φώτα και χειροκροτήματα. Είναι εκεί, στα μικρά πράγματα, στις θυσίες που έγιναν για σένα χωρίς να το ζητήσεις, στην υπομονή και την αφοσίωση που παραβλέπεις.

Είναι καιρός να αναγνωρίσεις το πολύτιμο στο απλό και να εκτιμήσεις την αγάπη που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να την ακούσεις. Γιατί αν συνεχίσεις να κυνηγάς το παραμύθι, κινδυνεύεις να ξυπνήσεις μια μέρα και να δεις ότι το πραγματικό παραμύθι ήταν αυτό που άφησες πίσω σου, χωρίς να το καταλάβεις.