Το φαράγγι της Σαμαριάς είναι μια εμπειρία που κάθε φορά αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό, είτε αυτό είναι η ομορφιά της φύσης, είτε τα δικά σου εσωτερικά όρια και αντοχές. Το έχω διασχίσει τρεις φορές και κάθε φορά είχε τη δική της ιδιαιτερότητα. Την πρώτη φορά, νεανική περιέργεια και αυθορμητισμός με ώθησαν στο να το περάσω χωρίς καμία ιδιαίτερη προετοιμασία, παρά με ένα απλό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και μια παρέα φίλων. Ήταν μια αυθόρμητη εμπειρία, όπου η άγνοια κινδύνου ίσως με βοήθησε να φτάσω στο τέλος χωρίς πολλά προβλήματα.
Την τελευταία φορά όμως, η προσέγγισή μου ήταν πολύ διαφορετική. Η ηλικία, τα βιώματα και η εμπειρία με έκαναν να σκέφτομαι πιο συνειδητά για τη διαδρομή αυτή. Ήξερα καλά πως τα 17 χιλιόμετρα που θα περπατούσα, παρά την απέραντη ομορφιά τους, είναι γεμάτα με πέτρες, δύσβατα μονοπάτια και απότομες κατηφόρες που απαιτούν σωστή στήριξη και εξοπλισμό. Έτσι, αποφάσισα πως για να κάνω τη διαδρομή όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και ασφαλή, θα χρειαζόμουν τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Περνώντας από ένα κατάστημα στο Ηράκλειο, είδα ένα ζευγάρι ορειβατικά παπούτσια, τα οποία μου είχαν τραβήξει την προσοχή. Ήταν ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε στην αγορά, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Ωστόσο, η τιμή τους ήταν εξωφρενική για τα δικά μου δεδομένα – 280 ευρώ. Παρόλα αυτά, ήμουν αποφασισμένος. Έκανα οικονομίες για εβδομάδες και, τελικά, πήγα να τα αγοράσω. Μόνο ένα πρόβλημα υπήρχε: το μέγεθος. Τα παπούτσια ήταν διαθέσιμα μόνο σε νούμερο 42, ενώ εγώ φορούσα 43. Σκέφτηκα, «δεν πειράζει, θα ανοίξουν στο περπάτημα».
Τελικά, τα πήρα και ένιωσα ικανοποίηση. Στη διαδρομή, όμως, κατάλαβα πως το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο απ' ό,τι φανταζόμουν. Τα παπούτσια με στένευαν από την αρχή. Στην αρχή ήταν μια μικρή ενόχληση, αλλά όσο προχωρούσα, ο πόνος αυξανόταν. Η πίεση στα πόδια έγινε αφόρητη και, στο τέλος, η κατάσταση επιδεινώθηκε τόσο που ούτε να περπατήσω μπορούσα. Τα παπούτσια, αν και ακριβά, δεν ήταν στο νούμερό μου, και αυτό τα έκανε να γίνουν βάρος αντί για στήριγμα.
Αυτό το βίωμα με έκανε να σκεφτώ τη ζωή και τις σχέσεις μας. Όπως είναι σημαντικό τα παπούτσια που θα φορέσουμε σε ένα μακρύ και δύσβατο μονοπάτι να είναι άνετα και να μην μας σφίγγουν, έτσι είναι και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας στο «ταξίδι» της ζωής. Στην αρχή, μπορεί να μη δίνουμε πολλή σημασία σε κάποια μικρά «σφίξιματα» που νιώθουμε στις σχέσεις μας. Κάποια σημάδια δυσφορίας τα παραβλέπουμε, σκεπτόμενοι πως θα βελτιωθούν με τον καιρό. Όπως πίστεψα ότι τα παπούτσια θα ανοίξουν περπατώντας, έτσι και στις σχέσεις μας πολλές φορές πιστεύουμε ότι κάποια προβλήματα θα «ξεπεραστούν» με τον καιρό.
Όμως, καθώς προχωρά η διαδρομή της ζωής, αυτά τα μικρά σφιξίματα γίνονται πόνοι. Και αν δεν προσέξουμε, μπορεί να καταλήξουν σε πληγές που θα μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό. Όπως εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω να περπατάω με τα παπούτσια που με πλήγωναν, έτσι και σε μια σχέση, όταν οι δυσκολίες διογκώνονται, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο που να μη μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωράμε με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ούτε και με άλλον, γιατί θα έχουμε πληγωθεί τόσο που δε θα αντέχουμε άλλο «περπάτημα».
Συχνά στις σχέσεις μας, παραμένουμε σε καταστάσεις που μας πληγώνουν απλώς επειδή έχουμε επενδύσει χρόνο, συναισθήματα και προσπάθεια, όπως εγώ επένδυσα χρήματα για τα ακριβά μου παπούτσια. Λέμε στον εαυτό μας πως αξίζει να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω, πως θα συνηθίσουμε τον πόνο, όπως πίστευα ότι θα συνήθιζα τη στενότητα των παπουτσιών. Όμως, στο τέλος της ημέρας, δεν αξίζει να υποφέρουμε, ούτε στις διαδρομές της ζωής, ούτε στις σχέσεις μας.
Είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε πότε κάτι ή κάποιος δεν είναι κατάλληλος για εμάς, όσο κι αν έχουμε επενδύσει. Η παραμονή σε μια σχέση που μας στενεύει και μας περιορίζει μπορεί να γίνει επιζήμια και να μας αφήσει με πληγές που θα μας δυσκολέψουν στις μελλοντικές μας διαδρομές. Όπως πέταξα τα παπούτσια που με πλήγωναν, έτσι πρέπει να μάθουμε να «πετάμε» από τη ζωή μας τους ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν, ακόμη κι αν είναι δύσκολο.
Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε στη «ντουλάπα» της ζωής μας ανθρώπους που μας στενεύουν, μόνο και μόνο επειδή έχουμε επενδύσει σε αυτούς. Πρέπει να αφήσουμε χώρο για εκείνους που θα μας ταιριάζουν, που θα περπατήσουν δίπλα μας χωρίς να μας πληγώνουν. Όταν επιλέξουμε τα «παπούτσια» που μας ταιριάζουν, το επόμενο ταξίδι θα είναι ευχάριστο και όχι πηγή πόνου. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις μας. Όταν βρούμε τους κατάλληλους ανθρώπους, το μακρύ ταξίδι της ζωής δεν θα είναι ένας ατελείωτος πόνος, αλλά μια όμορφη περιπέτεια.
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε χώρο στη ζωή μας. Ας αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας πληγώνει και ας επιλέξουμε τους ανθρώπους που θα περπατήσουν δίπλα μας χωρίς να μας στενεύουν. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που αξίζει. Να περπατάς το ταξίδι της ζωής με ελευθερία, άνεση και, το πιο σημαντικό, χωρίς πληγές.
