Ερωτας και αγαπη

Έχουμε μεγαλώσει με την ιδέα ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο στάδια μιας σχέσης: πρώτα έρχεται ο έρωτας, με τα πάθη, τις αγκαλιές, τα φιλιά, το πάθος για να είσαι με τον άλλον. Μετά, αφού περάσει η έξαψη, λένε ότι έρχεται η αγάπη, αυτό το "πιο ώριμο" συναίσθημα που μας κρατάει μαζί για πάντα. Ωραίο σενάριο, σωστά; Τι γίνεται όμως αν όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα φαντασμαγορικό κόλπο του μάρκετινγκ; Μήπως τελικά μας πούλησαν την αγάπη ως "υποκατάστατο" όταν ο έρωτας ξεθωριάζει;

Σκέψου το. Πόσες φορές έχουμε δει σχέσεις που δεν υπάρχει πια κανένας ενθουσιασμός, καμία σπίθα; Αγκαλιές και φιλιά; Ξέχνα το! Σεξ; Κάπου, κάποτε, αν και εφόσον. Βγαίνουν μαζί να διασκεδάσουν; Ούτε καν. Αυτό που έχει μείνει είναι τσακωμοί, παρατηρήσεις και γκρίνια. Και τότε, έρχεται η μαγική λέξη: "Αγάπη"! "Αγάπη είναι", σου λένε, "αυτό σας κρατάει". Α, καλά, εντάξει. Σου βάζουν αυτή τη ταμπέλα για να καλύψουν το κενό του έρωτα και να σου πουν: "Μη στεναχωριέσαι, δεν είναι ότι χάθηκε το πάθος, απλά τώρα αγαπιέστε!". Μάρκετινγκ, κυρίες και κύριοι!

Γιατί να το κρύψουμε; Μας βάζουν το παλιό καλό σύνθημα "Αγάπη = Για πάντα", και έτσι πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε είναι το φυσιολογικό. Λες και είναι λογικό να βγαίνει όλο το πάθος από τη σχέση, να χανόμαστε σε υποχρεώσεις και αδιάφορες μέρες, και να λέμε ότι αυτό είναι το "ευτυχισμένο τέλος". Μας έπεισαν ότι έτσι είναι η ζωή, ότι ο έρωτας δεν μπορεί να κρατήσει και ότι αυτό που έρχεται στη θέση του είναι η "αληθινή αγάπη".

Μα ας είμαστε ειλικρινείς: αν δεν υπάρχει έρωτας, ποια αγάπη μιλάμε ότι θα κρατήσει μέχρι τα γεράματα; Η αγάπη, λένε, είναι μια ήρεμη δύναμη. Οκ, το καταλαβαίνουμε. Αλλά χωρίς έρωτα, χωρίς πάθος, χωρίς την ανάγκη να είσαι με τον άλλον πραγματικά, τι απομένει; Ίσως απλά συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν μας γεμίζει, βαφτίζοντας το με το πιο γλυκό και trendy όνομα που υπάρχει: "Αγάπη".

Ίσως λοιπόν πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Ίσως δεν πρέπει να αφήνουμε τις λέξεις να μας καθησυχάζουν. Αν ο έρωτας εξαφανίζεται, μήπως είναι καιρός να ψάξουμε γιατί, αντί να προσπαθούμε να βαφτίσουμε την απουσία του με κάτι άλλο;

Το κέντημα της ζωης

Ηταν καποτε ενας τεχνίτης που σχεδιαζε κεντήματα. 

Οι μαθητές του συχνά έβλεπαν τα κεντήματά του από την πίσω πλευρά πανω στο τελαρο, και το μόνο που έβλεπαν ήταν κόμποι, ατέλειες και ξεφτίσματα... 

"Δάσκαλε," του έλεγαν, "πώς μπορεί να είναι αυτό όμορφο; Δείχνει χαλια, γεμάτο ατελειες και λάθη!"

Ο δάσκαλος όμως χαμογελούσε και τους έδειχνε την άλλη πλευρά του κεντήματος: μια τέλεια εικόνα, γεμάτη λεπτομέρειες και αρμονία. "Αυτό που βλέπετε είναι μόνο η πίσω πλευρά," τους εξήγησε. "Εσείς κοιτάτε το έργο από κάτω, όπου φαίνονται οι κόμποι και τα 'λάθη'. Όμως, από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα τέλειο σχέδιο που εγώ δημιουργώ, ακόμα κι αν δεν το βλέπετε."

Έτσι, και στη ζωή μας, συχνά βλέπουμε μόνο τις δυσκολίες, τις ασυνέχειες και τα φαινομενικά "λάθη". 

Μας φαίνονται ακατανόητα και άδικα, όπως οι κόμποι σε ένα κέντημα. 

Όμως, ο Θεός βλέπει τη μεγάλη εικόνα από την άλλη πλευρά, εκεί που το σχέδιό Του είναι τέλειο. Εμείς ίσως να μη μπορούμε να το καταλάβουμε τώρα, αλλά με πίστη, μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι κάθε "κόμπος" στη ζωή μας έχει τη θέση του στο μεγάλο σχέδιο...