Εγω είμαι μια χαρά, οι αλλοι φταίνε😊

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το δίκιο να μας πνίγει; 

Να νιώθουμε πως εμείς φερόμαστε σωστά σε όλους, ενώ οι άλλοι δεν μας αντιμετωπίζουν με την ίδια καλοσύνη ή ευγένεια. 

Είναι εύκολο να μπούμε στη σκέψη πως οι άλλοι είναι αυτοί που έχουν το πρόβλημα, πως εμείς είμαστε οι “καλοί” και “σωστοί”, και πως εκείνοι μας φέρονται άδικα. 

Όμως, αυτή η αίσθηση ότι συνεχώς εμείς είμαστε "μια χαρά" και οι άλλοι "προβληματικοί", είναι στην ουσία μια παγίδα εγωισμού.

Ο εγωισμός έχει τη δύναμη να μας θολώνει την κρίση. 

Όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, στο πώς μας αδικούν, τότε χάνουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας. 

Δεν είναι δυνατόν να φταίνε όλοι οι άλλοι και εμείς να είμαστε αλάνθαστοι. 

Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι απλά και πως οι άλλοι είναι οι “κακοί”, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. 

Οι σχέσεις είναι μια συνεχής αλληλεπίδραση, και πολλές φορές ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, επηρεάζει και τον τρόπο που μας φέρονται οι άλλοι.

Είναι φυσικό να νιώθουμε αδικημένοι κάποιες φορές, όμως είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε πάντα αλάνθαστοι. 

Πολλές φορές, ασυναίσθητα, κάνουμε κι εμείς λάθη, λέμε ή κάνουμε πράγματα που πληγώνουν τους άλλους, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. 

Και όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, χάνουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.

Οι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας διδάσκουν κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδαιότητα της προσωπικής ευθύνης. 

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι το να νιώθεις πως "εγώ φταίω" είναι ένα μεγάλο πνευματικό βήμα. 

Όχι επειδή πρέπει να φορτωθούμε την ενοχή για τα πάντα, αλλά επειδή μας βοηθά να βλέπουμε τη ζωή με ταπεινότητα. 

Όταν αναγνωρίζουμε τα δικά μας λάθη και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας, ανοίγουμε τον δρόμο για αληθινή μεταμόρφωση. 

Αυτό μας οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και μας δίνει την ικανότητα να αγαπάμε και να συγχωρούμε, τόσο τους άλλους όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για το να μας επιβάλει κάποιος την ενοχή, αλλά για την πνευματική ωριμότητα που προκύπτει όταν αναγνωρίζουμε την ανάγκη για αλλαγή μέσα μας. 

Έτσι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις δυσκολίες, όχι ως αδικία, αλλά ως ευκαιρίες για πνευματική πρόοδο και κατανόηση.

Κακοποίηση vs κακοποίηση

Μιλάμε για κακοποίηση... και η αλήθεια είναι πως έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Μέσα στα σπίτια γίνεται πόλεμος. Άντρες που μεγάλωσαν με το πρότυπο του "πολύ βαρύ" άντρα, που δεν μπορούν να ανεχτούν τη γυναίκα να εργάζεται, να κερδίζει τα δικά της χρήματα, να είναι ανεξάρτητη. Και μπροστά σ' αυτή την επανάσταση που συμβαίνει, αντί να την αγκαλιάσουν, αντιδρούν με βία — λεκτική και πολλές φορές σωματική.

Από την άλλη, γυναίκες που μεγάλωσαν καταπιεσμένες στον ρόλο της υποταγμένης, δυσκολεύονται να διαχειριστούν την αλλαγή. Ο ρόλος τους στην οικογένεια έχει μετατραπεί σε εκείνον του ισότιμου μέλους, όμως, αντί να το αναγνωρίσουν, πολλές φορές υποτιμούν τους άντρες τους. Κατηγορίες πέφτουν βροχή: "Δεν κάνεις τίποτα σωστό", "Δεν ξέρεις να αγαπάς", "Δεν ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα οικονομικά". Προσβολές μπροστά στα παιδιά, λέξεις που πληγώνουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι και οι δύο —άντρες και γυναίκες— έχουν τις ίδιες ανάγκες. Όλοι μας, στην τελική, είμαστε άνθρωποι. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα, υποστήριξη και σεβασμό.

Κι όμως, αντί να δίνουμε αυτά τα βασικά, βγάζουμε το ξίφος ο ένας στον άλλον. Πληγώνουμε, σκοτώνουμε με τα λόγια, τις πράξεις, την αδιαφορία. Ξεχνάμε πως τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, κάποτε τον αγαπήσαμε. Κάποτε τον επιλέξαμε. Δεν είναι καλύτερα, λοιπόν, αντί να μαχόμαστε αδιάκοπα, να απλώσουμε την καρδιά μας; Να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, με κατανόηση; Στην τελική, το μόνο που πραγματικά ζητάμε όλοι είναι να νιώθουμε ότι μας αγαπούν και μας σέβονται.