Το κυνήγι της τελειότητας

Η τελειομανία είναι ένα από τα μεγαλύτερα βάρη που κουβαλάμε στη ζωή μας. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι η ευτυχία κρύβεται στην τελειότητα: στην τέλεια δουλειά, στην ιδανική σχέση, στο να έχουμε τα πάντα στη ζωή μας όπως τα φανταζόμαστε. Κυνηγάμε να διορθώσουμε κάθε ατέλεια, κάθε μικρό λάθος, με την ελπίδα ότι έτσι θα φτάσουμε στην απόλυτη ικανοποίηση. Όμως, σε αυτή την ατέρμονη προσπάθεια, συχνά χάνουμε την ουσία της ζωής και τον χρόνο που μας δίνεται. Διότι η πραγματικότητα είναι απλή: δεν υπάρχει τέλεια ζωή.

Δεν υπάρχει η τέλεια δουλειά, η τέλεια σχέση, το τέλειο σπίτι. Και όσο πιο πολύ παλεύουμε να φτάσουμε σε αυτό το ανύπαρκτο ιδανικό, τόσο περισσότερο χάνουμε την παρούσα στιγμή, το πραγματικό «εδώ και τώρα». Αντί να αγκαλιάσουμε τις ατέλειες, εμείς τις πολεμάμε, πιστεύοντας ότι αν καταφέρουμε να διορθώσουμε τα πάντα, τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Το ίδιο ισχύει και με τις προσωπικές μας αδυναμίες. Κάποιες φορές έχουμε πάθη, συνήθειες ή συμπεριφορές που ξέρουμε ότι μας κάνουν κακό. Θέλουμε να τις ξεπεράσουμε, αλλά όσο περισσότερο προσπαθούμε, τόσο πιο πολύ μας ελέγχουν. Το να αφήνουμε τη ζωή μας να κυλά μέσα σε αυτή την εμμονή, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να φτάσουμε την τελειότητα, είναι σαν να χάνουμε τη ζωή μας για κάτι που δεν υπάρχει.

Ίσως το κλειδί να βρίσκεται στο να σταματήσουμε να εστιάζουμε σε αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε. Αντί γι' αυτό, μπορούμε να επικεντρωθούμε στα όσα μπορούμε να επιτύχουμε. Αν το σκεφτούμε προσεκτικά, υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα που είναι στο χέρι μας από όσα δεν είναι. Η τελειότητα δεν είναι ο μόνος δρόμος προς την ευτυχία. Η αποδοχή της πραγματικότητας είναι το πρώτο βήμα προς την ειρήνη με τον εαυτό μας.

Και αυτό που δεν μπορούμε να καταφέρουμε μόνοι μας, μπορούμε να το εμπιστευτούμε σε κάτι ανώτερο. Μπορούμε να προσευχόμαστε, μπορούμε να βοηθάμε τους γύρω μας, να προσφέρουμε αγάπη, να κάνουμε το καλό. Αυτά είναι στα χέρια μας. Τα υπόλοιπα, τα μεγαλύτερα, τα δυσκολότερα, μπορούμε να τα αφήσουμε στη φροντίδα του Θεού. Εκείνος μπορεί να κάνει όσα εμείς δεν μπορούμε. Όσο εμείς κάνουμε το μέρος μας, Εκείνος θα αναλάβει ό,τι ξεπερνά τις δυνάμεις μας.

Η ζωή δεν είναι αγώνας για την τελειότητα, είναι ένα ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω του. Και το να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα, ίσως είναι η μεγαλύτερη ανακούφιση που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας.

Βαφτισαμε τον πόνο διασκέδαση

Η κραιπάλη δεν είναι επιλογή, είναι μια αντίδραση στο τραύμα. Είναι εύκολο να παρασυρθείς από την ιδέα ότι η ζωή βρίσκεται στα ατέλειωτα ξενύχτια, στα ποτά, στις στιγμές διασκέδασης χωρίς όρια. Το βλέπουμε να συμβαίνει ξανά και ξανά γύρω μας. Άνθρωποι που κάποτε ζούσαν μια ζωή γεμάτη γαλήνη, μέσα σε ένα σταθερό οικογενειακό κλίμα, ξαφνικά αρχίζουν να αλλάζουν συμπεριφορές. Ξεκινάνε να βγαίνουν συνεχώς, να ξενυχτάνε, να πίνουν και να ονομάζουν αυτή τη νέα τους ζωή "κοινωνική". Άλλοι μπλέκουν σε παρέες που έχουν τέτοιο τρόπο ζωής και χωρίς καν να το καταλάβουν, γίνονται κομμάτι αυτού του κύκλου.

Πολλές φορές, οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεκινάνε με την πρόθεση να καταστρέψουν τις ζωές τους. Ήταν εκείνοι που κάποτε ήταν παρόντες για τις οικογένειές τους, έδιναν προτεραιότητα στην αγάπη και τη φροντίδα, και ζούσαν με σταθερότητα. Όμως, είτε λόγω πίεσης, είτε από κάποια εσωτερική ανάγκη να ξεφύγουν από κάτι που τους πονάει, αρχίζουν να βλέπουν τη διασκέδαση ως απόδραση. Ξαφνικά, οι νύχτες γίνονται πιο μακριές, οι συναντήσεις με φίλους πιο αλκοολούχες, και το συναίσθημα της ευθύνης εξασθενεί.

Στην αρχή, μπορεί να φαίνεται αθώο. Μια μικρή αλλαγή, λίγη περισσότερη "ελευθερία" από τη ρουτίνα. Μα σύντομα, οι οικογενειακές στιγμές αρχίζουν να παραμελούνται, οι σχέσεις χαλαρώνουν, και ο κόσμος γύρω τους αρχίζει να αλλάζει. Ο σύζυγος που πάντα γυρνούσε σπίτι έγκαιρα, τώρα δεν βρίσκεται εκεί για το βραδινό με την οικογένεια. Η μητέρα που ήταν πάντα κοντά στα παιδιά της, τώρα απομακρύνεται και χάνει τη σύνδεση με την καθημερινότητα. Όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό μιας ψεύτικης διασκέδασης, που τελικά καταλήγει να προκαλεί περισσότερο πόνο απ' όσο λύνει.

Όμως, η ζωή δεν βρίσκεται σε αυτά τα ατελείωτα ξενύχτια και στις υπερβολές. Το να πίνεις, να ξενυχτάς και να ξεχνάς τον εαυτό σου, δεν είναι το νόημα της ζωής – είναι μια φευγαλέα φυγή από όσα πραγματικά σε πονάνε. Η πραγματική ζωή είναι αυτή που χτίζεις καθημερινά, με τις σχέσεις σου, με την αγάπη και τη φροντίδα που δίνεις και λαμβάνεις. Είναι εκεί που υπάρχει σταθερότητα, σεβασμός και αφοσίωση. 

Και όταν κάποιος παρασύρεται στη λαγνεία της κραιπάλης, δεν καταλαβαίνει ότι πίσω του αφήνει ανθρώπους πληγωμένους. Οικογένειες διαλύονται, σχέσεις που ήταν κάποτε δυνατές τώρα καταρρέουν. Οι επιλογές που κάποτε φαίνονταν αθώες, μετατρέπονται σε εφιάλτες για αυτούς που παραμένουν πίσω, παρακολουθώντας την πτώση. Πίσω από κάθε βράδυ "διασκέδασης" που παρατείνεται, υπάρχει η σιωπή ενός σπιτιού που αδειάζει.

Η πραγματική ζωή δεν κρύβεται σε πρόσκαιρες απολαύσεις και φυγές. Είναι στην ικανότητα να κοιτάς κατάματα τα τραύματά σου, να τα αποδέχεσαι, να τα γιατρεύεις και να συνεχίζεις. Η κοινωνική ζωή, η φιλία, η αγάπη, δεν έχουν να κάνουν με την υπερβολή, αλλά με τη βαθιά σύνδεση που δημιουργείς με τον κόσμο γύρω σου, χωρίς να χρειάζεται να δραπετεύσεις. Ζωή σημαίνει να αναγνωρίζεις τη σημασία των σχέσεων και να παλεύεις γι' αυτές, αντί να τις αφήνεις να καταρρεύσουν πίσω από τη μάσκα της "διασκέδασης".