Παρεξηγιάρηδες..

Εγω ξερω,πως ανθρωπο που παρεξηγείται συνέχεια,πρεπει να τον αφηνεις στην ησυχία του. 

Δε χρειαζεται να προσπαθείς να τον καλοπιάσεις κάθε φορά που κατεβάζει μούτρα, εξαφανίζεται ή πεισμώνει. 

Το μόνο που καταφέρνεις έτσι είναι να του θρέφεις τον εγωισμό, ενώ συνεχίζει να κάνει τα ίδια. 

Μη σε ξεγελαει πως δηθεν ψαχνει λυσεις...

 Θέλει απλώς να νιώσει πως βγήκε από πάνω, να θεραπεύσει τον πληγωμένο του εγωισμό. 

Όμως, δεν σταματά εκεί. 

Σε κατηγορεί κιόλας για την υπερβολική αντίδρασή σου στην άσχημη συμπεριφορά του. 

Δηλαδή, όχι μόνο σε πληγώνει με κατι που κανει και δεν το αναγνωρίζει, αλλά σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ φταις και γι' αυτό. 

Και ποτέ δεν σκέφτεται μήπως και η δική του συμπεριφορά πειράζει εσένα, σαν να μην έχει σημασία πώς αισθάνεσαι εσύ.

Γιατί, αλήθεια, πώς περιμένει να του προσφέρεις ασφάλεια και ηρεμία, όταν εκείνος δεν κάνει καμία προσπάθεια να σε καταλάβει ή να σε σεβαστεί; 

Πως μπορει να ζηταει οταν κατι σε πειραζει, απλα να το αναφερεις, χωρις ομως να ειναι διατεθειμενος να το αναγνωρισει και να πει απλα "οκ, το καταλαβα, για μενα δεν ειναι σημαντικο, αλλα εαν για σενα ειναι, το σεβομαι"...???

Είναι εύκολο να απαιτείς κατανόηση και συγγνώμη, αλλά δύσκολο να προσφέρεις τα ίδια όταν οφείλεις. 

Αν καποιος δεν μπορεί να δει και τα δικά του λάθη, τότε παίζει με τη δική σου ψυχή μόνο για να καλύψει τις δικές του ανασφάλειες. 

Άφησέ τον λοιπόν να το σκεφτεί μόνος του. 

Αν όντως θέλει να λυθεί κάτι,θα το καταλαβεις απο τον τροπο που θα χειριστει την αποσταση...αν την αποσταση την κανει ευκαιρια για ολα αυτα που στερηθηκε, εχει ηδη απαντησει...

Ομως θα πρέπει και εκείνος να καταλάβει πως έχει ευθύνη. 

Αν όχι, τότε θα φανεί τι πραγματικά τον νοιάζει. 

Ζήτησε μια ειλικρινή συγγνώμη αν έχεις κάνει κάτι,που θα χεις κανει κι εσυ σιγουρα, αλλά μην υποκύψεις σε χειρισμούς και εγωιστικά παιχνίδια.

Οι σχέσεις χτίζονται με αμοιβαίο σεβασμό, αμοιβαιο, αμοιβαια κατανόηση και τη διάθεση να νιώθουν και οι δύο ασφαλείς. Ουτε με παιχνίδια δύναμης σαφεστατα, ουτε όμως και με μούτρα και κατηγορίες. 

Για να είναι υγιείς οι σχέσεις, χρειάζονται και οι δύο να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να προσφέρουν την ίδια ασφάλεια που ζητούν.

Τύχη μες την ατυχία

Είναι εκείνες οι γυναίκες που, κάποτε, αποφάσισαν να ζήσουν τη ζωή τους με έναν τρόπο που τους υπαγόρευσε ο περίγυρός τους. Είχαν εμπιστευτεί ότι οι υποσχέσεις για "καλύτερα πράγματα" ήταν αληθινές και ότι η αγάπη που έλαβαν ήταν δεδομένη. Ετσι, πέρασαν από σχέσεις σε σχέσεις, αναζητώντας το "τέλειο", κλείνοντας τις πόρτες πίσω τους για κάθε καινούργιο σεντόνι.

Σήμερα, οι ίδιες γυναίκες καταλαβαίνουν με πικρό τρόπο ότι η αναζήτηση τους ήταν λάθος. Το χαμόγελό τους, που κάποτε ήταν η αντανάκλαση της ελπίδας, έχει αντικατασταθεί από μια θλίψη που δεν μπορεί να κρυφτεί. Η εικόνα του ιδανικού κόσμου που είχαν ονειρευτεί φαίνεται να έχει καταρρεύσει.

Ωστόσο, παρά την απογοήτευση, η αληθινή τους δύναμη έρχεται από τη γνώση ότι η αγάπη που ένιωσαν ποτέ δεν μπορεί να σβήσει. Ακόμη κι αν οι πόρτες που άφησαν πίσω τους έχουν κλείσει, και αν το χαμόγελό τους έχει χαθεί, μπορούν να κρατήσουν την ευγνωμοσύνη τους για τις αληθινές στιγμές που έζησαν. Αυτή η αγάπη δεν τελειώνει με αυτή τη ζωή ούτε με την επόμενη. Είναι η κληρονομιά που τους θυμίζει ότι, ακόμη και μέσα από την απογοήτευση, η αυθεντική αγάπη παραμένει αιώνια.