Διπλό εκτός έδρας

Και κάπως έτσι, ξεχάσαμε ότι γίνεται πόλεμος στη γειτονιά μας. Ξεχάσαμε τα νεκρά παιδιά στην Παλαιστίνη, τις κατεστραμμένες πόλεις της Ουκρανίας, την ακρίβεια που τρυπώνει σε κάθε σπιτικό και την ελλιπή περίθαλψη που μας αφήνει εκτεθειμένους. Ξεχάσαμε όλα όσα καίνε αργά και σιωπηλά το μέλλον μας.

Η Κυριακή, φαίνεται, είναι η μέρα που έχουν βρει οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου να μας κοιμίζουν. Λίγο που η αγαπημένη μας ομάδα πέτυχε εκτός έδρας νίκη, λίγο που διασκεδάσαμε σε κάποιο γάμο ή βάφτιση, λίγο που χλευάσαμε στο διαδίκτυο τους μεν και τους δε, και ξαφνικά η πραγματικότητα χάνει τη δύναμή της. Το σχέδιο λειτουργεί. Το βαρύ καθημερινό φορτίο των ειδήσεων γίνεται ξαφνικά ελαφρύτερο, η οργή σβήνει, και τα προβλήματα μένουν εκεί. Άλυτα, σκιάζοντας τις ζωές μας, ενώ εμείς τα αγνοούμε.

Είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα παρασυρόμαστε από τα μικρά πράγματα. Μια φευγαλέα ευχαρίστηση, μια σύντομη απόδραση από την αλήθεια, και είμαστε έτοιμοι να κλείσουμε τα μάτια μπροστά στο χάος που μας περιβάλλει. Έτσι, οι πραγματικοί κίνδυνοι παραμένουν εκεί, καραδοκώντας στη σκιά, περιμένοντας να κοιμηθούμε εντελώς για να κάνουν την εμφάνισή τους.

Ίσως τελικά αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος: να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βυθιστεί σε αυτήν τη γλυκιά αναισθησία, να χαθούμε στη ρουτίνα και στα μικρά ξεσπάσματα χαράς, ξεχνώντας τα μεγάλα, τα ουσιαστικά. Να λησμονήσουμε ότι, όσο εμείς κοιμόμαστε, ο κόσμος γύρω μας συνεχίζει να καίγεται.

Η αφύπνιση δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται θάρρος να παραδεχτούμε ότι τα προβλήματα δεν θα λυθούν από μόνα τους, ότι οι κίνδυνοι δεν θα εξαφανιστούν επειδή εμείς τους αγνοήσαμε. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε, να σταματήσουμε να αναζητούμε τη βολική λήθη της Κυριακής και να θυμηθούμε πως η ζωή μας, οι ζωές όλων μας, αξίζουν περισσότερα από λίγες ώρες ψευδούς γαλήνης.