Χάσαμε το αγαπημένο μας κατοικιδιο..."καλο παράδεισο"?

Η απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου μπορεί να είναι συνταρακτική. Οι στιγμές που περάσαμε μαζί τους, η αγάπη και η συντροφιά τους μας κάνουν να επιθυμούμε να πιστέψουμε ότι συνεχίζουν κάπου αλλού, στον Παράδεισο, όπως τον φανταζόμαστε. Ωστόσο, η πραγματικότητα της πίστης και της θεολογίας μας ενδέχεται να μην υποστηρίζει αυτήν την ιδέα.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η προοπτική της αιώνιας ζωής είναι αποκλειστικά για τους ανθρώπους και συνδέεται με την πίστη στο Θεό, την αφοσίωση και την υπακοή στις εντολές Του. Δεν υπάρχει αναφορά σε Παράδεισο για τα ζώα, καθώς η ανθρώπινη ψυχή είναι η μόνη που προορίζεται να ζήσει αιώνια, σύμφωνα με τις γραφές.

Αυτό που μπορεί να μας προβληματίσει είναι ότι αρκετοι άνθρωποι, ενώ δεν πιστεύουμε ή ακολουθούμε την πίστη με συνέπεια, αναφέρομαστε στον Παράδεισο για τα κατοικίδιά μας ή τους αγαπημένους μας όταν αντιμετωπίζουμε την απώλεια. Αυτό δημιουργεί μια αντίφαση: η επιθυμία να βρούμε παρηγοριά μέσω του Παραδείσου όταν μας βολεύει, αλλά η απουσία μιας σταθερής πίστης ή πίστης όταν η ζωή δεν μας το επιτρέπει.

Η πίστη δεν μπορεί να είναι «αλά καρτ». Είτε πιστεύουμε στον Θεό και τις υποσχέσεις Του, είτε όχι. Δεν μπορούμε να επιλέγουμε την πίστη μόνο όταν μας βολεύει ή όταν χρειαζόμαστε ανακούφιση. Η πίστη και η ιδέα του Παραδείσου απαιτούν μια συνεπή και ειλικρινή προσέγγιση. Όσον αφορά τα ζώα, η πίστη μας πρέπει να αναγνωρίσει τα όρια και τις υποσχέσεις που παρέχει η Αγία Γραφή.

Ας μην προσπαθούμε να επεκτείνουμε την έννοια του Παραδείσου πέρα από τις γραφές για να βρούμε παρηγοριά. Αντίθετα, ας εστιάσουμε στην αληθινή πίστη και στην εσωτερική μας ανάπτυξη, που απαιτεί αφοσίωση και αγώνα, για να προετοιμαστούμε για την αιώνια ζωή, αν αυτή είναι η επιθυμία μας.