Να γεράσουμε μαζι?

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι συχνά εστιάζουμε σε λάθος πράγματα. Όταν σκεφτόμαστε τη συντροφικότητα, πολλές φορές φανταζόμαστε κάποιον με τον οποίο θα γεράσουμε μαζί, να μοιραζόμαστε την ασφάλεια και τη σταθερότητα που έρχεται με τα χρόνια. Αναζητούμε μια ήσυχη γωνιά να ξαποστάσουμε, κάποιον να γεράσουμε μαζί. Ίσως αυτό να είναι και η πιο παραδοσιακή προσδοκία, μια εικόνα που μας έχει εμφυτευθεί από κοινωνικές νόρμες και οικογενειακές προσδοκίες.

Αλλά μήπως το έχουμε σκεφτεί λάθος; Μήπως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε δεν είναι απλώς μια συντροφιά για τα γεράματα, αλλά κάποιον με τον οποίο μπορούμε να παραμείνουμε για πάντα παιδιά; Κάποιον που θα μας κάνει να γελάμε με την ίδια αφέλεια που γελούσαμε όταν ήμασταν μικροί, που θα μας προκαλεί να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της φαντασίας και της περιέργειας, όχι της ρουτίνας και της σοβαρότητας;

Ο πραγματικός σύντροφος ζωής είναι εκείνος που θα σε κρατάει από το χέρι και θα σε ενθαρρύνει να κυνηγήσεις πεταλούδες στο πάρκο, ακόμα και όταν είσαι 60 χρονών. Που θα σου προτείνει να φύγετε αυθόρμητα ένα Σαββατοκύριακο, χωρίς προορισμό, μόνο και μόνο για την αίσθηση της περιπέτειας. Που θα βλέπει τον κόσμο μέσα από τα ίδια παιδικά μάτια, όπου η μαγεία και το θαύμα δεν σταματούν ποτέ να υπάρχουν.

Ίσως, τελικά, το μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή δεν είναι να βρούμε κάποιον με τον οποίο θα γεράσουμε, αλλά κάποιον με τον οποίο θα μείνουμε για πάντα νέοι στην ψυχή. Γιατί η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός, αλλά η αίσθηση του παιδιού μέσα μας είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς, χαρούμενους και ερωτευμένους με τη ζωή.