Ας μιλήσουμε για γύπες🤪

Λοιπόν, ας πούμε για τον κλασικό "γύπα", τον τύπο που σε κάθε γυναικείο προφίλ πετάει καρδούλες και "καλημερούδια" σαν να είναι το μεγαλύτερο κελεπούρι. Η άλλη γράφει ένα απλό "Καλημέρα" και σκάει ο τύπος με το κλασικό "Καλημέρα, κοριτσάρα μου! Είσαι θεά!" – λες και αυτό το σχόλιο θα τη ρίξει. Κλασικός γύπας, νομίζει ότι με δυο καρδούλες και ένα τυπικό κομπλιμέντο θα κάνει τη γκόμενα να τον ψάχνει. Έλα, ρε φίλε, χαλάρωσε.

Κι όταν δεν πετύχει τίποτα στο κοινό προφίλ, συνεχίζει στα DMs. Ξέρεις, κλασικά: "Καλημέρα!", "Καλησπέρα!", "Τι κάνεις, κούκλα;" και τα σχετικά, σε καθημερινή βάση. Κανείς δεν απαντάει, αλλά αυτός εκεί. Επιμονή μέχρι να ρίξει το κάστρο, λες και με την 35η καλημέρα θα αλλάξει η τύχη του.

Και όταν δεν του απαντήσει, αρχίζει το… "πυροβολικό"! Εκεί που έστελνε "καλημέρα" και "θεάρα", σκάει ξαφνικά μια ακατάλληλη φωτογραφία, μπας και εντυπωσιάσει. Λες και η άλλη, που δεν του έδινε καμία σημασία, ξαφνικά θα πει "Α, τώρα κατάλαβα τι χάνω!" Αστεία πράγματα…

Και μετά, αφού δεν πετυχαίνει ούτε κι έτσι, περνάμε στο κλασικό φινάλε: η αποθέωση γίνεται προσβολή. Από "κοριτσάρα" και "θεά", μετατρέπεται σε "καριόλα" ή "τσόλι". Μόνο και μόνο γιατί ο γύπας δεν αντέχει την απόρριψη. Έτσι είναι: πρώτα σε ανεβάζει στα ουράνια, κι όταν φάει άκυρο, σε κατεβάζει στα τάρταρα. Κλασική συνταγή…

Τενιστες :Τι φάση?

Ρε φίλε, τι φάση με το τένις; Ξαφνικά όλη η Ελλάδα έγινε λες και βγήκε από ιδιωτικά σχολεία με γαλλικά, πιάνο και Lacoste μπλουζάκι από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Όλοι οι τύποι που πριν πέντε χρόνια έβλεπαν ρακέτα και νόμιζαν ότι είναι για να σκουπίζεις τα χαλιά ή, στην καλύτερη, για να σκοτώνεις μύγες, τώρα το παίζουν τενίστες φουλ.

Και δεν είναι ότι απλά το παρακολουθούν έτσι χαλαρά. Όχι. Μιλάμε έχουν γίνει ειδικοί! Ρολάν Γκαρός και US Open ανελλιπώς, όλοι τσιτωμένοι, μη χάσουν κανένα σετ. Και μετά τους βλέπεις στο γήπεδο με 10 ρακέτες και εξοπλισμό που ο Τζόκοβιτς ούτε στον τελικό του Γουίμπλεντον δεν κουβαλάει. Έχουν και το ύφος, σαν να είναι στο νούμερο 80 της παγκόσμιας κατάταξης. Εν τω μεταξύ, οι περισσότεροι δεν μπορούν να περάσουν καν το σερβίς. Αλλά μην τολμήσεις να τους το πεις, γιατί θα σε κοιτάξουν λες και τους έβρισες τη μάνα.

Και το καλύτερο; Το καλοκαίρι, τους λες "πάμε ρε μαλάκα να παίξουμε ρακέτες στην παραλία" και σε κοιτάνε με ύφος αφ' υψηλού, λες και τους έριξες προσβολή. "Ρακέτες στην παραλία; Πφφφ, τι λες τώρα; Εμείς μόνο κλειστό γήπεδο με γρασίδι." Ρε, κατεβείτε από το καλάμι, ένα άθλημα είναι, όχι το εισιτήριο για την υψηλή κοινωνία.

Δεν είναι κακό να γουστάρεις τένις, μην τρελαθούμε. Αλλά χαλάρωσε λίγο. Μην το παίζεις επαγγελματίας με την πρώτη ευκαιρία. Στην τελική, μην ξεχνάς πως μέχρι πρότινος δεν ήξερες καν πώς κρατάνε τη ρακέτα σωστά. Άντε, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ξανα παιδιά...

Πολλες φορες, κανουμε το λαθος να εκνευριζομαστε με τους γονεις μας οσο μεγαλωνουν....

Κατι η καθημερινοτητα μας που ειναι σκληρη, κατι οι υποχρεωσεις που βγαινουν δυσκολα, κατι το αγχος...δε θελει πολυ...

Ομως οταν οι γονεις μας γερνούν, μας δίνεται η μοναδικη ισως ευκαιρία να τους ανταποδώσουμε λίγη από την αγάπη και τη φροντίδα που μας χάρισαν όταν ήμασταν μικροί. 

Δεν ανεχομαστε βεβαια ευκολα, το προτυπο που τους ειχαμε, που ηταν παντα δυνατοι στα ματια μας και ικανοι για όλα, τώρα να χρειάζονται εμας. 

Δυσκολα το ανεχεσαι....

Αλλά μετά θυμάσαι πόσες φορές σε άφηναν να κάνεις λάθος χωρίς να σε μαλώσουν, πόσες φορές άκουγαν με υπομονή τις ίδιες ιστορίες που τους έλεγες, πόσες φορές σε άφησαν να κερδίσεις, μόνο και μόνο για να δουν το χαμόγελό σου.

Και τώρα που τα παιδιά σου μεγαλώνουν, που προχωρούν στη ζωή τους, που φεύγουν από τη φωλιά, συνειδητοποιείς πως ο χρόνος κυλάει για όλους μας. 

Και όπως τότε, που εκείνοι σε κρατούσαν από το χέρι για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα, έτσι και τώρα, είναι η σειρά σου να τους κρατήσεις. 

Άστους να μιλάνε για το παρελθόν ξανά και ξανά, γιατί μέσα σε αυτές τις ιστορίες βρίσκουν κομμάτια από τον εαυτό τους. 

Άστους να κάνουν λάθη, όπως έκανες κι εσύ, και εκείνοι δεν σε διόρθωναν για να μη σε πληγώσουν. 

Ας τους να απολαμβάνουν τα εγγόνια τους και να μιλουν συνεχεια γι αυτα, γιατί μέσα από αυτά βλέπουν εσένα. 

Είναι ο τελευταίος τους δρόμος και, όπως εκείνοι σου έδωσαν δύναμη όταν ξεκινούσες το δικό σου ταξίδι, τώρα είναι η δική σου σειρά να τους δώσεις το χέρι σου, να τους βοηθήσεις να διανύσουν την τελευταία τους διαδρομή με αξιοπρέπεια και αγάπη.

Και ξερεις, οσο μεγαλώνεις κι εσύ ο ίδιος, αρχίζεις να καταλαβαίνεις όλο και πιο πολύ. 

Η ζωή προχωράει, αλλά η αγάπη μένει. 

Και είναι αυτή η αγάπη που πρέπει να τους προσφέρεις τώρα, όπως εκείνοι σου την προσέφεραν χωρίς όρους όταν ήσουν παιδί...

Φαμαγκούστα

Πραγματικά, δεν παίζονται. Η Τουρκία αποφασίζει να κόψει μια σειρά για τη Φαμαγκούστα, όχι μόνο για τη χώρα της, αλλά για *όλον τον πλανήτη*. Δηλαδή, ποιος νομίζει ότι είναι; Ο παγκόσμιος δικτάτορας του streaming; Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα τι κάνουμε; Καταναλώνουμε τουρκικά σήριαλ με το κουτάλι. Περνάμε τις ώρες μας βλέποντας τα δράματά τους και τις ίντριγκες, την ίδια στιγμή που εκείνοι κόβουν τη φωνή όποιου δεν τους αρέσει.

Άλλος Φιντάν, άλλος Γεραπετρίτης, έτσι; Η διπλωματία τους κάνει κουμάντο και στο Netflix, ενώ εμείς πίνουμε τον καφέ μας και χαζεύουμε τουρκικά δράματα στα κανάλια μας σαν να μην τρέχει τίποτα.

Αλήθεια τώρα, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Όταν σου πετάνε το κρέας στο στόμα, το καταπίνεις αμάσητο; Δες πώς αντιδρά μια χώρα που παίζει σκληρά, ενώ εμείς συνεχίζουμε να χαζεύουμε τα κακογραμμένα τους σενάρια. Και την ίδια στιγμή, μας περνούν και μηνύματα υπογείως, διαμορφώνοντας συνειδήσεις, ενώ εμείς αράζουμε στον καναπέ με μια τηλεόραση που παίζει ασταμάτητα τουρκικές σειρές.

Μήπως να ξυπνήσουμε λίγο και να δούμε τι παίζει γύρω μας; Γιατί από τη μία θέλουμε να είμαστε κοσμοπολίτες και "ψηφιακά ελεύθεροι", αλλά από την άλλη, καταπίνουμε αμάσητα ό,τι μας σερβίρουν, χωρίς να το σκεφτόμαστε. Ε, λοιπόν, όχι. Ώρα να καταλάβουμε ότι με τα μάτια ανοιχτά βλέπεις την αλήθεια. Και όχι μέσα από το φίλτρο τουρκικών τηλεοπτικών παραγωγών.