Το σταυρο σου?

Σε μια εποχή όπου η ελευθερία της έκφρασης και των πεποιθήσεων υποτίθεται πως προστατεύονται ως θεμελιώδη δικαιώματα, παρατηρούμε περιστατικά που εγείρουν σοβαρούς προβληματισμούς. Ο Νεμάνια Μάιντοβ, ένας αθλητής με σπουδαία καριέρα και προσφορά στον αθλητισμό, βρέθηκε στο στόχαστρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τζούντο με πέντε μήνες αποκλεισμό, φαινομενικά επειδή έκανε το σταυρό του πριν από έναν αγώνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.

Αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν σε μια παγκόσμια σκηνή, όπου η πολυπολιτισμικότητα και ο σεβασμός στις θρησκευτικές πεποιθήσεις προωθούνται, ένας άνθρωπος να τιμωρείται για μια απλή πράξη πίστης; Σε έναν κόσμο που υποστηρίζει με πάθος την ανεξιθρησκία, βλέπουμε τη στήριξη για συγκεκριμένες θρησκείες, ενώ άλλες - όπως ο Χριστιανισμός - φαίνεται να αντιμετωπίζονται με διπλά μέτρα και σταθμά.

Ο Μάιντοβ καταγγέλλει πως ο αποκλεισμός του ήρθε επειδή εξέφρασε την πίστη του. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ένας αθλητής βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοιου είδους κυρώσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις είδαμε και στην περίπτωση του Τζόκοβιτς, ο οποίος δήλωσε δημόσια Χριστιανός και αμέσως δέχτηκε κριτική.

Σε μια κοινωνία όπου επιτρέπεται να φωνάζεις «Αλλάχ ακμπάρ» χωρίς να προκαλείς αντιδράσεις, το να κάνεις το σταυρό σου πριν από έναν αγώνα ή να δηλώνεις την πίστη σου μοιάζει πλέον σχεδόν επικίνδυνο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε τον Χριστιανισμό να διώκεται μέσα από τέτοιου είδους ενέργειες, κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται αν βρισκόμαστε ένα βήμα πριν αυτό γίνει ποινικό αδίκημα.

Η ισότητα και η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορούν να είναι προνόμιο ορισμένων και όχι άλλων. Είναι ανήκουστο να τιμωρείται κάποιος επειδή πιστεύει στον Θεό του και το εκφράζει δημόσια. Αυτού του είδους οι αποφάσεις δεν δείχνουν απλώς έλλειψη σεβασμού απέναντι σε αθλητές όπως ο Μάιντοβ, αλλά καταπατούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας σταματήσουμε αυτή τη διπλή στάση απέναντι στη θρησκευτική έκφραση. Ο κόσμος μας οφείλει να προάγει την ελευθερία και τον σεβασμό για όλους, ανεξαρτήτως πίστης, αν πραγματικά επιθυμούμε έναν δίκαιο και ισότιμο κόσμο.

Επανασταση...

Κάθε χρόνο, σαν να είναι μια άτυπη παράδοση, βλέπουμε στα Λύκεια τις λεγόμενες «επετειακές» εκδηλώσεις. Κι ενώ θα έπρεπε να είναι στιγμές μνήμης και περισυλλογής, γίνονται αφορμή για καταστροφές και χάος. Του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα, όλο και κάποιο γεγονός βρίσκουν τα παιδιά για να «τιμήσουν», αλλά αντί για σεβασμό, καταλήγουμε σε καμένα αυτοκίνητα και μαθήματα που χάνονται. Στην Αθήνα, οι δρόμοι γίνονται εμπόλεμη ζώνη, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα το σύνθημα είναι απλό: «Δεν κάνουμε μάθημα σήμερα». Επαναστάτες χωρίς αιτία, μα κυρίως χωρίς καλλιέργεια.

Και αναρωτιέται κανείς: Πότε οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί έγιναν ο τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο; Οι επαναστάσεις, όταν είναι αληθινές, γεννιούνται από αρχές και αξίες, όχι από μια κουλτούρα του χάους και της αυθαιρεσίας. Σε μια κοινωνία που από τους κυβερνώντες μέχρι τον πιο απομακρυσμένο πολίτη καλλιεργείται η αναρχία, τι ελπίζουμε να πετύχουν αυτοί οι νεαροί επαναστάτες;

Δεν κερδίζονται έτσι οι μάχες. Κι όμως, οι ίδιοι που πρωτοστατούν σε αυτές τις «πορείες διαμαρτυρίας» και στις καταλήψεις, είναι συχνά οι ίδιοι που δεν ξέρουν καν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου. Αυτοί που δεν ενοχλούνται όταν βλέπουν την ελληνική σημαία να γίνεται γκράφιτι και την ιστορία τους να εξαφανίζεται πίσω από συνθήματα και μπογιές. Μην τολμήσεις όμως να πεις κάτι· είναι «τέχνη», λένε.

Κι έτσι καταλήγουμε σε μια κοινωνία όπου οι «επαναστάτες» δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, όπου οι πράξεις έχουν μόνο την επίφαση της αντίδρασης και όπου οι μνήμες τιμούνται με μολότοφ και βανδαλισμούς. Γιατί; Για να μην κάνουμε μάθημα.

Για τελευταια φορά...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που τις ζούμε ανυποψίαστοι για τη σημασία τους. Κάποτε, σαν παιδιά, μαζευτήκαμε στη γειτονιά για να παίξουμε. Ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε έτσι, ανέμελοι και γεμάτοι χαρά. Κανένας μας δεν το ήξερε τότε. Μεγαλώνοντας, το ίδιο επαναλαμβάνεται: βρίσκεσαι με φίλους, γελάς, μοιράζεσαι στιγμές, και όμως αυτές οι συναντήσεις ίσως είναι οι τελευταίες. Ίσως δε βρεθούμε ξανά. Είναι παράξενο πώς η ζωή προχωρά χωρίς να μας προειδοποιεί για το πότε θα έρθει η τελευταία φορά που θα δούμε έναν άνθρωπο, που θα νιώσουμε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Κι όμως, αυτές οι απλές στιγμές, που περνάνε χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα προσοχή, είναι τελικά η ουσία της ζωής. Είναι αυτές που μας δίνουν να καταλάβουμε την αξία των σχέσεων, των ανθρώπων, της ίδιας της ύπαρξής μας. Αν ζούσαμε κάθε στιγμή με αυτή τη συνειδητοποίηση, ίσως να αγαπούσαμε βαθύτερα, να λέγαμε περισσότερα "ευχαριστώ", να απολαμβάναμε περισσότερο τη συντροφιά των άλλων. Η ζωή δεν περιμένει, και το μέλλον είναι πάντα άγνωστο. Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.

Άραγε πόσες ακόμα «τελευταίες φορές» θα ζήσουμε χωρίς να το ξέρουμε; Και αν το ξέραμε, τι θα άλλαζε στη συμπεριφορά μας;

Ελλαδα, χωρα του φωτός...😢

Στην Ελλάδα του 2024, ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρες στιγμές! Σαν να μην έφταναν οι συνηθισμένες μας δυσκολίες, οι σπασμένες υποδομές, η ανεργία, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί και η κλιματική αλλαγή που μας χτυπά φιλικά την πλάτη, τώρα έχουμε και το εξής... επίτευγμα: ο Πρωθυπουργός μας, Κυριάκος Μητσοτάκης, με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, ποζάρει με τους αστέγους της χώρας. Ναι, καλά διαβάσατε! Δεν είναι photoshop, ούτε ανέκδοτο. Είναι η νέα πραγματικότητα!

Η εικόνα που θα μείνει στην ιστορία: ένας Πρωθυπουργός με *39 σπίτια* στο όνομά του, φωτογραφίζεται σαν να λέει "Κοιτάξτε με, τα κατάφερα! Η Ελλάδα έχει ακόμη αστέγους το 2024, και εγώ είμαι εδώ για να το γιορτάσω!". Άραγε στο επόμενο σόου θα δούμε και αναμνηστικές πλακέτες για τις σκηνές που στήνουν οι άστεγοι στις πλατείες; Ή μήπως πρέπει να περιμένουμε χριστουγεννιάτικες κάρτες με φόντο υπνόσακους και χαμόγελα από το Μαξίμου;

Αντί να ντρέπεται το πολιτικό σύστημα που η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα έχει ξεχαστεί πίσω στο 2004, ο κ. Μητσοτάκης αποφάσισε ότι είναι καλή ιδέα να μετατρέψει τους άστεγους σε... τουριστικό αξιοθέατο. Αντί να δούμε κάποια λύση στο πρόβλημα της στέγασης, βλέπουμε πώς η εικόνα γίνεται εργαλείο δημοσίων σχέσεων. Ίσως την επόμενη φορά που θα επισκεφθεί κάποια ακριτική περιοχή, να φωτογραφηθεί και με τις τρύπες των δρόμων ή τα σκουπίδια που δεν μαζεύονται. Άλλωστε, η κακοδιαχείριση θέλει… χιούμορ και όραμα!

Αλλά τι να πεις; Ζούμε στην εποχή της πλήρους αντιστροφής της πραγματικότητας. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο παρουσιάζεται πλέον σαν "ευκαιρία" για επικοινωνιακές φωτογραφίες, κι εμείς να το αποδεχτούμε σαν το νέο φυσιολογικό. Προφανώς, η επόμενη μεγάλη καινοτομία θα είναι το Υπουργείο Αστεγίας, όπου θα γίνονται στυλιστικές συμβουλές για το πώς να φοράς το κουβερτάκι σου πιο κομψά στις κρύες νύχτες της Αθήνας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα του 2024 μας έχει χαρίσει πολλές "πρωτιές". Τουλάχιστον τώρα, έχουμε και τον πρώτο πολιτικό που βρήκε τρόπο να ποζάρει δίπλα στην απόλυτη κοινωνική αποτυχία και να το κάνει να φαίνεται σαν... επιτυχία.