Δε μας εφταναν ολες οι αλλες ασθενειες της εποχής που μας βασανιζουν, εχουμε και μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής μας, που είναι ακριβώς αυτό το ατέλειωτο κυνήγι αποδοχής, η ανάγκη να αρέσουμε σε όλους ανεξαιρέτως.
Θέλουμε να μας χειροκροτούν και ο άθεος και ο χριστιανός, και ο δεξιός και ο αριστερός,και ο επιχειρηματιας και ο μεροκαματιαρης, λες και προσπαθούμε να γεφυρώσουμε ασυμβίβαστα χάσματα απλώς και μόνο για να νιώσουμε αποδεκτοί.
Αυτό το ψυχολογικό φορτίο μας κάνει να χάνουμε την αυθεντικότητά μας, να γινόμαστε μια «εικόνα» που φτιάχτηκε για να είναι αρεστή στους άλλους, και όχι μια εικόνα που αντικατοπτρίζει εμάς τους ίδιους.
Κάποια παραδείγματα από την καθημερινότητα είναι χαρακτηριστικά.
Συναντας ανθρωπους να περνουν απο την εκκλησια και να κανουν τον σταυρό τους "κρυφά",ισα ισα να μη φαινεται απο το παραθυρο του αυτοκινητου, νιώθοντας ότι θα κρίθουν αν το κάνουν φανερά μπροστά σε κόσμο, γιατί δεν θέλουμε να φαινόμαστε «κολλημένοι» με τον Θεό.
Παράλληλα, σε κοινωνικές περιστάσεις όπως μια γιορτή, ενώ νηστεύουμε πχ ,και μας καλεσαν σε μια γιορτη, αντί να πούμε ξεκάθαρα «νηστεύω», καταλήγουμε να τρώμε κανονικά, φοβούμενοι μήπως νιώσουν άβολα οι άλλοι. Ενώ την ιδια στιγμη,δεν διστάζουμε να πούμε «κάνω δίαιτα για να χάσω κιλά» και αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό, ντρεπόμαστε να αποκαλύψουμε πως νηστεύουμε για τη σχέση μας με τον Θεό.
Η ανθρωπαρέσκεια διεισδύει ακόμη και στις μικρότερες λεπτομέρειες της ζωής μας, επηρεάζοντας το τι επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε στα social media.
Διστάζουμε να ανεβάσουμε μια ενα βιντεο που παίζω πιάνο, μήπως και πουν ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, ή μια εικόνα με τα ζώακια μας, φοβούμενοι ότι θα μας κρίνουν ως «σαλταρισμένους». Από την άλλη, ανεβάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη ένα βράδυ στα μπουζούκια με άφθονο αλκοόλ και πανερια με λουλούδια, γιατί αυτό θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό.
Αυτή η ζωή, όμως, δεν είναι η ζωή που θέλω να ζήσω.
Δεν μ αρεσει πλέον να ζω υπό το μαρτύριο της ανθρωπαρέσκειας, της διαρκούς ανάγκης να είμαι «αρεστός» στους άλλους.
Θέλω να ζήσω με αλήθεια, να απαλλαγώ από αυτήν την ψυχολογική φυλακή και να κάνω αυτό που με γεμίζει πραγματικά, χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι.
Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε πολλές φορές είναι πως, όσο προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τους άλλους, στην πραγματικότητα χάνουμε την ελευθερία μας.
Υποδουλωνόμαστε στις απόψεις τους, και σταδιακά απομακρυνόμαστε από τη δική μας αλήθεια, και τελικα την ψυχική μας ηρεμία, με τα αποτελέσματα να τα βλεπουμε στους δεικτες καταθλιψης, χρησης αντικαταθλιπτικων φαρμακων, καταχρησεις κτλ...
Αντί να εκφραζόμαστε όπως πραγματικά είμαστε, γινόμαστε αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμάς, θυσιάζοντας τον εαυτό μας στο βωμό της αποδοχής.
Η αποδοχή, όμως, δεν πρέπει να είναι ο στόχος μας.
Στόχος μου είναι να αρέσω στο Θεό και να έχω τη συνείδησή μου καθαρή και ήσυχη, να ξαπλωνω το βραδυ και να μπορω να κοιμηθω, χωρις να στριφογυρναω στο μαξιλαρι μου.
Θέλω να ζήσω με βάση τις αξίες μου και τα πιστευω μου, να είμαι αυθεντικός και να μην κρύβομαι πίσω από μάσκες για να ικανοποιώ τους γύρω μου.
Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας το φόβο της κριτικής και ας αναρωτηθούμε: Ζούμε τη ζωή μας όπως πραγματικά θέλουμε, ή όπως πιστεύουμε ότι πρέπει για να μας αποδεχτούν οι άλλοι; Μήπως η συνεχής ανάγκη να αρέσουμε στους γύρω μας μάς στερεί τη δυνατότητα να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας; Και τελικά, αξίζει να ζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου, μόνο και μόνο για να είσαι αρεστός;
