Οι εποχικοί πυροσβέστες, αυτοί που όλο το καλοκαίρι έτρεχαν στις φλόγες, θυσιάζοντας τις οικογένειές τους, τις προσωπικές τους στιγμές, ακόμα και τη ζωή τους, δεν αξίζουν να αντιμετωπίζονται με γκλομπ και ωμή βία επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τα αυτονόητα: την ασφάλεια της εργασίας τους και την αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ήρεμα, αφού είχε λήξει η αντιπυρική περίοδος, χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο την κοινωνία.
Και ποια ήταν η απάντηση της πολιτείας; Χτυπήματα, βία και συμπεριφορές που θυμίζουν καθεστώτα φόβου και καταστολής. Δεν ήταν απλώς μια επίδειξη δύναμης. Ήταν μια επίδειξη αδιαφορίας για τον άνθρωπο, μια επιβεβαίωση ότι σε αυτό το κράτος η προστασία παρέχεται μεροληπτικά, κι όταν κάποιος τολμά να ζητήσει δικαιοσύνη, τον αντιμετωπίζουν ως εχθρό.
Αυτό που είδαμε δεν ήταν απλά ένα ατυχές περιστατικό. Ήταν μια μαύρη στιγμή που αποδεικνύει την απουσία δικαιοσύνης και την κατρακύλα μας στην κοινωνική διάλυση. Όταν το κράτος και οι φορείς του επιτρέπουν τη βία, ακόμη και εναντίον των ίδιων των υπηρετών του, πόσο κοντά βρισκόμαστε πια στην απόλυτη απαξίωση των θεσμών; Μήπως τελικά φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η βία και η αλαζονεία της εξουσίας εκτοπίζουν την ανθρώπινη αλληλεγγύη; Αν Έλληνας ένστολος χτυπάει Έλληνα ένστολο, τότε έχουμε ήδη πέσει πολύ χαμηλά. Και το ερώτημα είναι: ποιος θα μας σώσει τώρα από αυτό το τέλμα;
