Παιδικες φωνούλες στους δρόμους?

Πλησιάζει εκείνη η εποχή του χρόνου, η "γιορτή" που όλοι περιμένουμε με αγωνία. Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα, ούτε το Πάσχα. Είναι η στιγμή που οι δρόμοι της πόλης μας θα γεμίσουν με τις χαρούμενες, αθώες φωνές των παιδιών, που επιστρέφουν στα σχολεία μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Και τι θα ακούσουμε; Αυτές τις όμορφες, τρυφερές εκφράσεις που θα μας κάνουν να νιώσουμε περήφανοι για τη νέα γενιά: "Άντε γαμήσου ρε", "Σε γαμάω πούστη", "Κλάσε μου τ' αρχίδια".

Ας το παραδεχτούμε, η νεολαία μας έχει πλέον πιάσει κορυφή στον τομέα της γλωσσικής ευφράδειας. Τα παιδιά μας δεν είναι πια αθώα, ανυποψίαστα πλάσματα που μιλούν για μολυβάκια και σοκολάτες. Όχι, αυτά τα θέματα είναι για τους αδύναμους. Σήμερα, οι νέοι μας είναι μέσα σε όλα, και η μαγκιά τους αποδεικνύεται καθημερινά με φράσεις που θα έκαναν ακόμα και τους πιο σκληρούς μάγκες του πεζοδρομίου να κλαίνε από περηφάνια.

Βλέπεις, αυτή η νέα γενιά δεν φοβάται να εκφραστεί. Δεν κρύβεται πίσω από ευγένειες και παρακαλετά. Πες ό,τι θέλεις για τα παιδιά μας, αλλά σίγουρα δεν θα τα κατηγορήσεις ποτέ για "καθωσπρέπει" συμπεριφορά. Και γιατί να το κάνουμε άλλωστε; Είναι η γενιά που μας δείχνει καθημερινά ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Μια γενιά που αντί να ασχολείται με βιβλία και "χαζομάρες", επικοινωνεί με έντονα μηνύματα και κουβέντες που προκαλούν ρίγη συγκίνησης στους περαστικούς.

Τι κι αν κάποτε αγωνιζόμασταν να μάθουμε στα παιδιά μας τη σημασία της ευγένειας, του σεβασμού, και της αξιοπρέπειας; Αυτά είναι πράγματα ξεπερασμένα, αρχαία σχεδόν. Σήμερα, μετράει να είσαι "μέσα σε όλα", να μπορείς να μιλάς τη γλώσσα της πλατείας, της γειτονιάς, της πραγματικής ζωής. Γιατί τι είναι η ζωή αν όχι μια μεγάλη αρένα, όπου μόνο οι πιο σκληροί επιβιώνουν;

Φυσικά, το καλύτερο είναι πως όλο αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό. Είμαστε περήφανοι που τα παιδιά μας είναι "μέσα σε όλα". Που δεν είναι σαν τα άλλα τα "φλώρια" που ασχολούνται με τον καλλιτεχνικό λόγο και τις αρχές της ευγένειας. Όχι, τα δικά μας παιδιά είναι έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο, έναν κόσμο όπου το να πεις στον άλλο "κλάσε μου τ' αρχίδια" δεν είναι απλά αποδεκτό, αλλά ίσως και ενθαρρυνόμενο.

Και τι κάνουμε εμείς, οι γονείς, οι ενήλικες που κάποτε νοιαζόμασταν για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας; Απλά χαμογελάμε και κουνάμε το κεφάλι μας με ικανοποίηση. "Το παιδί μου είναι μέσα σε όλα", λέμε, και συνεχίζουμε τη μέρα μας σαν να μην τρέχει τίποτα.

Αλλά κάπου μέσα μας, ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάπου, βαθιά μέσα μας, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε χάσει την επαφή με αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Όμως, αντί να το αντιμετωπίσουμε, προτιμάμε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να ακολουθούμε το ρεύμα. Γιατί, στο κάτω κάτω, ποιος θέλει να είναι ο γονιός που "δεν καταλαβαίνει" τα παιδιά του;

Έτσι, συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον δρόμο που ανοίξαμε, με τα παιδιά μας να μας καθοδηγούν με τη νέα τους γλώσσα, αυτή που αντικαθιστά τα παλιά ιδανικά με το σκληρό νόμισμα της σύγχρονης μαγκιάς. Και όσο το "Άντε γαμήσου ρε" γίνεται όλο και πιο διαδεδομένο στις παιδικές χαρές, εμείς μπορούμε απλά να χαμογελάμε και να πούμε: "Έχουμε φτιάξει μια πραγματικά σπουδαία γενιά".