Και μετά ήρθαν οι εκλογές. Κάποιοι τα κατάφεραν και εξασφάλισαν την πολυπόθητη καρέκλα. Οι περισσότεροι, όμως, δεν τα κατάφεραν. Και τότε, κάτι περίεργο συνέβη. Η ευαισθησία τους, αυτή η τόσο έντονη ανάγκη για δράση και προσφορά που διακήρυτταν, εξαφανίστηκε. Μαζί με τα εκλογικά αποτελέσματα, χάθηκε και το πάθος τους για την πόλη.
Η απορία είναι απλή: Τι απέγινε αυτή η αγάπη για το Ηράκλειο; Γιατί αυτοί οι "σωτήρες" δεν βγήκαν μπροστά, ακόμα και χωρίς τη θεσμική καρέκλα, για να συμβάλουν στη βελτίωση της πόλης μας; Μήπως η ευαισθησία τους ήταν απλώς ένας μανδύας για να κρύψουν το πραγματικό τους κίνητρο – την εξασφάλιση μιας θέσης με εισόδημα και εξουσία; Ή μήπως σκέφτονται πως «αφού δεν με ψηφίσατε, καλά να πάθετε»;
Είναι αστείο – ή μάλλον, θλιβερό – το πόσο γρήγορα μπορούν να εξαφανιστούν οι ηχηρές υποσχέσεις μόλις κλείσουν οι κάλπες. Η αλήθεια είναι ότι το ενδιαφέρον για την πόλη μας δεν μπορεί να είναι αλα καρτ. Αν όντως σε νοιάζει, το αποδεικνύεις κάθε μέρα, είτε έχεις μια καρέκλα να σε στηρίζει είτε όχι. Αντί να περιμένεις την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να εμφανιστείς ξανά, αναλαμβάνεις δράση, είτε μέσα από εθελοντισμό είτε μέσα από οργανωμένες πρωτοβουλίες.
Αλλά φαίνεται πως για πολλούς, η «αγάπη» τους για την πόλη είχε ημερομηνία λήξης – την ημέρα των εκλογών. Και έτσι, εμείς, οι πολίτες, μένουμε να αναρωτιόμαστε: Ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την πόλη μας και ποιος απλά κυνηγά την καρέκλα;
Ίσως τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα αλυτά ζητήματα της πόλης, αλλά οι άνθρωποι που τα βλέπουν μόνο όταν τους συμφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου