Θα είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβες πόσο βαθιά σ' αγάπησα, ότι δεν είδες ποτέ το δώρο που σου έδινα καθημερινά.
Το θαύμα που έψαχνες, την απάντηση στις αγωνίες σου για κάτι όμορφο στη ζωή σου, βρισκόταν μπροστά σου, αλλά δεν το αναγνώρισες.
Η πραγματική κόλαση δεν είναι απλώς μια ποινή, αλλά μια αυτοεπιβαλλόμενη εξορία, όπως είχε πει ο Γιανναράς.
Στην καθημερινότητά μας, συχνά καταστρέφουμε τα δώρα που μας δίνονται, χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Είναι αλήθεια ότι κι εσύ ήσουν ένα δώρο για μένα.
Σε έβλεπα ως μια πολύτιμη παρουσία στη ζωή μου, ως ένα φωτεινό σημάδι στον δρόμο μου.
Η σύνδεσή μας ήταν κάτι μοναδικό, ένα χέρι που κρατούσαμε σφιχτά και πορευόμασταν μαζί.
Ωστόσο, μέσα μας υπάρχει μια αρχαία πτώση, ένας χαμένος παράδεισος που λαχταρούμε, σαν μια απώλεια που μας στοιχειώνει από την αρχή της ύπαρξής μας.
Κάναμε λάθη και χάσαμε τον παράδεισο που επιθυμούσαμε.
Η επιθυμία μας ράγισε, η κρίση μας τραυματίστηκε, και η ματιά μας θόλωσε.
Μερικές φορές μοιάζει σαν να είμαστε τυφλοί, και κάθε φορά που συναντάμε την ομορφιά, τη χαλάμε.
Όταν κάποιος μας προσφέρει καλοσύνη, την απορρίπτουμε, και όταν ακούσουμε λόγια αγάπης, τρέχουμε μακριά και τραυματιζόμαστε.
Εύχομαι κάποια μέρα να μπορέσω να αναγνωρίσω και να εκτιμήσω όλα όσα κέρδισα και όσα έχασα στη ζωή μου.
Ακόμα και την κόλαση που βίωσα, καθώς αυτή η εμπειρία με δίδαξε την πραγματική αξία του παραδείσου.
Ο αγώνας που έδωσα, η αδιάκοπη προσπάθεια να σώσω ό,τι μπορούσα, αποτέλεσε μέρος ενός βαθύτερου ταξιδιού.
Αν και δεν καταφέραμε να βγούμε από τον βούρκο που μας περιέβαλλε, μέσα από αυτόν ανακάλυψα την αληθινή αξία του φωτός και της αγάπης, και για αυτό, είμαι ευγνώμον.
