Ξεκινάει η μεγάλη μέρα. Η σύζυγος ή η μητέρα του μωρού κάνει την εμφάνισή της, κυριολεκτικά πατώντας σε 12ποντα τακούνια από κάποιον μεγάλο οίκο μόδας, σαν να προετοιμάζεται για πασαρέλα στην Εβδομάδα Μόδας στο Παρίσι. Της παίρνει μισή ώρα να φτάσει από το αυτοκίνητο στην εκκλησία, όχι γιατί είναι μακριά, αλλά γιατί το κάθε βήμα είναι ένας μικρός θρίαμβος ενάντια στη βαρύτητα.
Φτάνει στην εκκλησία και όλοι την κοιτούν με θαυμασμό - όχι για το φόρεμα, τα τακούνια ή την τσάντα, αλλά γιατί καταφέρνει να ισορροπήσει με αυτά τα υποδήματα-γόβα-σταυρόλεξα. Περπατάει με τη χάρη ενός ελαφιού, μόνο που το ελάφι έχει μόλις φορέσει τακούνια για πρώτη φορά στη ζωή του.
Και εκεί που νομίζεις πως τα έχει καταφέρει, έρχεται το βράδυ. Οι ώρες περνούν, το φαγητό έχει τελειώσει, τα ποτά αρχίζουν να κάνουν το γύρο τους, και ο DJ βάζει το κλασικό "YMCA". Είναι τότε που το 12ποντο αρχίζει να γίνεται όλο και πιο ασήκωτο, το χαμόγελο μετατρέπεται σε μορφασμό πόνου, και ξαφνικά, το θαύμα γίνεται: βλέπεις το 12ποντο να παραδίδει τα όπλα και να αποσύρεται στα παρασκήνια.
Η αγαπητή μας πρωταγωνίστρια μένει ξυπόλητη, χορεύοντας το "YMCA" με τέτοιο πάθος, λες και κάθε γυμνό δάχτυλο ποδιού είναι μια απελευθέρωση από την τυραννία του παπουτσιού. Το βλέμμα της λέει "είμαι αχτύπητη", αλλά ταυτόχρονα "γιατί δεν έβαλα τις παντόφλες μου;"
Η αντίφαση είναι επική: το πρωί, ντυμένη σαν να βγαίνει από την Vogue, το βράδυ ξυπόλητη, λες και κάνει πικνίκ στον κήπο. Και το πιο αστείο; Όλοι τη θαυμάζουν περισσότερο τώρα, έτσι όπως χορεύει με πάθος, χωρίς κανένα ίχνος ταλαιπωρίας, λες και η απλότητα του "ξυπόλυτη στο γάμο" είναι το απόλυτο fashion statement.
Αυτός είναι ο κύκλος ζωής του τακουνιού στους γάμους και τις βαφτίσεις: ξεκινάει με δόξα και καταλήγει να βρίσκεται παρατημένο κάτω από το τραπέζι. Όσο για τη μαμά ή τη σύζυγο; Συνεχίζει ακάθεκτη, γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει δεν είναι τα τακούνια, αλλά η ικανότητα να χορεύεις ξυπόλητη το "YMCA" σαν να μην υπάρχει αύριο.
