Ενας χρόνος...και?

Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο, ο Αντώνης Καρυώτης ρίχτηκε στη θάλασσα από μέλη του πληρώματος της Blue Star Ferries. Όχι, δεν έπεσε μόνος του. Τον έσπρωξαν και τον άφησαν να πνιγεί. Και τώρα; Τα πλοία της εταιρείας συνεχίζουν να ταξιδεύουν, οι άνθρωποι συνεχίζουν να κλείνουν εισιτήρια και η ζωή προχωράει σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Γιατί; Γιατί είμαστε ένας λαός που ξεχνάει γρήγορα.

Μαλάκα, δεν βαρέθηκες να ξεχνάς; Δεν βαρέθηκες να ζεις σε μια χώρα που οι ζωές χάνονται έτσι και κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη; Αντί να οργιστούμε και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη, ξεχνάμε και περνάμε στην επόμενη μέρα. Αλλά ξέρεις κάτι; Όσο συνεχίζουμε έτσι, θα υπάρξει και ο επόμενος Αντώνης. Και η ευθύνη θα είναι και δική μας.

Κ.Χατζηδακης: Η ακριβεια,ειναι σαν τη γριπη...🤪🤪

Ο Υπουργός Κωστής Χατζηδάκης το είπε καθαρά: η ακρίβεια είναι σαν τη γρίπη. Θα κάνει τον κύκλο της και θα φύγει. Απλό. Γιατί να αγχωνόμαστε λοιπόν; Κάντε λίγο υπομονή και, πριν το καταλάβετε, οι τιμές στα ράφια θα είναι ξανά σαν παλιά. Έτσι λέει ο υπουργός, οπότε ας πάρουμε μια ασπιρίνη και ας περιμένουμε την... "ανάρρωση".

Μην ανησυχείτε, όσο κι αν το γάλα έχει φτάσει να κοστίζει όσο μια επίσκεψη στον καρδιολόγο ή το ελαιόλαδο κοστίζει όσο το ενοίκιο, όλα θα περάσουν. Όπως η γρίπη. Βέβαια, δεν είπε ακριβώς πόσο θα κρατήσει αυτός ο κύκλος της "οικονομικής γρίπης". Μια εβδομάδα; Μήνες; Χρόνια; Λεπτομέρειες! Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να περιμένουμε με υπομονή, όπως περιμένουμε το νούμερό μας στην εφορία.

Ίσως το πρόβλημα να είναι ότι δεν κάνουμε τα σωστά "οικονομικά αντιπυρετικά". Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να βάζουμε κομπρέσες στον προϋπολογισμό μας; Ή ίσως να κάνουμε οικονομικά εμβόλια με λίγο περισσότερο φρέσκο αέρα, γιατί το ψυγείο μας είναι πια άδειο.

Και, φυσικά, όπως κάθε γρίπη, η ακρίβεια δεν έρχεται μόνη της. Φέρνει μαζί της και τα τυπικά "συμπτώματα": αυξήσεις στους λογαριασμούς, μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς και, το καλύτερο, εκείνη την απαίσια αίσθηση ότι ζούμε σε παράλληλο σύμπαν όπου οι τιμές των προϊόντων είναι προϊόντα επιστημονικής φαντασίας.

Αλλά μην ανησυχείτε! Η γρίπη της ακρίβειας θα περάσει, όπως περνάει το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Και μετά, τι; Θα ξυπνήσουμε και θα είναι όλα φτηνά; Ή απλά θα έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ την ακρίβεια που θα τη θεωρούμε κανονικότητα; Σαν τους δρόμους που είναι γεμάτοι λακκούβες και πια δεν τις προσέχουμε.

Τελικά, ποιος χρειάζεται λύσεις όταν έχουμε τέτοιες... καθησυχαστικές δηλώσεις; Ίσως το μόνο που μας λείπει είναι να βγάλουμε ένα "καλάθι της γρίπης" για να επιβιώσουμε μέχρι να περάσει. Όπως και να ‘χει, συνεχίζουμε να περιμένουμε την εποχή που η ακρίβεια θα περάσει, και μαζί της... ό,τι έχει απομείνει από την υπομονή μας.

Με το καλάθι στο χέρι...

Το "καλάθι της ΔΕΘ" έρχεται λοιπόν να προστεθεί στο ήδη πλούσιο μενού των καλαθιών που μας προσφέρονται με περισσή γενναιοδωρία. 

Έχουμε το "καλάθι της νοικοκυράς", που προφανώς θα μας σώσει από τον πληθωρισμό, το "καλάθι των Χριστουγέννων" για να κάνουμε πιο οικονομικό το γιορτινό τραπέζι, το "καλάθι του Πάσχα" για να μας βοηθήσει να ψήσουμε το αρνί χωρίς να χρειαστεί να βγούμε στα βουνά σαν λύκοι, και το "καλάθι του νονού" γιατί είναι προφανές πως ένας νονός θα διαλέξει παιχνίδι με βάση το κόστος και όχι το παιδί. 

Τώρα, λοιπόν, ήρθε και το "καλάθι της ΔΕΘ", που μάλλον περιλαμβάνει ελπίδες και υποσχέσεις σε προσφορά.

Αλήθεια, ποιο θα είναι το επόμενο; 

Το καλάθι του "δεν έχω λεφτά να πληρώσω το ρεύμα"; 

Το καλάθι του "πώς να επιβιώσω μέχρι τον μισθό μου χωρίς να φάω τα λεφτά από το ενοίκιο"; 

Ή μήπως το καλάθι του "συγγνώμη μαμά, επιστρέφω σπίτι γιατί δεν μπορώ να ζήσω μόνος μου";

Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο θα έχουμε καλάθι για κάθε πτυχή της ζωής μας. 

Καλάθι για το πώς να κοιμάσαι με άδειο στομάχι, καλάθι για το πώς να κάνεις τα στραβά μάτια στην τρύπα στον προϋπολογισμό σου, και φυσικά το αγαπημένο μου: το καλάθι "είμαστε μαλάκες, και το ξέρουμε, αλλά τουλάχιστον έχουμε καλάθια".

Γιατί, βλέπετε, οι λύσεις των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας μας δεν είναι οι μισθοί, οι συνθήκες εργασίας ή η βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου. 

Όχι, φυσικά. Η λύση είναι τα καλάθια. 

Ζούμε σε μια εποχή που η αξιοπρέπεια αντικαταστάθηκε από ένα ψαθινο καλάθι, γεμάτο... υποσχέσεις. 

Κι ετσι μένουμε με το...καλάθι στο χερι...