Υπαρχει πάτος?🤔

Οταν φτάνουμε στο σημείο να βλέπουμε Έλληνες ένστολους να στρέφονται εναντίον άλλων Ελλήνων ένστολων, τότε καταλαβαίνουμε πόσο βαθιά έχουμε βουλιάξει στην αδικία και την ηθική κατάρρευση. Όταν άνδρες που έχουν ορκιστεί να προστατεύουν τους πολίτες και τη δημόσια τάξη, όπως οι δυνάμεις των ΜΑΤ, χρησιμοποιούν τη βία εναντίον εκείνων που έχουν δώσει μάχες με τις φλόγες για να προστατέψουν τις ζωές και τις περιουσίες μας, τότε βρισκόμαστε επικίνδυνα κοντά στον πάτο.

Οι εποχικοί πυροσβέστες, αυτοί που όλο το καλοκαίρι έτρεχαν στις φλόγες, θυσιάζοντας τις οικογένειές τους, τις προσωπικές τους στιγμές, ακόμα και τη ζωή τους, δεν αξίζουν να αντιμετωπίζονται με γκλομπ και ωμή βία επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τα αυτονόητα: την ασφάλεια της εργασίας τους και την αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ήρεμα, αφού είχε λήξει η αντιπυρική περίοδος, χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο την κοινωνία.

Και ποια ήταν η απάντηση της πολιτείας; Χτυπήματα, βία και συμπεριφορές που θυμίζουν καθεστώτα φόβου και καταστολής. Δεν ήταν απλώς μια επίδειξη δύναμης. Ήταν μια επίδειξη αδιαφορίας για τον άνθρωπο, μια επιβεβαίωση ότι σε αυτό το κράτος η προστασία παρέχεται μεροληπτικά, κι όταν κάποιος τολμά να ζητήσει δικαιοσύνη, τον αντιμετωπίζουν ως εχθρό.

Αυτό που είδαμε δεν ήταν απλά ένα ατυχές περιστατικό. Ήταν μια μαύρη στιγμή που αποδεικνύει την απουσία δικαιοσύνης και την κατρακύλα μας στην κοινωνική διάλυση. Όταν το κράτος και οι φορείς του επιτρέπουν τη βία, ακόμη και εναντίον των ίδιων των υπηρετών του, πόσο κοντά βρισκόμαστε πια στην απόλυτη απαξίωση των θεσμών; Μήπως τελικά φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η βία και η αλαζονεία της εξουσίας εκτοπίζουν την ανθρώπινη αλληλεγγύη; Αν Έλληνας ένστολος χτυπάει Έλληνα ένστολο, τότε έχουμε ήδη πέσει πολύ χαμηλά. Και το ερώτημα είναι: ποιος θα μας σώσει τώρα από αυτό το τέλμα;

Halloween : Απο μενα ειναι "ΟΧΙ"

Έχουμε φτάσει στο σημείο να υιοθετούμε ό,τι πιο ανούσιο μας πλασάρει η εμπορευματοποιημένη κουλτούρα, κρύβοντας κάτω από τη μάσκα του «μοντέρνου» και του «προοδευτικού» το κενό και την επιπολαιότητα. Ένα παράδειγμα; Halloween. Αυτή η «γιορτή», που ξεχειλίζει από σκελετούς, δαίμονες και νεκροκεφαλές, εισβάλλει κάθε χρόνο στη ζωή μας και ειδικά στη ζωή των παιδιών, χωρίς κανένας να σκεφτεί τι πραγματικά έχει να τους προσφέρει.

Οι αξίες και οι παραδόσεις μας παραγκωνίζονται μπροστά σε αυτή την αμερικανιά. Για τα δικά μας Ψυχοσάββατα, για τις δικές μας γιορτές και τα σύμβολα που κρατούν αιώνες, ούτε λόγος. Ποιος εκπαιδευτικός, ποιο σχολείο, ποιο φροντιστήριο διοργανώνει θεματικά πάρτι για τους δικούς μας αγίους, για τους ήρωες της ιστορίας μας, για τις γιορτές που κρατούν αληθινά τον δεσμό μας με το παρελθόν;

Αντί να μάθουν τα παιδιά για τις εθνικές επετείους και τις αξίες που έχουμε κληρονομήσει, τα ωθούν σε πάρτι με δαίμονες και μάσκες φτηνής αισθητικής, που μόνο να ενισχύσουν το επιφανειακό και το κενό μπορούν. Πόσα καταστήματα εστίασης και πόσες διαφημίσεις μιλούν για τη «μαγική βραδιά» του Halloween! Αλλά ποιος θα τους πει τι πραγματικά τιμά αυτό το θέαμα και πού οδηγεί; Αντί να εμπλουτίζουμε τη ζωή των παιδιών με αληθινές αξίες, γεμίζουμε τις ζωές τους με θορύβους, εμμονές και ψευδαισθήσεις.

Και ας αναρωτηθούμε: Πόσο μας έχει βοηθήσει η τάση αυτή που ήρθε από το '60 και μετά, με την εμμονή σε οτιδήποτε αποκρουστικό και σκοτεινό; Πού μας οδήγησε; Σε μια κοινωνία που σαγηνεύεται από το έκφυλο και το διεστραμμένο, που γοητεύεται από την ψυχοπάθεια και τους κατά συρροήν δολοφόνους.

Ας σκεφτούμε καλά: τι θέλουμε να μεταφέρουμε στη νέα γενιά; Αληθινές αξίες ή το σκοτάδι που μας πλασάρουν;

Χαρτογιακαδες

Μας μεγάλωσαν με την ιδέα ότι η ζωή στην πόλη είναι η μόνη διέξοδος. Οι γονείς μας, κουρασμένοι από τον σκληρό μόχθο της αγροτικής ζωής, μας έδιωχναν σχεδόν: «Να πας στην πόλη, να βρεις μια δουλειά!». Ήταν για εκείνους μια λύση, μια διαφυγή από τη ζωή που ήξεραν, μια ζωή που τη θεωρούσαν καταραμένη από τον ιδρώτα και τον κάματο. Σήμερα, όμως, αναρωτιόμαστε: ήταν πράγματι λύση;

Ο άνθρωπος, αχόρταγος από τη φύση του, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. «Αν είχα μια άλλη δουλειά...», «Αν ζούσα σε μια άλλη πόλη...», «Αν είχα έναν άλλον σύντροφο...». Όλα αυτά τα «αν», δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποφυγές του να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Η πόλη, αντί να μας λυτρώσει, μας έσυρε σε μια ζωή όπου δύο άνθρωποι δουλεύουν αδιάκοπα, 8-10 ώρες ο καθένας, για να μαζεύουν χρήματα που δεν φτάνουν ποτέ. Πληρώνουμε για να αγοράζουμε τη ζωή που κάποτε είχαμε δωρεάν. Η ενέργεια που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε σε αυτήν την αφύσικη πραγματικότητα, μας αφήνει άδεια χέρια στο τέλος της ημέρας.

Μήπως, λοιπόν, το λάθος δεν ήταν το «πρέπει να φύγουμε από τη φύση», αλλά το «πρέπει να γυρίσουμε πίσω»; Όπως ο άσωτος γιος, που όταν συνειδητοποίησε την πτώση του, γύρισε στον πατέρα του, έτσι κι εμείς πρέπει να αναλογιστούμε τι έχουμε χάσει. Η φύση μάς περιμένει. Εκεί που οι χαρτογιακάδες και τα ψεύτικα φώτα των γραφείων δεν έχουν καμία θέση. Η ζωή στην πόλη μας έχει φέρει πιο μακριά από τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Ίσως, η λύση είναι να πετάξουμε τα τεχνητά δεσμά της ζωής στην πόλη και να ξαναβρούμε την αλήθεια στη φύση. Να ζήσουμε πιο απλά, με λιγότερα. Η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή δεν θα έρθει. Ό,τι μένει, είναι τώρα.

Μ αίμα χτισμένο κάθε πέτρα κ καημός..

Στα παιδικά μου χρόνια, στη γειτονιά που μεγάλωσα, υπήρχαν πολλά τέτοια σπιτάκια, «του συνοικισμού» τα λέγαμε. 

Ήταν τα σπίτια των Μικρασιατών, αυτών που ήρθαν με πόνο και ξαναχτίσαν τη ζωή τους από την αρχή. 

Αυτά τα ταπεινά πέτρινα κτίρια, με τις μικρές αυλές και τις γέρικες αμυγδαλιές, ήταν γεμάτα μνήμες, φωνές παιδιών, μυρωδιές από το φαγητό της μάνας που μοσχομυριζε η γειτονιά, ακούσματα από παλιά ραδιόφωνα που έπαιζαν τις μουσικές του Καζαντζίδη. 

Κάθε πέτρα, κάθε γωνιά, έβγαζε τη ζεστασιά μιας άλλης εποχής, όπου η ζωή ήταν δύσκολη, αλλά αυθεντική, γεμάτη νόημα.

Θυμάμαι τις κουβέντες των μεγάλων, τις ιστορίες τους...

«Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός, κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός». 

Λόγια που τότε ίσως δεν καταλάβαινα πλήρως, αλλά ένιωθα. 

Σ' αυτά τα σπίτια, ζούσαν άνθρωποι με πληγές, αλλά και με δύναμη, που έφτιαξαν κάτι από το τίποτα, χτίζοντας τις οικογένειές τους με αγάπη και κόπο, με όνειρα για το αύριο, χωρίς να φοβούνται την απλότητα.

Σήμερα, αυτά τα σπίτια δεν υπάρχουν πια. 

Γκρεμίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε επαύλεις με πισίνες και επίχρυσα πόμολα, για να υψωθούν ψηλές μάντρες που χωρίζουν τον άνθρωπο από τη γειτονιά του, από το παρελθόν του. 

Η κοινωνία έμαθε να εκτιμά το φανταχτερό, το ακριβό, το λαμπερό, και απορρίπτει το αυθεντικό, το λιτό, το αληθινά λαϊκό. 

Όπως στο θέατρο, όπως στη μουσική, έτσι και στη ζωή, αυτό το μικροαστικό γούστο επιβάλλεται, προσπαθώντας να μας κάνει να ξεχάσουμε τις ρίζες μας, να ξεχάσουμε τον εαυτό μας.

Γιατί ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους. 

Και έτσι, συνεχίζουν να κυνηγούν ένα όνειρο που δεν είναι δικό τους, ενώ χάνουν τα αληθινά τους όνειρα, την ψυχή τους, τις αξίες που κάποτε είχαν κρατήσει όρθιες αυτές τις γειτονιές κ την κοινωνια..ισως..

Ο μπαμπουλας της ευτυχίας

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο φόβος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Από μικρή ηλικία, μας έχουν εκπαιδεύσει να φοβόμαστε, αποδεχόμενοι αυτή την κατάσταση σαν κάτι φυσιολογικό. Για παράδειγμα, πολλές φορές οι γονείς μας μας λένε να μην πλησιάζουμε τον άγνωστο στο δρόμο ή να μην τρέχουμε στο σκοτάδι, προκαλώντας μας άγχη που μπορεί να μας ακολουθούν για μια ζωή. Σαν παιδιά, έχουμε ακούσει ιστορίες για τον μπαμπούλα ή τον κακό λύκο, που είναι παραδείγματα του τρόμου που μας έχουν διαποτίσει.

Καθώς μεγαλώνουμε, αυτή η εκπαίδευση συνεχίζεται μέσω των ταινιών τρόμου που καταναλώνουμε, των βίαιων ειδήσεων που παρακολουθούμε και των ιστοριών που κυκλοφορούν γύρω μας. Όλες αυτές οι εικόνες γεμίζουν την ψυχή μας με φόβο και ανησυχία, κάνοντάς μας να νιώθουμε συνεχώς σε κίνδυνο. Ο εγκέφαλός μας εκπαιδεύεται να αναγνωρίζει τον τρόμο ως κανονικότητα, και σιγά-σιγά, χάνουμε την ικανότητά μας να απολαμβάνουμε τις όμορφες στιγμές της ζωής.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πώς οι ειδήσεις μας βομβαρδίζουν με αναφορές για εγκλήματα, φυσικές καταστροφές ή πολιτική αναταραχή. Κάθε φορά που παρακολουθούμε αυτές τις εκπομπές, αντί να νιώθουμε ασφάλεια, δημιουργούμε ένα εσωτερικό κλίμα φόβου που μας απομακρύνει από την ευτυχία. Χάνουμε τη δυνατότητα να νιώθουμε ασφαλείς και ευτυχισμένοι, ενώ γινόμαστε ευάλωτοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε στις προκλήσεις που μας παρουσιάζει η ζωή.

Ακόμα και σε πιο προσωπικές σχέσεις, ο φόβος μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Μπορεί να μας εμποδίσει να ανοίξουμε τις καρδιές μας στους άλλους, φοβούμενοι την απόρριψη ή την απώλεια. Έτσι, όταν επιλέγουμε να κρατήσουμε αποστάσεις ή να μην μοιραστούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, χάνουμε την ευκαιρία για αυθεντική σύνδεση και αγάπη.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι, όσο ζούμε στον φόβο, τον ενισχύουμε. Δημιουργούμε αρνητική ενέργεια και προσελκύουμε κακά και αναποδιές στη ζωή μας. Ο φόβος τρέφει τους πονηρούς και τους επιτήδειους, που επωφελούνται από την αδυναμία μας, σαν παράδειγμα οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται τις ανασφάλειές μας για να μας πείσουν να αγοράσουμε προϊόντα ή υπηρεσίες που δεν χρειαζόμαστε.

Αλλά πώς μπορούμε να αποβάλουμε τον φόβο και να ανακτήσουμε την ευτυχία μας; Το πρώτο βήμα είναι να θυμώσουμε με τον εαυτό μας για το πώς έχουμε επιτρέψει στον φόβο να μας ελέγχει. Όταν νιώθουμε φόβο, πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: "Τι ακριβώς φοβάμαι;" Συχνά, οι απαντήσεις θα μας εκπλήξουν, καθώς ο φόβος μας είναι αόριστος και υποκινούμενος από τις εμπειρίες και την κοινωνική πίεση.

Είναι καιρός να εστιάσουμε στην ελπίδα, στην αγάπη και στις θετικές εμπειρίες. Ας επιλέξουμε να μοιραζόμαστε θετικά μηνύματα και να προβάλλουμε τη χαρά, αντί να επιτρέπουμε στον φόβο να μας καταναλώνει. Ας αρχίσουμε να παρατηρούμε τις όμορφες στιγμές γύρω μας, όπως μια ηλιοφάνεια που μας γεμίζει ενέργεια ή μια γλυκιά κουβέντα από έναν φίλο που μας κάνει να χαμογελάσουμε.

Η ευτυχία είναι στο χέρι μας. Ας αγωνιστούμε για να την ανακτήσουμε, συνειδητοποιώντας ότι η πραγματική μας δύναμη έρχεται από την ελευθερία της ψυχής μας. Με το να αποδεχτούμε ότι ο φόβος είναι απλώς μια σκέψη και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας, μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε πραγματικά, να αγαπάμε, να ελπίζουμε και, πάνω απ' όλα, να είμαστε ευτυχισμένοι.

Η πιο γρηγορη ταχυτητα

Η ταχύτητα του φωτός είναι η γρηγορότερη που γνωρίζουμε, λένε. Ταξιδεύει με τέτοια ταχύτητα που μας φαίνεται ακατόρθωτο να τη φτάσουμε. Όμως υπάρχει κάτι που ξεπερνά ακόμα και αυτήν – η ταχύτητα της φαντασίας μας. Κλείνουμε τα μάτια και με μια σκέψη βρισκόμαστε όπου θέλουμε, σε όποιο μέρος του σύμπαντος, ακόμα και στο φεγγάρι. Ο νους μας μπορεί να μας ταξιδέψει πέρα από κάθε φυσικό περιορισμό.

Αλλά αν ψάχνουμε την απόλυτη ταχύτητα, την ταχύτητα που ξεπερνά το φως και τη φαντασία, τότε μιλάμε για την ταχύτητα της προστασίας του Θεού. Αυτή η προστασία δεν χρειάζεται να τη φανταστούμε για να δράσει. Είναι πάντα εκεί, αόρατη αλλά παρούσα. Δεν περιμένει να τη ζητήσουμε ούτε χρειάζεται να τη σκεφτούμε την κατάλληλη στιγμή. Είναι σαν μια αστραπή που προηγείται της καταιγίδας, επεμβαίνοντας κλάσματα δευτερολέπτου πριν συμβεί το ατύχημα. Τη στιγμή που όλα δείχνουν να οδηγούν σε κίνδυνο, ο Θεός παρεμβαίνει – και εκεί που τα πράγματα φαίνονταν αμετάκλητα, η έκβαση αλλάζει.

Αυτό είναι το μυστικό της θείας προστασίας: δεν τη βλέπουμε, δεν την αισθανόμαστε πάντοτε, αλλά εκείνη βρίσκεται σε κάθε γωνιά της ζωής μας, πιο γρήγορη και από τη σκέψη μας, πιο άμεση από το φως. Η ταχύτητά της υπερβαίνει τους νόμους της φύσης, γιατί προέρχεται από τον Θεό, τον Δημιουργό κάθε φυσικού κανόνα. Όταν την αποζητάμε με πίστη, είναι εκεί – ανεξάρτητα από το αν εμείς την αξίζουμε ή όχι.

Κάθε μέρα, σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της ζωής μας, μπορούμε να ζητάμε την προστασία του Θεού. Είναι μια ασπίδα που δεν φθείρεται, δεν κουράζεται και δεν περιορίζεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Και το πιο σπουδαίο; Η προστασία Του δεν είναι ένα προνόμιο για λίγους. Προσφέρεται σε όποιον τη ζητά με πίστη, σε όποιον στρέφεται προς Εκείνον με ειλικρίνεια και ταπείνωση.

Στην καθημερινότητα μας, όταν οι ταχύτητες της ζωής γίνονται καταιγιστικές και οι κίνδυνοι πληθαίνουν, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως υπάρχει μια δύναμη που δρα πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο. Μια δύναμη που αλλάζει το αποτέλεσμα πριν καν προλάβει να συμβεί το αναπόφευκτο. Και αυτή είναι η ταχύτητα της αγάπης και της προστασίας του Θεού.

Ας μην ξεχνάμε να την ζητάμε, να την επικαλούμαστε με εμπιστοσύνη, γιατί είναι πάντα εκεί, έτοιμη να μας φυλάξει.

Εγω είμαι μια χαρά, οι αλλοι φταίνε😊

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το δίκιο να μας πνίγει; 

Να νιώθουμε πως εμείς φερόμαστε σωστά σε όλους, ενώ οι άλλοι δεν μας αντιμετωπίζουν με την ίδια καλοσύνη ή ευγένεια. 

Είναι εύκολο να μπούμε στη σκέψη πως οι άλλοι είναι αυτοί που έχουν το πρόβλημα, πως εμείς είμαστε οι “καλοί” και “σωστοί”, και πως εκείνοι μας φέρονται άδικα. 

Όμως, αυτή η αίσθηση ότι συνεχώς εμείς είμαστε "μια χαρά" και οι άλλοι "προβληματικοί", είναι στην ουσία μια παγίδα εγωισμού.

Ο εγωισμός έχει τη δύναμη να μας θολώνει την κρίση. 

Όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, στο πώς μας αδικούν, τότε χάνουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας. 

Δεν είναι δυνατόν να φταίνε όλοι οι άλλοι και εμείς να είμαστε αλάνθαστοι. 

Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι απλά και πως οι άλλοι είναι οι “κακοί”, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. 

Οι σχέσεις είναι μια συνεχής αλληλεπίδραση, και πολλές φορές ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, επηρεάζει και τον τρόπο που μας φέρονται οι άλλοι.

Είναι φυσικό να νιώθουμε αδικημένοι κάποιες φορές, όμως είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε πάντα αλάνθαστοι. 

Πολλές φορές, ασυναίσθητα, κάνουμε κι εμείς λάθη, λέμε ή κάνουμε πράγματα που πληγώνουν τους άλλους, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. 

Και όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, χάνουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.

Οι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας διδάσκουν κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδαιότητα της προσωπικής ευθύνης. 

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι το να νιώθεις πως "εγώ φταίω" είναι ένα μεγάλο πνευματικό βήμα. 

Όχι επειδή πρέπει να φορτωθούμε την ενοχή για τα πάντα, αλλά επειδή μας βοηθά να βλέπουμε τη ζωή με ταπεινότητα. 

Όταν αναγνωρίζουμε τα δικά μας λάθη και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας, ανοίγουμε τον δρόμο για αληθινή μεταμόρφωση. 

Αυτό μας οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και μας δίνει την ικανότητα να αγαπάμε και να συγχωρούμε, τόσο τους άλλους όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για το να μας επιβάλει κάποιος την ενοχή, αλλά για την πνευματική ωριμότητα που προκύπτει όταν αναγνωρίζουμε την ανάγκη για αλλαγή μέσα μας. 

Έτσι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις δυσκολίες, όχι ως αδικία, αλλά ως ευκαιρίες για πνευματική πρόοδο και κατανόηση.

Κακοποίηση vs κακοποίηση

Μιλάμε για κακοποίηση... και η αλήθεια είναι πως έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Μέσα στα σπίτια γίνεται πόλεμος. Άντρες που μεγάλωσαν με το πρότυπο του "πολύ βαρύ" άντρα, που δεν μπορούν να ανεχτούν τη γυναίκα να εργάζεται, να κερδίζει τα δικά της χρήματα, να είναι ανεξάρτητη. Και μπροστά σ' αυτή την επανάσταση που συμβαίνει, αντί να την αγκαλιάσουν, αντιδρούν με βία — λεκτική και πολλές φορές σωματική.

Από την άλλη, γυναίκες που μεγάλωσαν καταπιεσμένες στον ρόλο της υποταγμένης, δυσκολεύονται να διαχειριστούν την αλλαγή. Ο ρόλος τους στην οικογένεια έχει μετατραπεί σε εκείνον του ισότιμου μέλους, όμως, αντί να το αναγνωρίσουν, πολλές φορές υποτιμούν τους άντρες τους. Κατηγορίες πέφτουν βροχή: "Δεν κάνεις τίποτα σωστό", "Δεν ξέρεις να αγαπάς", "Δεν ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα οικονομικά". Προσβολές μπροστά στα παιδιά, λέξεις που πληγώνουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι και οι δύο —άντρες και γυναίκες— έχουν τις ίδιες ανάγκες. Όλοι μας, στην τελική, είμαστε άνθρωποι. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα, υποστήριξη και σεβασμό.

Κι όμως, αντί να δίνουμε αυτά τα βασικά, βγάζουμε το ξίφος ο ένας στον άλλον. Πληγώνουμε, σκοτώνουμε με τα λόγια, τις πράξεις, την αδιαφορία. Ξεχνάμε πως τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, κάποτε τον αγαπήσαμε. Κάποτε τον επιλέξαμε. Δεν είναι καλύτερα, λοιπόν, αντί να μαχόμαστε αδιάκοπα, να απλώσουμε την καρδιά μας; Να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, με κατανόηση; Στην τελική, το μόνο που πραγματικά ζητάμε όλοι είναι να νιώθουμε ότι μας αγαπούν και μας σέβονται.

Ερωτας και αγαπη

Έχουμε μεγαλώσει με την ιδέα ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο στάδια μιας σχέσης: πρώτα έρχεται ο έρωτας, με τα πάθη, τις αγκαλιές, τα φιλιά, το πάθος για να είσαι με τον άλλον. Μετά, αφού περάσει η έξαψη, λένε ότι έρχεται η αγάπη, αυτό το "πιο ώριμο" συναίσθημα που μας κρατάει μαζί για πάντα. Ωραίο σενάριο, σωστά; Τι γίνεται όμως αν όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα φαντασμαγορικό κόλπο του μάρκετινγκ; Μήπως τελικά μας πούλησαν την αγάπη ως "υποκατάστατο" όταν ο έρωτας ξεθωριάζει;

Σκέψου το. Πόσες φορές έχουμε δει σχέσεις που δεν υπάρχει πια κανένας ενθουσιασμός, καμία σπίθα; Αγκαλιές και φιλιά; Ξέχνα το! Σεξ; Κάπου, κάποτε, αν και εφόσον. Βγαίνουν μαζί να διασκεδάσουν; Ούτε καν. Αυτό που έχει μείνει είναι τσακωμοί, παρατηρήσεις και γκρίνια. Και τότε, έρχεται η μαγική λέξη: "Αγάπη"! "Αγάπη είναι", σου λένε, "αυτό σας κρατάει". Α, καλά, εντάξει. Σου βάζουν αυτή τη ταμπέλα για να καλύψουν το κενό του έρωτα και να σου πουν: "Μη στεναχωριέσαι, δεν είναι ότι χάθηκε το πάθος, απλά τώρα αγαπιέστε!". Μάρκετινγκ, κυρίες και κύριοι!

Γιατί να το κρύψουμε; Μας βάζουν το παλιό καλό σύνθημα "Αγάπη = Για πάντα", και έτσι πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε είναι το φυσιολογικό. Λες και είναι λογικό να βγαίνει όλο το πάθος από τη σχέση, να χανόμαστε σε υποχρεώσεις και αδιάφορες μέρες, και να λέμε ότι αυτό είναι το "ευτυχισμένο τέλος". Μας έπεισαν ότι έτσι είναι η ζωή, ότι ο έρωτας δεν μπορεί να κρατήσει και ότι αυτό που έρχεται στη θέση του είναι η "αληθινή αγάπη".

Μα ας είμαστε ειλικρινείς: αν δεν υπάρχει έρωτας, ποια αγάπη μιλάμε ότι θα κρατήσει μέχρι τα γεράματα; Η αγάπη, λένε, είναι μια ήρεμη δύναμη. Οκ, το καταλαβαίνουμε. Αλλά χωρίς έρωτα, χωρίς πάθος, χωρίς την ανάγκη να είσαι με τον άλλον πραγματικά, τι απομένει; Ίσως απλά συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν μας γεμίζει, βαφτίζοντας το με το πιο γλυκό και trendy όνομα που υπάρχει: "Αγάπη".

Ίσως λοιπόν πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Ίσως δεν πρέπει να αφήνουμε τις λέξεις να μας καθησυχάζουν. Αν ο έρωτας εξαφανίζεται, μήπως είναι καιρός να ψάξουμε γιατί, αντί να προσπαθούμε να βαφτίσουμε την απουσία του με κάτι άλλο;

Το κέντημα της ζωης

Ηταν καποτε ενας τεχνίτης που σχεδιαζε κεντήματα. 

Οι μαθητές του συχνά έβλεπαν τα κεντήματά του από την πίσω πλευρά πανω στο τελαρο, και το μόνο που έβλεπαν ήταν κόμποι, ατέλειες και ξεφτίσματα... 

"Δάσκαλε," του έλεγαν, "πώς μπορεί να είναι αυτό όμορφο; Δείχνει χαλια, γεμάτο ατελειες και λάθη!"

Ο δάσκαλος όμως χαμογελούσε και τους έδειχνε την άλλη πλευρά του κεντήματος: μια τέλεια εικόνα, γεμάτη λεπτομέρειες και αρμονία. "Αυτό που βλέπετε είναι μόνο η πίσω πλευρά," τους εξήγησε. "Εσείς κοιτάτε το έργο από κάτω, όπου φαίνονται οι κόμποι και τα 'λάθη'. Όμως, από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα τέλειο σχέδιο που εγώ δημιουργώ, ακόμα κι αν δεν το βλέπετε."

Έτσι, και στη ζωή μας, συχνά βλέπουμε μόνο τις δυσκολίες, τις ασυνέχειες και τα φαινομενικά "λάθη". 

Μας φαίνονται ακατανόητα και άδικα, όπως οι κόμποι σε ένα κέντημα. 

Όμως, ο Θεός βλέπει τη μεγάλη εικόνα από την άλλη πλευρά, εκεί που το σχέδιό Του είναι τέλειο. Εμείς ίσως να μη μπορούμε να το καταλάβουμε τώρα, αλλά με πίστη, μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι κάθε "κόμπος" στη ζωή μας έχει τη θέση του στο μεγάλο σχέδιο...

Ζεις ή Απλά Ξοδεύεις; Το Κρυφό Τίμημα της "Ζωάρας"

Για χρόνια αναρωτιόμουν γιατί δεν είχα ποτέ αρκετά χρήματα. Η απάντηση ήταν απλή αλλά σοκαριστική: πίστευα πως αν ακολουθούσα τις συνήθειες των άλλων, θα ζούσα κι εγώ την ίδια άνετη ζωή που φαινομενικά ζούσαν. Κι όμως, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κι εκείνοι δεν είχαν πραγματικά χρήματα – ζούσαν με χρέη και υποχρεώσεις, αλλά ποτέ δεν το έδειχναν.

Μια στιγμή αφύπνισης ήρθε όταν άκουσα κάποιον σε μια ομιλία να λέει: «Την ημέρα που θα αναγκαστείς να πάρεις κάτι με δόσεις, ψάξε για δεύτερη δουλειά – ξεκινάς να σκάβεις το λάκκο σου». Και μετά πρόσθεσε κάτι ακόμα πιο ουσιαστικό: «Οτιδήποτε αγοράζεις και χάνει την αξία του, ειδικά αν το παίρνεις με δόσεις, σε σπρώχνει προς τη χρεοκοπία».

Κι έτσι αναλογίστηκα πόσα κινητά, πόσα αυτοκίνητα, πόσα ταξίδια, ρούχα και "ζωάρα" είχα κάνει έτσι. Όλα με την ψευδαίσθηση ότι ζω μια γεμάτη ζωή. Μα στην πραγματικότητα, ήταν όλα προσωρινά – χωρίς διάρκεια και χωρίς νόημα. Κάθε απόφαση κατανάλωσης που έκανα, με οδηγούσε όλο και πιο βαθιά σε έναν κύκλο εξαρτήσεων από το χρήμα και το χρέος.

Αυτό με έφερε αντιμέτωπο με μια σκληρή αλήθεια: η ζωή δεν είναι η συσσώρευση πραγμάτων. Όσο περισσότερο αγοράζεις ό,τι χάνει την αξία του, τόσο περισσότερο χάνεις εσύ την ελευθερία σου. Η ερώτηση, λοιπόν, είναι: Ζεις πραγματικά ή απλά ξοδεύεις;

Προβληματίσου: Πόσες φορές έκανες κι εσύ μια αγορά επειδή πίστευες ότι έτσι θα γίνεις πιο ευτυχισμένος; Έχεις νιώσει ποτέ να "σκαβεις το λάκκο σου" χωρίς να το καταλαβαίνεις;

Έρχου και ιδε

«Μα υπάρχει Θεός; Αλήθεια, εν έτει 2024 πιστεύεις ακόμη ότι υπάρχει Θεός;»

Αυτή η ερώτηση έρχεται συχνά στην εποχή μας, μια εποχή όπου η τεχνολογία και η επιστήμη κυριαρχούν στις ζωές μας και οι άνθρωποι απομακρύνονται από το θείο. Και είναι φυσικό, ίσως, να αναρωτιέσαι. Μήπως υπάρχει Θεός ή μήπως είναι απλώς μια ανθρώπινη κατασκευή; Η αλήθεια, όμως, είναι ότι όσο κι αν σου εξηγήσω τις διάφορες ερμηνείες για την ύπαρξή Του – είτε είναι η τελολογική που υποστηρίζει ότι ο κόσμος έχει έναν σκοπό και δημιουργό, είτε η αιτιοκρατική που προσπαθεί να βρει τις αιτίες πίσω από όλα – τίποτα δεν θα σε πείσει αν δεν το ψάξεις μόνος σου.

Ο Θεός δεν είναι μια θεωρία που μπορεί να σου αποδείξει κάποιος με λέξεις ή επιχειρήματα. Δεν είναι μια εξίσωση που λύνεις για να φτάσεις σε ένα τελικό αποτέλεσμα. Όσο κι αν σου μιλήσω για φιλοσοφικά επιχειρήματα ή για θεολογικές αναλύσεις, στο τέλος της ημέρας, αν δεν Τον αναζητήσεις μέσα σου, αν δεν προσπαθήσεις να Τον γνωρίσεις και να κοινωνήσεις την παρουσία Του, όλα αυτά θα μείνουν κενά λόγια.

Ο Χριστός ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους. Περπατούσε στη γη, θεράπευε τους αρρώστους, έκανε τους τυφλούς να δουν και τους παραλυτούς να περπατήσουν. Ανέστησε ακόμη και τους νεκρούς μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Και όμως, παρά την παρουσία Του, την φυσική, ορατή παρουσία Του, δεν πείστηκαν. Ήταν εκεί, τον έβλεπαν, τον άγγιζαν, τον ένιωθαν, και όμως... Τον σταύρωσαν. Πώς γίνεται αυτό;

Η απάντηση είναι απλή: δεν αρκεί να δεις τον Θεό με τα μάτια σου για να πιστέψεις. Πρέπει να Τον δεις με την ψυχή σου. Αν δεν ανοίξεις την καρδιά σου στην παρουσία Του, αν δεν Τον αναζητήσεις με ειλικρίνεια, θα περάσει απαρατήρητος, όπως πέρασε και για τους ανθρώπους που έζησαν δίπλα Του. Η πίστη δεν είναι προϊόν επιχειρημάτων. Είναι μια ζωντανή εμπειρία που ο καθένας μας πρέπει να αναζητήσει.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν υπάρχει Θεός, αλλά αν εσύ είσαι έτοιμος να Τον βρεις. Έλα και δες. Ψάξε, αναρωτήσου, άνοιξε την ψυχή σου και ζήτησε να βρεις τα χνάρια Του στη ζωή σου. Ο Θεός δεν κρύβεται από κανέναν, αλλά περιμένει να Τον αναζητήσεις. Δεν θα σε πείσει η λογική, αλλά η ίδια σου η καρδιά όταν τη γεμίσει η αγάπη Του. Ερχου και ιδε.

Πέταξε τα παπούτσια!!!

Το φαράγγι της Σαμαριάς είναι μια εμπειρία που κάθε φορά αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό, είτε αυτό είναι η ομορφιά της φύσης, είτε τα δικά σου εσωτερικά όρια και αντοχές. Το έχω διασχίσει τρεις φορές και κάθε φορά είχε τη δική της ιδιαιτερότητα. Την πρώτη φορά, νεανική περιέργεια και αυθορμητισμός με ώθησαν στο να το περάσω χωρίς καμία ιδιαίτερη προετοιμασία, παρά με ένα απλό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και μια παρέα φίλων. Ήταν μια αυθόρμητη εμπειρία, όπου η άγνοια κινδύνου ίσως με βοήθησε να φτάσω στο τέλος χωρίς πολλά προβλήματα.

Την τελευταία φορά όμως, η προσέγγισή μου ήταν πολύ διαφορετική. Η ηλικία, τα βιώματα και η εμπειρία με έκαναν να σκέφτομαι πιο συνειδητά για τη διαδρομή αυτή. Ήξερα καλά πως τα 17 χιλιόμετρα που θα περπατούσα, παρά την απέραντη ομορφιά τους, είναι γεμάτα με πέτρες, δύσβατα μονοπάτια και απότομες κατηφόρες που απαιτούν σωστή στήριξη και εξοπλισμό. Έτσι, αποφάσισα πως για να κάνω τη διαδρομή όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και ασφαλή, θα χρειαζόμουν τον κατάλληλο εξοπλισμό.

Περνώντας από ένα κατάστημα στο Ηράκλειο, είδα ένα ζευγάρι ορειβατικά παπούτσια, τα οποία μου είχαν τραβήξει την προσοχή. Ήταν ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε στην αγορά, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Ωστόσο, η τιμή τους ήταν εξωφρενική για τα δικά μου δεδομένα – 280 ευρώ. Παρόλα αυτά, ήμουν αποφασισμένος. Έκανα οικονομίες για εβδομάδες και, τελικά, πήγα να τα αγοράσω. Μόνο ένα πρόβλημα υπήρχε: το μέγεθος. Τα παπούτσια ήταν διαθέσιμα μόνο σε νούμερο 42, ενώ εγώ φορούσα 43. Σκέφτηκα, «δεν πειράζει, θα ανοίξουν στο περπάτημα».

Τελικά, τα πήρα και ένιωσα ικανοποίηση. Στη διαδρομή, όμως, κατάλαβα πως το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο απ' ό,τι φανταζόμουν. Τα παπούτσια με στένευαν από την αρχή. Στην αρχή ήταν μια μικρή ενόχληση, αλλά όσο προχωρούσα, ο πόνος αυξανόταν. Η πίεση στα πόδια έγινε αφόρητη και, στο τέλος, η κατάσταση επιδεινώθηκε τόσο που ούτε να περπατήσω μπορούσα. Τα παπούτσια, αν και ακριβά, δεν ήταν στο νούμερό μου, και αυτό τα έκανε να γίνουν βάρος αντί για στήριγμα.

Αυτό το βίωμα με έκανε να σκεφτώ τη ζωή και τις σχέσεις μας. Όπως είναι σημαντικό τα παπούτσια που θα φορέσουμε σε ένα μακρύ και δύσβατο μονοπάτι να είναι άνετα και να μην μας σφίγγουν, έτσι είναι και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας στο «ταξίδι» της ζωής. Στην αρχή, μπορεί να μη δίνουμε πολλή σημασία σε κάποια μικρά «σφίξιματα» που νιώθουμε στις σχέσεις μας. Κάποια σημάδια δυσφορίας τα παραβλέπουμε, σκεπτόμενοι πως θα βελτιωθούν με τον καιρό. Όπως πίστεψα ότι τα παπούτσια θα ανοίξουν περπατώντας, έτσι και στις σχέσεις μας πολλές φορές πιστεύουμε ότι κάποια προβλήματα θα «ξεπεραστούν» με τον καιρό.

Όμως, καθώς προχωρά η διαδρομή της ζωής, αυτά τα μικρά σφιξίματα γίνονται πόνοι. Και αν δεν προσέξουμε, μπορεί να καταλήξουν σε πληγές που θα μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό. Όπως εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω να περπατάω με τα παπούτσια που με πλήγωναν, έτσι και σε μια σχέση, όταν οι δυσκολίες διογκώνονται, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο που να μη μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωράμε με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ούτε και με άλλον, γιατί θα έχουμε πληγωθεί τόσο που δε θα αντέχουμε άλλο «περπάτημα».

Συχνά στις σχέσεις μας, παραμένουμε σε καταστάσεις που μας πληγώνουν απλώς επειδή έχουμε επενδύσει χρόνο, συναισθήματα και προσπάθεια, όπως εγώ επένδυσα χρήματα για τα ακριβά μου παπούτσια. Λέμε στον εαυτό μας πως αξίζει να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω, πως θα συνηθίσουμε τον πόνο, όπως πίστευα ότι θα συνήθιζα τη στενότητα των παπουτσιών. Όμως, στο τέλος της ημέρας, δεν αξίζει να υποφέρουμε, ούτε στις διαδρομές της ζωής, ούτε στις σχέσεις μας.

Είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε πότε κάτι ή κάποιος δεν είναι κατάλληλος για εμάς, όσο κι αν έχουμε επενδύσει. Η παραμονή σε μια σχέση που μας στενεύει και μας περιορίζει μπορεί να γίνει επιζήμια και να μας αφήσει με πληγές που θα μας δυσκολέψουν στις μελλοντικές μας διαδρομές. Όπως πέταξα τα παπούτσια που με πλήγωναν, έτσι πρέπει να μάθουμε να «πετάμε» από τη ζωή μας τους ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν, ακόμη κι αν είναι δύσκολο.

Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε στη «ντουλάπα» της ζωής μας ανθρώπους που μας στενεύουν, μόνο και μόνο επειδή έχουμε επενδύσει σε αυτούς. Πρέπει να αφήσουμε χώρο για εκείνους που θα μας ταιριάζουν, που θα περπατήσουν δίπλα μας χωρίς να μας πληγώνουν. Όταν επιλέξουμε τα «παπούτσια» που μας ταιριάζουν, το επόμενο ταξίδι θα είναι ευχάριστο και όχι πηγή πόνου. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις μας. Όταν βρούμε τους κατάλληλους ανθρώπους, το μακρύ ταξίδι της ζωής δεν θα είναι ένας ατελείωτος πόνος, αλλά μια όμορφη περιπέτεια.

Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε χώρο στη ζωή μας. Ας αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας πληγώνει και ας επιλέξουμε τους ανθρώπους που θα περπατήσουν δίπλα μας χωρίς να μας στενεύουν. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που αξίζει. Να περπατάς το ταξίδι της ζωής με ελευθερία, άνεση και, το πιο σημαντικό, χωρίς πληγές.

Μια στιγμη αφηρημάδας...

Ένα δευτερόλεπτο. Μόνο τόσο αρκεί για να χαθείς στις σκέψεις σου, να αφήσεις το μυαλό να περιπλανηθεί, και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Σήμερα, μιλούσα στο τηλέφωνο, αφηρημένος καθώς έφευγα για την προπόνηση, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τράβηξα την πόρτα πίσω μου, αφήνοντας τα κλειδιά μέσα. Ένα απλό λάθος που, όμως, δημιούργησε μια ολόκληρη αλυσίδα προβλημάτων.

Αλλά δεν είναι μόνο τα κλειδιά. Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν σε μια στιγμή που αφήνουμε το μυαλό μας ελεύθερο, που δεν αξιολογούμε σωστά την κατάσταση; Μια στιγμή αδράνειας μπορεί να έχει συνέπειες πολύ πιο βαθιές. Είναι η στιγμή που δεν αξιολογούμε τη σχέση μας, τη θέση μας στην οικογένεια, το γάμο μας, την ίδια μας την υγεία. Μπορεί να είναι η στιγμή που φλερτάρουμε χωρίς να σκεφτούμε ότι, ταυτόχρονα, πληγώνουμε κάποιον που αγαπάμε. Ή η στιγμή που φωνάζουμε στα παιδιά μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι τα τραυματίζουμε ψυχικά.

Όλα αυτά ξεκινούν από αυτή τη μία στιγμή αφηρημάδας, όταν δεν είμαστε πραγματικά παρόντες στη ζωή μας. Είναι εύκολο να χαθείς στη ρουτίνα, στις υποχρεώσεις, και να αφήσεις τις σκέψεις να σε τραβήξουν μακριά από το "εδώ και τώρα". Και όσο εμείς είμαστε χαμένοι, οι άνθρωποι γύρω μας πληγώνονται, οι σχέσεις μας διαβρώνονται, η υγεία μας επιβαρύνεται.

Αξίζει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: πόσο συχνά αφήνουμε αυτές τις στιγμές αφηρημάδας να καθορίζουν τη ζωή μας; Και τι ζημιά προκαλούμε όταν δεν είμαστε συνειδητοί στις πράξεις μας, όταν ξεχνάμε να δώσουμε προσοχή σε ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό;

Μαρινέλλα-Εχουμε νικητή

Σταματήστε οτι κάνετε, έχουμε νικητή!!!!

Έξυπνες Πόλεις: Όσο Φτάνει το Λουράκι Σου...

Η ιδέα των "έξυπνων πόλεων" εμφανίζεται συχνά ως μια εξέλιξη που υπόσχεται να βελτιώσει τη ζωή μας με τη χρήση της τεχνολογίας. Αυτός ο όρος φέρνει στο μυαλό εικόνες υψηλής τεχνολογίας, αυτοματοποιημένων υπηρεσιών και ευφυών συστημάτων που θα διευκολύνουν την καθημερινότητα. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει κάτι πιο ανησυχητικό. Η "έξυπνη πόλη" δεν είναι απλώς ένας τόπος όπου οι πολίτες ζουν πιο εύκολα και άνετα, αλλά κι ένας τόπος όπου ο έλεγχος και η παρακολούθηση φτάνουν σε πρωτόγνωρα επίπεδα.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την πραγματικότητα, ώστε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και πού κατευθυνόμαστε.

### Η "15λεπτη πόλη": Ένας νέος τύπος εγκλεισμού;

Ένα από τα πιο πρόσφατα σχέδια που συνδέονται με τις έξυπνες πόλεις είναι το μοντέλο της "15λεπτης πόλης", που ήδη εφαρμόζεται σε πόλεις όπως το Παρίσι και η Οξφόρδη. Η ιδέα προέρχεται από την επιθυμία να δημιουργηθούν κοινότητες όπου οι κάτοικοι μπορούν να βρουν τα πάντα —από τα σχολεία και τις αγορές μέχρι την εργασία και την ψυχαγωγία— μέσα σε 15 λεπτά από την κατοικία τους, χωρίς την ανάγκη να χρησιμοποιούν αυτοκίνητο.

Ενώ αυτή η ιδέα ακούγεται οικολογική και βολική, φέρνει μαζί της και έναν τρομακτικό έλεγχο στις μετακινήσεις. Στην Οξφόρδη, για παράδειγμα, υπάρχουν ήδη σχεδιασμοί για την επιβολή περιορισμών στα οχήματα. Οι κάτοικοι δεν θα επιτρέπεται να κινούνται ελεύθερα έξω από τη "15λεπτη" περιοχή τους για περισσότερες από 100 ημέρες το χρόνο. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να πληρώνουν πρόστιμα. Αυτό θυμίζει τη λογική του lockdown που ζήσαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, όταν οι μετακινήσεις μας περιορίζονταν και ελέγχονταν αυστηρά.

### Οξύς Έλεγχος με Κάμερες Αναγνώρισης Προσώπου

Από τις κάμερες παρακολούθησης μέχρι την τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου, η έξυπνη πόλη είναι γεμάτη "μάτια" που καταγράφουν κάθε κίνηση των πολιτών. Στο Λονδίνο και άλλες πόλεις, η τεχνολογία αυτή ήδη χρησιμοποιείται εκτεταμένα. Κάμερες εξοπλισμένες με τεχνητή νοημοσύνη καταγράφουν όχι μόνο τα πρόσωπα των περαστικών, αλλά και τις κινήσεις, τις συναναστροφές τους, ακόμα και τις αντιδράσεις τους.

Αυτές οι τεχνολογίες εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σύστημα "έξυπνης διακυβέρνησης", όπου η αστυνομία και οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν τη δυνατότητα να επέμβουν ανά πάσα στιγμή. Στην Κίνα, οι πολίτες έχουν ήδη αρχίσει να ζουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου συνδυάζεται με το "social credit system", το οποίο αξιολογεί τη συμπεριφορά τους και μπορεί να περιορίσει τα δικαιώματά τους σε περίπτωση που παραβούν τους κανόνες. Στην Ευρώπη, η τεχνολογία αυτή αρχίζει να εξαπλώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς, και οι πολίτες γίνονται ολοένα και πιο ευάλωτοι σε μαζική παρακολούθηση.

### Το Smartphone ως Ψηφιακή Ταυτότητα

Μία από τις πιο "αθώες" μορφές ελέγχου που ήδη έχουμε αγκαλιάσει είναι το smartphone. Το κινητό μας τηλέφωνο λειτουργεί πλέον ως η ψηφιακή μας ταυτότητα. Με το IMEI του τηλεφώνου ή τον αριθμό τηλεφώνου μας, οι αρχές και οι εταιρείες μπορούν να μας εντοπίσουν εύκολα, να παρακολουθούν τις δραστηριότητές μας και να μας αναγνωρίσουν σε κάθε ψηφιακό και φυσικό περιβάλλον.

Αυτό που κάποτε φαινόταν ως ένα μέσο επικοινωνίας, έχει μετατραπεί σε ένα εργαλείο παρακολούθησης. Με την εξάπλωση των "έξυπνων" υπηρεσιών, όπως το ψηφιακό πορτοφόλι και τα προσωπικά δεδομένα που συνδέονται με εφαρμογές υγείας και μετακίνησης, ο κίνδυνος να χάσουμε τον έλεγχο των πληροφοριών μας είναι πλέον πραγματικός.

### Ποιος Κρατά τα Κλειδιά της Πόλης;

Όλα αυτά τα δεδομένα και οι τεχνολογίες δεν είναι απλά εργαλεία που μας εξυπηρετούν, αλλά εξαρτώνται από εταιρείες και κυβερνήσεις που κρατούν τα "κλειδιά" της πόλης. Οι πολυεθνικές εταιρείες που διαχειρίζονται τις υποδομές της έξυπνης πόλης, όπως η Google, η Amazon, και άλλες, έχουν πρόσβαση σε τεράστιες ποσότητες δεδομένων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εμπορικούς ή ακόμη και πολιτικούς σκοπούς. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι πληροφορίες μας δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον μας;

Η αυξανόμενη εξάρτηση από την τεχνολογία μας κάνει ολοένα και πιο ευάλωτους, και ο έλεγχος περνάει από τα χέρια των πολιτών στα χέρια εκείνων που κρατούν τα συστήματα.

### Προβληματισμός για το Μέλλον

Οι έξυπνες πόλεις, αν και παρουσιάζονται ως το μέλλον της ανθρωπότητας, φέρνουν μαζί τους ένα έντονο αίσθημα περιορισμού και ελέγχου. Κατά πόσο μπορούμε να διατηρήσουμε την ατομική μας ελευθερία και ιδιωτικότητα σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία μας παρακολουθεί συνεχώς; Οι κάμερες, τα συστήματα αναγνώρισης προσώπου, και τα περιοριστικά μοντέλα των "15λεπτων πόλεων" δεν είναι απλώς τεχνολογικές εξελίξεις· είναι η προαναγγελία μιας νέας μορφής ελέγχου, όπου ο καθένας μας ζει με το "λουράκι" του.

Το ερώτημα που πρέπει να σκεφτούμε είναι: Θα δεχτούμε αυτό το λουράκι στο όνομα της ευκολίας και της ασφάλειας; Ή θα επιλέξουμε να αντισταθούμε, διεκδικώντας μια πόλη όπου η τεχνολογία υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το αντίστροφο; 

Το μέλλον είναι στα χέρια μας, αλλά μόνο αν κατανοήσουμε τα όρια που μας θέτουν οι έξυπνες πόλεις και αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας προτού να είναι αργά.

Ανθρωπαρέσκεια

Η ανθρωπαρέσκεια, αυτη η συγχρονη μαστιγα...

Δε μας εφταναν ολες οι αλλες ασθενειες της εποχής που μας βασανιζουν, εχουμε και μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής μας, που είναι ακριβώς αυτό το ατέλειωτο κυνήγι αποδοχής, η ανάγκη να αρέσουμε σε όλους ανεξαιρέτως. 

Θέλουμε να μας χειροκροτούν και ο άθεος και ο χριστιανός, και ο δεξιός και ο αριστερός,και ο επιχειρηματιας και ο μεροκαματιαρης, λες και προσπαθούμε να γεφυρώσουμε ασυμβίβαστα χάσματα απλώς και μόνο για να νιώσουμε αποδεκτοί. 

Αυτό το ψυχολογικό φορτίο μας κάνει να χάνουμε την αυθεντικότητά μας, να γινόμαστε μια «εικόνα» που φτιάχτηκε για να είναι αρεστή στους άλλους, και όχι μια εικόνα που αντικατοπτρίζει εμάς τους ίδιους.

Κάποια παραδείγματα από την καθημερινότητα είναι χαρακτηριστικά. 

Συναντας ανθρωπους να περνουν απο την εκκλησια και να κανουν τον σταυρό τους "κρυφά",ισα ισα να μη φαινεται απο το παραθυρο του αυτοκινητου, νιώθοντας ότι θα κρίθουν αν το κάνουν φανερά μπροστά σε κόσμο, γιατί δεν θέλουμε να φαινόμαστε «κολλημένοι» με τον Θεό. 

Παράλληλα, σε κοινωνικές περιστάσεις όπως μια γιορτή, ενώ νηστεύουμε πχ ,και μας καλεσαν σε μια γιορτη, αντί να πούμε ξεκάθαρα «νηστεύω», καταλήγουμε να τρώμε κανονικά, φοβούμενοι μήπως νιώσουν άβολα οι άλλοι. Ενώ την ιδια στιγμη,δεν διστάζουμε να πούμε «κάνω δίαιτα για να χάσω κιλά» και αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό, ντρεπόμαστε να αποκαλύψουμε πως νηστεύουμε για τη σχέση μας με τον Θεό.

Η ανθρωπαρέσκεια διεισδύει ακόμη και στις μικρότερες λεπτομέρειες της ζωής μας, επηρεάζοντας το τι επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε στα social media. 

Διστάζουμε να ανεβάσουμε μια ενα βιντεο που παίζω πιάνο, μήπως και πουν ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, ή μια εικόνα με τα ζώακια μας, φοβούμενοι ότι θα μας κρίνουν ως «σαλταρισμένους». Από την άλλη, ανεβάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη ένα βράδυ στα μπουζούκια με άφθονο αλκοόλ και πανερια με λουλούδια, γιατί αυτό θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό.

Αυτή η ζωή, όμως, δεν είναι η ζωή που θέλω να ζήσω. 

Δεν μ αρεσει πλέον να ζω υπό το μαρτύριο της ανθρωπαρέσκειας, της διαρκούς ανάγκης να είμαι «αρεστός» στους άλλους. 

Θέλω να ζήσω με αλήθεια, να απαλλαγώ από αυτήν την ψυχολογική φυλακή και να κάνω αυτό που με γεμίζει πραγματικά, χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε πολλές φορές είναι πως, όσο προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τους άλλους, στην πραγματικότητα χάνουμε την ελευθερία μας. 

Υποδουλωνόμαστε στις απόψεις τους, και σταδιακά απομακρυνόμαστε από τη δική μας αλήθεια, και τελικα την ψυχική μας ηρεμία, με τα αποτελέσματα να τα βλεπουμε στους δεικτες καταθλιψης, χρησης αντικαταθλιπτικων φαρμακων, καταχρησεις κτλ... 

Αντί να εκφραζόμαστε όπως πραγματικά είμαστε, γινόμαστε αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμάς, θυσιάζοντας τον εαυτό μας στο βωμό της αποδοχής.

Η αποδοχή, όμως, δεν πρέπει να είναι ο στόχος μας. 

Στόχος μου είναι να αρέσω στο Θεό και να έχω τη συνείδησή μου καθαρή και ήσυχη, να ξαπλωνω το βραδυ και να μπορω να κοιμηθω, χωρις να στριφογυρναω στο μαξιλαρι μου. 

Θέλω να ζήσω με βάση τις αξίες μου και τα πιστευω μου, να είμαι αυθεντικός και να μην κρύβομαι πίσω από μάσκες για να ικανοποιώ τους γύρω μου. 

Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας το φόβο της κριτικής και ας αναρωτηθούμε: Ζούμε τη ζωή μας όπως πραγματικά θέλουμε, ή όπως πιστεύουμε ότι πρέπει για να μας αποδεχτούν οι άλλοι; Μήπως η συνεχής ανάγκη να αρέσουμε στους γύρω μας μάς στερεί τη δυνατότητα να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας; Και τελικά, αξίζει να ζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου, μόνο και μόνο για να είσαι αρεστός;

Ποιοί είστε εσείς που υπογράφετε τον Γ.π.π?🤬

Υπέρ του ψηφίσματος για άρση των περιορισμών στη χρήση όπλων από την Ουκρανία κατά της Ρωσίας τάχθηκαν οι περισσότεροι Έλληνες ευρωβουλευτές. Δηλαδή, αυτοί οι τύποι μόλις άνοιξαν την πόρτα για έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και κανείς δεν μιλάει. Έχουν υπογράψει το δικό μας τέλος, και το κάνουν με απόλυτη αδιαφορία, λες και δεν ξέρουν τι διακυβεύεται. Γαμώ τα σπίτια τους, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αυτό; Δεν σκεφτήκαν έστω μια στιγμή ότι αν πάει στραβά αυτή η ιστορία, η Ρωσία δεν θα διστάσει να κάνει την Ευρώπη μια πυρηνική κόλαση; Ότι τα παιδιά μας θα αναπνέουν ραδιενέργεια, θα πεθαίνουν από καρκίνο και εμείς θα κοιτάμε ανήμποροι; 

Πώς γίνεται να μην υπάρχει καμία αντίδραση; Πώς το αποδέχονται αυτό με τέτοια ευκολία; Είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε τις ζωές μας στον αέρα για τα συμφέροντα άλλων; Και αυτοί οι ευρωβουλευτές, που υποτίθεται ότι προστατεύουν τον λαό, τι κάνουν; Σηκώνουν το χέρι και υπογράφουν τον αφανισμό μας χωρίς να σκεφτούν ούτε μια στιγμή τι θα συμβεί αν το παιχνίδι ξεφύγει. Γιατί θα ξεφύγει. Και τότε τι; Θα βλέπουμε τον κόσμο να διαλύεται γύρω μας και θα αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν θα έχουμε ούτε χρόνο να το σκεφτούμε. Θα βλέπουμε πόλεις να γίνονται στάχτη και θα είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε ή να πεθάνουμε σε έναν κόσμο κατεστραμμένο. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιοι υπογράφουν αποφάσεις από την ασφάλεια του γραφείου τους, χωρίς καμία επαφή με την πραγματική ζωή, με τις συνέπειες αυτών που αποφασίζουν. Αν δεν αρχίσουμε να αντιδρούμε τώρα, όταν το πρώτο πυρηνικό θα σκάσει στην πόρτα μας, θα είναι ήδη αργά.

Ντικπικ😄

Ρε φίλε, τι φάση με αυτούς τους τύπους που σε κάθε post γυναίκας, ειδικά αν είναι λιγάκι μπάνικη, ξεκινάνε με τις "καρδούλες"; 

Δεν έχει σημασία τι γράφει η κοπέλα: είτε είναι για τα δικαιώματα των ανθρώπων, είτε για τη συνταγή της για κανελόνια, το "καρδούλα" πάει σύννεφο. 

Σαν να ‘χουν κάπου μαζεμένες χίλιες καρδιές και τις μοιράζουν απλόχερα! 

Και δε σταματάνε εκεί. Όχι. Σου λέει, θα συνεχίσω το "σχέδιο". 

Μετά από δυο-τρεις καρδούλες, πάει το επόμενο βήμα: το επικό DM. 

Πρώτα το κλασικό "Καλημέρα, κούκλα", λες και η κοπέλα ξυπνάει και περιμένει αυτή τη μαγική φράση για να ξεκινήσει η μέρα της. 

Απαντάει; Εννοείται πως όχι. 

Και κάπου εδώ, το μυαλό του τύπου αρχίζει να κατεβάζει ιδέες… 

Ποια είναι η λύση στο να μην παίρνει απάντηση; Μα φυσικά, η **Ντικ Πικ**! 

Σου λέει, "Αν δε συγκινήθηκε από την καρδούλα και την καλημέρα μου, σίγουρα θα πάθει πλάκα με αυτό που θα δει". 

Λες και μόλις αντικρύσει το "μαντζαφλάρι" του, η κοπέλα θα αλλάξει γνώμη: "Ωχ! Έκανα λάθος που τον αγνοούσα... αυτό ήταν το σημάδι που περίμενα!"

Πραγματικά, τι φάση; Δηλαδή, με ποια λογική σκέφτονται ότι αν η γυναίκα δεν απαντήσει με λέξεις, θα απαντήσει μόλις αντικρύσει… το "εργαλείο"; 

Το σταυρο σου?

Σε μια εποχή όπου η ελευθερία της έκφρασης και των πεποιθήσεων υποτίθεται πως προστατεύονται ως θεμελιώδη δικαιώματα, παρατηρούμε περιστατικά που εγείρουν σοβαρούς προβληματισμούς. Ο Νεμάνια Μάιντοβ, ένας αθλητής με σπουδαία καριέρα και προσφορά στον αθλητισμό, βρέθηκε στο στόχαστρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τζούντο με πέντε μήνες αποκλεισμό, φαινομενικά επειδή έκανε το σταυρό του πριν από έναν αγώνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.

Αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν σε μια παγκόσμια σκηνή, όπου η πολυπολιτισμικότητα και ο σεβασμός στις θρησκευτικές πεποιθήσεις προωθούνται, ένας άνθρωπος να τιμωρείται για μια απλή πράξη πίστης; Σε έναν κόσμο που υποστηρίζει με πάθος την ανεξιθρησκία, βλέπουμε τη στήριξη για συγκεκριμένες θρησκείες, ενώ άλλες - όπως ο Χριστιανισμός - φαίνεται να αντιμετωπίζονται με διπλά μέτρα και σταθμά.

Ο Μάιντοβ καταγγέλλει πως ο αποκλεισμός του ήρθε επειδή εξέφρασε την πίστη του. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ένας αθλητής βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοιου είδους κυρώσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις είδαμε και στην περίπτωση του Τζόκοβιτς, ο οποίος δήλωσε δημόσια Χριστιανός και αμέσως δέχτηκε κριτική.

Σε μια κοινωνία όπου επιτρέπεται να φωνάζεις «Αλλάχ ακμπάρ» χωρίς να προκαλείς αντιδράσεις, το να κάνεις το σταυρό σου πριν από έναν αγώνα ή να δηλώνεις την πίστη σου μοιάζει πλέον σχεδόν επικίνδυνο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε τον Χριστιανισμό να διώκεται μέσα από τέτοιου είδους ενέργειες, κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται αν βρισκόμαστε ένα βήμα πριν αυτό γίνει ποινικό αδίκημα.

Η ισότητα και η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορούν να είναι προνόμιο ορισμένων και όχι άλλων. Είναι ανήκουστο να τιμωρείται κάποιος επειδή πιστεύει στον Θεό του και το εκφράζει δημόσια. Αυτού του είδους οι αποφάσεις δεν δείχνουν απλώς έλλειψη σεβασμού απέναντι σε αθλητές όπως ο Μάιντοβ, αλλά καταπατούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας σταματήσουμε αυτή τη διπλή στάση απέναντι στη θρησκευτική έκφραση. Ο κόσμος μας οφείλει να προάγει την ελευθερία και τον σεβασμό για όλους, ανεξαρτήτως πίστης, αν πραγματικά επιθυμούμε έναν δίκαιο και ισότιμο κόσμο.

Επανασταση...

Κάθε χρόνο, σαν να είναι μια άτυπη παράδοση, βλέπουμε στα Λύκεια τις λεγόμενες «επετειακές» εκδηλώσεις. Κι ενώ θα έπρεπε να είναι στιγμές μνήμης και περισυλλογής, γίνονται αφορμή για καταστροφές και χάος. Του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα, όλο και κάποιο γεγονός βρίσκουν τα παιδιά για να «τιμήσουν», αλλά αντί για σεβασμό, καταλήγουμε σε καμένα αυτοκίνητα και μαθήματα που χάνονται. Στην Αθήνα, οι δρόμοι γίνονται εμπόλεμη ζώνη, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα το σύνθημα είναι απλό: «Δεν κάνουμε μάθημα σήμερα». Επαναστάτες χωρίς αιτία, μα κυρίως χωρίς καλλιέργεια.

Και αναρωτιέται κανείς: Πότε οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί έγιναν ο τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο; Οι επαναστάσεις, όταν είναι αληθινές, γεννιούνται από αρχές και αξίες, όχι από μια κουλτούρα του χάους και της αυθαιρεσίας. Σε μια κοινωνία που από τους κυβερνώντες μέχρι τον πιο απομακρυσμένο πολίτη καλλιεργείται η αναρχία, τι ελπίζουμε να πετύχουν αυτοί οι νεαροί επαναστάτες;

Δεν κερδίζονται έτσι οι μάχες. Κι όμως, οι ίδιοι που πρωτοστατούν σε αυτές τις «πορείες διαμαρτυρίας» και στις καταλήψεις, είναι συχνά οι ίδιοι που δεν ξέρουν καν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου. Αυτοί που δεν ενοχλούνται όταν βλέπουν την ελληνική σημαία να γίνεται γκράφιτι και την ιστορία τους να εξαφανίζεται πίσω από συνθήματα και μπογιές. Μην τολμήσεις όμως να πεις κάτι· είναι «τέχνη», λένε.

Κι έτσι καταλήγουμε σε μια κοινωνία όπου οι «επαναστάτες» δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, όπου οι πράξεις έχουν μόνο την επίφαση της αντίδρασης και όπου οι μνήμες τιμούνται με μολότοφ και βανδαλισμούς. Γιατί; Για να μην κάνουμε μάθημα.

Για τελευταια φορά...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που τις ζούμε ανυποψίαστοι για τη σημασία τους. Κάποτε, σαν παιδιά, μαζευτήκαμε στη γειτονιά για να παίξουμε. Ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε έτσι, ανέμελοι και γεμάτοι χαρά. Κανένας μας δεν το ήξερε τότε. Μεγαλώνοντας, το ίδιο επαναλαμβάνεται: βρίσκεσαι με φίλους, γελάς, μοιράζεσαι στιγμές, και όμως αυτές οι συναντήσεις ίσως είναι οι τελευταίες. Ίσως δε βρεθούμε ξανά. Είναι παράξενο πώς η ζωή προχωρά χωρίς να μας προειδοποιεί για το πότε θα έρθει η τελευταία φορά που θα δούμε έναν άνθρωπο, που θα νιώσουμε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Κι όμως, αυτές οι απλές στιγμές, που περνάνε χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα προσοχή, είναι τελικά η ουσία της ζωής. Είναι αυτές που μας δίνουν να καταλάβουμε την αξία των σχέσεων, των ανθρώπων, της ίδιας της ύπαρξής μας. Αν ζούσαμε κάθε στιγμή με αυτή τη συνειδητοποίηση, ίσως να αγαπούσαμε βαθύτερα, να λέγαμε περισσότερα "ευχαριστώ", να απολαμβάναμε περισσότερο τη συντροφιά των άλλων. Η ζωή δεν περιμένει, και το μέλλον είναι πάντα άγνωστο. Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.

Άραγε πόσες ακόμα «τελευταίες φορές» θα ζήσουμε χωρίς να το ξέρουμε; Και αν το ξέραμε, τι θα άλλαζε στη συμπεριφορά μας;

Ελλαδα, χωρα του φωτός...😢

Στην Ελλάδα του 2024, ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρες στιγμές! Σαν να μην έφταναν οι συνηθισμένες μας δυσκολίες, οι σπασμένες υποδομές, η ανεργία, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί και η κλιματική αλλαγή που μας χτυπά φιλικά την πλάτη, τώρα έχουμε και το εξής... επίτευγμα: ο Πρωθυπουργός μας, Κυριάκος Μητσοτάκης, με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, ποζάρει με τους αστέγους της χώρας. Ναι, καλά διαβάσατε! Δεν είναι photoshop, ούτε ανέκδοτο. Είναι η νέα πραγματικότητα!

Η εικόνα που θα μείνει στην ιστορία: ένας Πρωθυπουργός με *39 σπίτια* στο όνομά του, φωτογραφίζεται σαν να λέει "Κοιτάξτε με, τα κατάφερα! Η Ελλάδα έχει ακόμη αστέγους το 2024, και εγώ είμαι εδώ για να το γιορτάσω!". Άραγε στο επόμενο σόου θα δούμε και αναμνηστικές πλακέτες για τις σκηνές που στήνουν οι άστεγοι στις πλατείες; Ή μήπως πρέπει να περιμένουμε χριστουγεννιάτικες κάρτες με φόντο υπνόσακους και χαμόγελα από το Μαξίμου;

Αντί να ντρέπεται το πολιτικό σύστημα που η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα έχει ξεχαστεί πίσω στο 2004, ο κ. Μητσοτάκης αποφάσισε ότι είναι καλή ιδέα να μετατρέψει τους άστεγους σε... τουριστικό αξιοθέατο. Αντί να δούμε κάποια λύση στο πρόβλημα της στέγασης, βλέπουμε πώς η εικόνα γίνεται εργαλείο δημοσίων σχέσεων. Ίσως την επόμενη φορά που θα επισκεφθεί κάποια ακριτική περιοχή, να φωτογραφηθεί και με τις τρύπες των δρόμων ή τα σκουπίδια που δεν μαζεύονται. Άλλωστε, η κακοδιαχείριση θέλει… χιούμορ και όραμα!

Αλλά τι να πεις; Ζούμε στην εποχή της πλήρους αντιστροφής της πραγματικότητας. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο παρουσιάζεται πλέον σαν "ευκαιρία" για επικοινωνιακές φωτογραφίες, κι εμείς να το αποδεχτούμε σαν το νέο φυσιολογικό. Προφανώς, η επόμενη μεγάλη καινοτομία θα είναι το Υπουργείο Αστεγίας, όπου θα γίνονται στυλιστικές συμβουλές για το πώς να φοράς το κουβερτάκι σου πιο κομψά στις κρύες νύχτες της Αθήνας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα του 2024 μας έχει χαρίσει πολλές "πρωτιές". Τουλάχιστον τώρα, έχουμε και τον πρώτο πολιτικό που βρήκε τρόπο να ποζάρει δίπλα στην απόλυτη κοινωνική αποτυχία και να το κάνει να φαίνεται σαν... επιτυχία.

Το κυνήγι της τελειότητας

Η τελειομανία είναι ένα από τα μεγαλύτερα βάρη που κουβαλάμε στη ζωή μας. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι η ευτυχία κρύβεται στην τελειότητα: στην τέλεια δουλειά, στην ιδανική σχέση, στο να έχουμε τα πάντα στη ζωή μας όπως τα φανταζόμαστε. Κυνηγάμε να διορθώσουμε κάθε ατέλεια, κάθε μικρό λάθος, με την ελπίδα ότι έτσι θα φτάσουμε στην απόλυτη ικανοποίηση. Όμως, σε αυτή την ατέρμονη προσπάθεια, συχνά χάνουμε την ουσία της ζωής και τον χρόνο που μας δίνεται. Διότι η πραγματικότητα είναι απλή: δεν υπάρχει τέλεια ζωή.

Δεν υπάρχει η τέλεια δουλειά, η τέλεια σχέση, το τέλειο σπίτι. Και όσο πιο πολύ παλεύουμε να φτάσουμε σε αυτό το ανύπαρκτο ιδανικό, τόσο περισσότερο χάνουμε την παρούσα στιγμή, το πραγματικό «εδώ και τώρα». Αντί να αγκαλιάσουμε τις ατέλειες, εμείς τις πολεμάμε, πιστεύοντας ότι αν καταφέρουμε να διορθώσουμε τα πάντα, τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Το ίδιο ισχύει και με τις προσωπικές μας αδυναμίες. Κάποιες φορές έχουμε πάθη, συνήθειες ή συμπεριφορές που ξέρουμε ότι μας κάνουν κακό. Θέλουμε να τις ξεπεράσουμε, αλλά όσο περισσότερο προσπαθούμε, τόσο πιο πολύ μας ελέγχουν. Το να αφήνουμε τη ζωή μας να κυλά μέσα σε αυτή την εμμονή, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να φτάσουμε την τελειότητα, είναι σαν να χάνουμε τη ζωή μας για κάτι που δεν υπάρχει.

Ίσως το κλειδί να βρίσκεται στο να σταματήσουμε να εστιάζουμε σε αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε. Αντί γι' αυτό, μπορούμε να επικεντρωθούμε στα όσα μπορούμε να επιτύχουμε. Αν το σκεφτούμε προσεκτικά, υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα που είναι στο χέρι μας από όσα δεν είναι. Η τελειότητα δεν είναι ο μόνος δρόμος προς την ευτυχία. Η αποδοχή της πραγματικότητας είναι το πρώτο βήμα προς την ειρήνη με τον εαυτό μας.

Και αυτό που δεν μπορούμε να καταφέρουμε μόνοι μας, μπορούμε να το εμπιστευτούμε σε κάτι ανώτερο. Μπορούμε να προσευχόμαστε, μπορούμε να βοηθάμε τους γύρω μας, να προσφέρουμε αγάπη, να κάνουμε το καλό. Αυτά είναι στα χέρια μας. Τα υπόλοιπα, τα μεγαλύτερα, τα δυσκολότερα, μπορούμε να τα αφήσουμε στη φροντίδα του Θεού. Εκείνος μπορεί να κάνει όσα εμείς δεν μπορούμε. Όσο εμείς κάνουμε το μέρος μας, Εκείνος θα αναλάβει ό,τι ξεπερνά τις δυνάμεις μας.

Η ζωή δεν είναι αγώνας για την τελειότητα, είναι ένα ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω του. Και το να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα, ίσως είναι η μεγαλύτερη ανακούφιση που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας.

Βαφτισαμε τον πόνο διασκέδαση

Η κραιπάλη δεν είναι επιλογή, είναι μια αντίδραση στο τραύμα. Είναι εύκολο να παρασυρθείς από την ιδέα ότι η ζωή βρίσκεται στα ατέλειωτα ξενύχτια, στα ποτά, στις στιγμές διασκέδασης χωρίς όρια. Το βλέπουμε να συμβαίνει ξανά και ξανά γύρω μας. Άνθρωποι που κάποτε ζούσαν μια ζωή γεμάτη γαλήνη, μέσα σε ένα σταθερό οικογενειακό κλίμα, ξαφνικά αρχίζουν να αλλάζουν συμπεριφορές. Ξεκινάνε να βγαίνουν συνεχώς, να ξενυχτάνε, να πίνουν και να ονομάζουν αυτή τη νέα τους ζωή "κοινωνική". Άλλοι μπλέκουν σε παρέες που έχουν τέτοιο τρόπο ζωής και χωρίς καν να το καταλάβουν, γίνονται κομμάτι αυτού του κύκλου.

Πολλές φορές, οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεκινάνε με την πρόθεση να καταστρέψουν τις ζωές τους. Ήταν εκείνοι που κάποτε ήταν παρόντες για τις οικογένειές τους, έδιναν προτεραιότητα στην αγάπη και τη φροντίδα, και ζούσαν με σταθερότητα. Όμως, είτε λόγω πίεσης, είτε από κάποια εσωτερική ανάγκη να ξεφύγουν από κάτι που τους πονάει, αρχίζουν να βλέπουν τη διασκέδαση ως απόδραση. Ξαφνικά, οι νύχτες γίνονται πιο μακριές, οι συναντήσεις με φίλους πιο αλκοολούχες, και το συναίσθημα της ευθύνης εξασθενεί.

Στην αρχή, μπορεί να φαίνεται αθώο. Μια μικρή αλλαγή, λίγη περισσότερη "ελευθερία" από τη ρουτίνα. Μα σύντομα, οι οικογενειακές στιγμές αρχίζουν να παραμελούνται, οι σχέσεις χαλαρώνουν, και ο κόσμος γύρω τους αρχίζει να αλλάζει. Ο σύζυγος που πάντα γυρνούσε σπίτι έγκαιρα, τώρα δεν βρίσκεται εκεί για το βραδινό με την οικογένεια. Η μητέρα που ήταν πάντα κοντά στα παιδιά της, τώρα απομακρύνεται και χάνει τη σύνδεση με την καθημερινότητα. Όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό μιας ψεύτικης διασκέδασης, που τελικά καταλήγει να προκαλεί περισσότερο πόνο απ' όσο λύνει.

Όμως, η ζωή δεν βρίσκεται σε αυτά τα ατελείωτα ξενύχτια και στις υπερβολές. Το να πίνεις, να ξενυχτάς και να ξεχνάς τον εαυτό σου, δεν είναι το νόημα της ζωής – είναι μια φευγαλέα φυγή από όσα πραγματικά σε πονάνε. Η πραγματική ζωή είναι αυτή που χτίζεις καθημερινά, με τις σχέσεις σου, με την αγάπη και τη φροντίδα που δίνεις και λαμβάνεις. Είναι εκεί που υπάρχει σταθερότητα, σεβασμός και αφοσίωση. 

Και όταν κάποιος παρασύρεται στη λαγνεία της κραιπάλης, δεν καταλαβαίνει ότι πίσω του αφήνει ανθρώπους πληγωμένους. Οικογένειες διαλύονται, σχέσεις που ήταν κάποτε δυνατές τώρα καταρρέουν. Οι επιλογές που κάποτε φαίνονταν αθώες, μετατρέπονται σε εφιάλτες για αυτούς που παραμένουν πίσω, παρακολουθώντας την πτώση. Πίσω από κάθε βράδυ "διασκέδασης" που παρατείνεται, υπάρχει η σιωπή ενός σπιτιού που αδειάζει.

Η πραγματική ζωή δεν κρύβεται σε πρόσκαιρες απολαύσεις και φυγές. Είναι στην ικανότητα να κοιτάς κατάματα τα τραύματά σου, να τα αποδέχεσαι, να τα γιατρεύεις και να συνεχίζεις. Η κοινωνική ζωή, η φιλία, η αγάπη, δεν έχουν να κάνουν με την υπερβολή, αλλά με τη βαθιά σύνδεση που δημιουργείς με τον κόσμο γύρω σου, χωρίς να χρειάζεται να δραπετεύσεις. Ζωή σημαίνει να αναγνωρίζεις τη σημασία των σχέσεων και να παλεύεις γι' αυτές, αντί να τις αφήνεις να καταρρεύσουν πίσω από τη μάσκα της "διασκέδασης".

Αυτο-like

Ρε φίλε, τι φάση με αυτούς που ανεβάζουν κάτι στα social και την ίδια στιγμή πατάνε και το πρώτο like; Δηλαδή, τόσο πολύ γουστάρουν τον εαυτό τους; Δεν τους φτάνει που δημοσίευσαν το αριστούργημα τους, πρέπει και να τους κάνουν ‘like’ οι ίδιοι για να βγει πιο viral; Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσαν θα έκαναν και comment του τύπου: 'Τέλειο, συμφωνώ με μένα, είμαι θεός'. 

Κι άντε να το κάνεις κατά λάθος, το πρώτο like στην ανάρτησή σου – όλοι έχουμε υπάρξει εκεί. Αλλά να το κάνεις συστηματικά; Ε, χαλάρωσε λίγο! Μοιάζει σαν να λες: ‘Κοιτάχτε με όλοι, είμαι τέλειος!’ Σαν να ανεβάζεις φωτογραφία και να βγάζεις τον καθρέφτη από την τσέπη για να θαυμάσεις τη φάτσα σου.

Μην παρεξηγηθούμε, το self-love είναι καλό, αλλά το να πατάς like στη φάτσα σου δεν είναι αγάπη προς τον εαυτό, είναι μια κατηγορία από μόνο του!

Κι εμεις ξέρουμε απο μπαλίτσα

Σε κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, το πιο κρίσιμο στοιχείο για την επιτυχία δεν είναι μόνο οι παίκτες, οι προπονητές ή οι διοικήσεις, αλλά η ενότητα των φιλάθλων της. 

Οι διαφωνίες, οι απόψεις και οι κριτικές είναι αναπόφευκτες – άλλωστε όλοι βλέπουμε το παιχνίδι από διαφορετικές γωνίες και όλοι μας έχουμε προσωπικές προσδοκίες. 

Όμως αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα. 

Οι προπονητές, οι παίκτες, οι διοικήσεις έρχονται και φεύγουν, και μαζί τους οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες τους. 

Αυτό που παραμένει είναι η ομάδα, η ιστορία της και η αγάπη που έχουμε γι' αυτήν.

Το να κλείνουμε τα μάτια στα λάθη ή να αποφεύγουμε την κριτική δεν προσφέρει καμία ουσιαστική βοήθεια. 

Η στήριξη δεν σημαίνει να αγνοούμε τα κακώς κείμενα, ούτε να σιωπούμε όταν βλέπουμε λάθη. 

Σημαίνει να μιλάμε με ειλικρίνεια και να επισημαίνουμε τα λάθη για να γίνει η ομάδα καλύτερη. Το σημαντικό, όμως, είναι να μη διχαζόμαστε. 

Η υπερβολική κριτική ή η άκριτη αποθέωση δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. 

Η ομάδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται ισορροπία, πίστη στις σωστές κινήσεις και απαιτήσεις για βελτίωση, όταν χρειάζεται.

Σε μια εποχή όπου η αθλητική επιτυχία μπορεί να είναι εύθραυστη, οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι η δύναμη της ομάδας πηγάζει από την ενότητα των φιλάθλων της. 

Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε προσωρινές αποτυχίες ή επιτυχίες να μας απομακρύνουν από αυτό που πραγματικά έχει σημασία. 

Η ομάδα είναι η κοινή μας κληρονομιά, και γι' αυτήν αξίζει να παλεύουμε. Με ειλικρίνεια, αφοσίωση και κριτική σκέψη μπορούμε να τη βοηθήσουμε να γίνει ακόμα καλύτερη.

Ας ηξερα...

Πολλές φορές,απορω και γω ο ιδιος με μενα...τι παω και κανω στην εκκλησια....

Μπαίνω στην εκκλησία,μετάνοιες,προσευχες, κερακια,νιώθω την πίστη μου εντονη και πιστεύω ότι είμαι σωστός. 

Κι όμως, μόλις βγω έξω, μπορεί να με πάρουν τηλέφωνο, ενας ανθρωπος που αγαπω, οχι κανενας ασχετος, να μου πουν κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν το θεωρώ σημαντικό, και αντί να μιλήσω με κατανόηση και αγάπη, μιλάω άσχημα, με τρόπο που δεν αξίζει σε κανεναν. 

Όλη αυτή η ψευδαίσθηση του 'καλού χριστιανού' καταρρέει, γιατί στην πράξη δεν δείχνω την πραγματική αγάπη που προσπαθώ να καλλιεργήσω. Τόσες φορές προσκυνώ,διαβαζω, αλλά ξεχνάω ότι ο Χριστός δεν κρύβεται μόνο στις εικόνες και στους ψαλμούς. Είναι στη συμπεριφορά μας, ειδικά απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάμε...τι στα κομματια, διαβαζω και ξαναδιαβαζω την Αγια Γραφη, πουθενα δεν ειδα τη λεξη "αγαπη"?....απορω...

Παρεξηγιάρηδες..

Εγω ξερω,πως ανθρωπο που παρεξηγείται συνέχεια,πρεπει να τον αφηνεις στην ησυχία του. 

Δε χρειαζεται να προσπαθείς να τον καλοπιάσεις κάθε φορά που κατεβάζει μούτρα, εξαφανίζεται ή πεισμώνει. 

Το μόνο που καταφέρνεις έτσι είναι να του θρέφεις τον εγωισμό, ενώ συνεχίζει να κάνει τα ίδια. 

Μη σε ξεγελαει πως δηθεν ψαχνει λυσεις...

 Θέλει απλώς να νιώσει πως βγήκε από πάνω, να θεραπεύσει τον πληγωμένο του εγωισμό. 

Όμως, δεν σταματά εκεί. 

Σε κατηγορεί κιόλας για την υπερβολική αντίδρασή σου στην άσχημη συμπεριφορά του. 

Δηλαδή, όχι μόνο σε πληγώνει με κατι που κανει και δεν το αναγνωρίζει, αλλά σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ φταις και γι' αυτό. 

Και ποτέ δεν σκέφτεται μήπως και η δική του συμπεριφορά πειράζει εσένα, σαν να μην έχει σημασία πώς αισθάνεσαι εσύ.

Γιατί, αλήθεια, πώς περιμένει να του προσφέρεις ασφάλεια και ηρεμία, όταν εκείνος δεν κάνει καμία προσπάθεια να σε καταλάβει ή να σε σεβαστεί; 

Πως μπορει να ζηταει οταν κατι σε πειραζει, απλα να το αναφερεις, χωρις ομως να ειναι διατεθειμενος να το αναγνωρισει και να πει απλα "οκ, το καταλαβα, για μενα δεν ειναι σημαντικο, αλλα εαν για σενα ειναι, το σεβομαι"...???

Είναι εύκολο να απαιτείς κατανόηση και συγγνώμη, αλλά δύσκολο να προσφέρεις τα ίδια όταν οφείλεις. 

Αν καποιος δεν μπορεί να δει και τα δικά του λάθη, τότε παίζει με τη δική σου ψυχή μόνο για να καλύψει τις δικές του ανασφάλειες. 

Άφησέ τον λοιπόν να το σκεφτεί μόνος του. 

Αν όντως θέλει να λυθεί κάτι,θα το καταλαβεις απο τον τροπο που θα χειριστει την αποσταση...αν την αποσταση την κανει ευκαιρια για ολα αυτα που στερηθηκε, εχει ηδη απαντησει...

Ομως θα πρέπει και εκείνος να καταλάβει πως έχει ευθύνη. 

Αν όχι, τότε θα φανεί τι πραγματικά τον νοιάζει. 

Ζήτησε μια ειλικρινή συγγνώμη αν έχεις κάνει κάτι,που θα χεις κανει κι εσυ σιγουρα, αλλά μην υποκύψεις σε χειρισμούς και εγωιστικά παιχνίδια.

Οι σχέσεις χτίζονται με αμοιβαίο σεβασμό, αμοιβαιο, αμοιβαια κατανόηση και τη διάθεση να νιώθουν και οι δύο ασφαλείς. Ουτε με παιχνίδια δύναμης σαφεστατα, ουτε όμως και με μούτρα και κατηγορίες. 

Για να είναι υγιείς οι σχέσεις, χρειάζονται και οι δύο να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να προσφέρουν την ίδια ασφάλεια που ζητούν.

Τύχη μες την ατυχία

Είναι εκείνες οι γυναίκες που, κάποτε, αποφάσισαν να ζήσουν τη ζωή τους με έναν τρόπο που τους υπαγόρευσε ο περίγυρός τους. Είχαν εμπιστευτεί ότι οι υποσχέσεις για "καλύτερα πράγματα" ήταν αληθινές και ότι η αγάπη που έλαβαν ήταν δεδομένη. Ετσι, πέρασαν από σχέσεις σε σχέσεις, αναζητώντας το "τέλειο", κλείνοντας τις πόρτες πίσω τους για κάθε καινούργιο σεντόνι.

Σήμερα, οι ίδιες γυναίκες καταλαβαίνουν με πικρό τρόπο ότι η αναζήτηση τους ήταν λάθος. Το χαμόγελό τους, που κάποτε ήταν η αντανάκλαση της ελπίδας, έχει αντικατασταθεί από μια θλίψη που δεν μπορεί να κρυφτεί. Η εικόνα του ιδανικού κόσμου που είχαν ονειρευτεί φαίνεται να έχει καταρρεύσει.

Ωστόσο, παρά την απογοήτευση, η αληθινή τους δύναμη έρχεται από τη γνώση ότι η αγάπη που ένιωσαν ποτέ δεν μπορεί να σβήσει. Ακόμη κι αν οι πόρτες που άφησαν πίσω τους έχουν κλείσει, και αν το χαμόγελό τους έχει χαθεί, μπορούν να κρατήσουν την ευγνωμοσύνη τους για τις αληθινές στιγμές που έζησαν. Αυτή η αγάπη δεν τελειώνει με αυτή τη ζωή ούτε με την επόμενη. Είναι η κληρονομιά που τους θυμίζει ότι, ακόμη και μέσα από την απογοήτευση, η αυθεντική αγάπη παραμένει αιώνια.

Ανείπωτα

Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το μαρτύριο που θα με ακολουθεί. 

Θα είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβες πόσο βαθιά σ' αγάπησα, ότι δεν είδες ποτέ το δώρο που σου έδινα καθημερινά. 

Το θαύμα που έψαχνες, την απάντηση στις αγωνίες σου για κάτι όμορφο στη ζωή σου, βρισκόταν μπροστά σου, αλλά δεν το αναγνώρισες.

Η πραγματική κόλαση δεν είναι απλώς μια ποινή, αλλά μια αυτοεπιβαλλόμενη εξορία, όπως είχε πει ο Γιανναράς. 

Στην καθημερινότητά μας, συχνά καταστρέφουμε τα δώρα που μας δίνονται, χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Είναι αλήθεια ότι κι εσύ ήσουν ένα δώρο για μένα. 

Σε έβλεπα ως μια πολύτιμη παρουσία στη ζωή μου, ως ένα φωτεινό σημάδι στον δρόμο μου. 

Η σύνδεσή μας ήταν κάτι μοναδικό, ένα χέρι που κρατούσαμε σφιχτά και πορευόμασταν μαζί.

Ωστόσο, μέσα μας υπάρχει μια αρχαία πτώση, ένας χαμένος παράδεισος που λαχταρούμε, σαν μια απώλεια που μας στοιχειώνει από την αρχή της ύπαρξής μας. 

Κάναμε λάθη και χάσαμε τον παράδεισο που επιθυμούσαμε. 

Η επιθυμία μας ράγισε, η κρίση μας τραυματίστηκε, και η ματιά μας θόλωσε.

Μερικές φορές μοιάζει σαν να είμαστε τυφλοί, και κάθε φορά που συναντάμε την ομορφιά, τη χαλάμε. 

Όταν κάποιος μας προσφέρει καλοσύνη, την απορρίπτουμε, και όταν ακούσουμε λόγια αγάπης, τρέχουμε μακριά και τραυματιζόμαστε.

Εύχομαι κάποια μέρα να μπορέσω να αναγνωρίσω και να εκτιμήσω όλα όσα κέρδισα και όσα έχασα στη ζωή μου. 

Ακόμα και την κόλαση που βίωσα, καθώς αυτή η εμπειρία με δίδαξε την πραγματική αξία του παραδείσου. 

Ο αγώνας που έδωσα, η αδιάκοπη προσπάθεια να σώσω ό,τι μπορούσα, αποτέλεσε μέρος ενός βαθύτερου ταξιδιού. 

Αν και δεν καταφέραμε να βγούμε από τον βούρκο που μας περιέβαλλε, μέσα από αυτόν ανακάλυψα την αληθινή αξία του φωτός και της αγάπης, και για αυτό, είμαι ευγνώμον.

Τι, οχι?

Φαίνεται πως στα πολιτικά debates, δεν αρκεί μόνο να είσαι καλά προετοιμασμένος – πρέπει να έχεις και το κατάλληλο αξεσουάρ. Η Καμάλα Χάρις, στο debate της με τον Τραμπ, έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή στα σκουλαρίκια... που όμως έφερε μαζί της και πολλές απορίες. Γιατί όπως αποδείχθηκε, τα ίδια σκουλαρίκια τα πουλάει ως ακουστικά γνωστή εταιρεία στις ΗΠΑ! 

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: ήταν πράγματι κοσμήματα ή μήπως κάποιο «μυστικό όπλο» στο debate;

Αν λοιπόν η Χάρις φορούσε ακουστικά που μοιάζουν με κοσμήματα, ίσως το debate δεν ήταν και τόσο "ζωντανό". Μήπως είχε ένα ολόκληρο επιτελείο που της ψιθύριζε τι να λέει, φτιάχνοντας έτσι ένα «συνεργατικό» debate; Σε μια διαδικασία όπου περιμένουμε ζωντανή αντιπαράθεση και άμεσες απαντήσεις, η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να παίρνει εξωτερική βοήθεια, κάνει τα πράγματα λιγάκι… ύποπτα.

Τι, οχι?

Ο άντρας ο σωστος, εχει κοιλιά

Υπάρχει μια γενιά αντρών που σιγά σιγά επιστρέφει στο προσκήνιο, έτοιμη να δείξει στον κόσμο ότι τα six-pack είναι *so last season*. Μιλάμε για τον άντρα τον σωστό, αυτόν που δεν έχει χρόνο για γυμναστήρια και διατροφές χαμηλές σε υδατάνθρακες, γιατί έχει καλύτερα πράγματα να κάνει. Όπως να αναλύει πόσο καλή είναι η πίτσα σε συνδυασμό με μια παγωμένη μπίρα.

Αυτός ο τύπος άντρα – που θα βρεις να μοιάζει με μοσχάρι μετά από σφηνάκια βότκας και δύο διπλά γύρους – είναι η επιτομή της ανδρικής αρετής. Ξεχάστε τα περιοδικά με τους καλογυμνασμένους τύπους που φοράνε γιλέκα και κοιτάνε με το “παγωμένο βλέμμα” πάνω από το γυαλί των γυαλιών ηλίου τους. Ο άντρας ο σωστός ξέρει ότι η κοιλιά δεν είναι απλά ένδειξη καλού φαγητού, αλλά και καλοπέρασης.

Και επειδή όλα είναι θέμα προοπτικής, ας το σκεφτούμε λίγο. Μια κοιλιά δεν είναι απλά μια "κοιλιά". Είναι μαξιλάρι για τον μεσημεριανό ύπνο στον καναπέ μετά το οικογενειακό τραπέζι. Είναι το εργαλείο που εξασφαλίζει πως όταν κάθεσαι στον καναπέ, η μπίρα σου έχει κάπου να ακουμπήσει χωρίς να χρειάζεσαι τραπεζάκι. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, είναι το αόρατο σύμβολο σοφίας που δείχνει ότι ξέρεις να απολαμβάνεις τη ζωή.

Και οι γυναίκες; Τι λένε οι γυναίκες για αυτό το κορμί; Μα, φυσικά, έχουν καταλάβει και αυτές ότι ο άντρας ο σωστός δεν είναι αυτός που μετράει κάθε θερμίδα, αλλά αυτός που σε αγαπάει όσο και το μπουκάλι κέτσαπ στο ψυγείο του.

Οπότε, αν είσαι από αυτούς που κυκλοφορούν με κοιλιά και περηφάνια, να ξέρεις ένα πράγμα: είσαι ο άντρας ο σωστός. Και αν δεν σου αρέσει κανένας γύρω σου να το παραδέχεται, μην ανησυχείς – τουλάχιστον ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που σε καταλαβαίνει. Και αυτός ο κάποιος είναι το delivery boy της πιτσαρίας!

Τέλος.

Αυτά είναι προβλήματα..

Καλημέρα, φίλοι μου, και καλή εβδομάδα! Σας εύχομαι να είστε καλά, και σας ευχαριστώ για την παρέα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που ζούμε. Όχι, δεν αναφέρομαι στην ακρίβεια που μας έχει ξεπατώσει, ούτε στην ανεργία που χτυπάει κόκκινο, ούτε καν στην κατάρρευση του ΕΣΥ ή στη λειψυδρία που μας κάνει να σκεφτόμαστε αν θα έχουμε νερό να πιούμε αύριο. Όχι, αυτά είναι προβλήματα των μικροαστών. Ας είμαστε σοβαροί. 

Γιατί, ξέρετε, υπάρχει και το πραγματικό δράμα: Η διάσημη ψυχολόγος Κατερίνα Σαλάκα, αυτή με το χρυσοκίτρινο μαλλί που θυμίζει playmobil και το ύφος που θα έκανε και τον πιο σκληροτράχηλο serial killer να τρομάξει, έφαγε "πόρτα" στα παρασκήνια μιας συναυλίας! Ναι, καλά ακούσατε. Η "φίλη" της Μαρίνα Σάττι, το μεγάλο όνομα της μουσικής, δεν την άφησε να περάσει. Και εμείς εδώ, ασχολούμαστε με κάτι ανούσια πράγματα όπως η παιδεία που καταρρέει και η οικογένεια που καταστρέφεται.

Μα είναι δυνατόν να ανησυχούμε για το μέλλον της χώρας και την ηθική απαξίωση της κοινωνίας όταν υπάρχουν τέτοια τεράστια προβλήματα; Όταν η Μαρίνα Σάττι και οι τικτόκερς δεν μας επιτρέπουν να περάσουμε στα VIP τουράκια τους; Πραγματικά, το ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα της κατάστασης είναι ανεπίτρεπτο.

Στο κάτω κάτω, τι αξία έχει να μην μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τον λογαριασμό του σούπερ μάρκετ ή να μην έχεις δουλειά, όταν μπορείς να ζεις μέσα από τις ζωές άλλων, να τρέφεσαι από τα κουτσομπολιά και τις σαπουνόπερες των social media; Ας βάλουμε, λοιπόν, τα προβλήματά μας στην άκρη. Ας αφήσουμε την ανεργία και την ακρίβεια για λίγο, και ας επικεντρωθούμε στο τι έκανε η influencer που ακολουθούμε με το νέο της χτένισμα και τι είπε ο τάδε ψώνιος στο Instagram.

Στο τέλος της ημέρας, άλλωστε, όλοι ξέρουμε ποια είναι τα αληθινά δράματα της εποχής. Και αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή μας ή το μέλλον των παιδιών μας.

Ηλθον,επραξεν μπαχαλον και απήλθον

Εντάξει, ο Κασσελάκης μπήκε με τα γκομενιλίκια του με τον Τάιλερ, και μας τα ‘πρηξε από την πρώτη μέρα με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. 

ΟΚ, φιλαράκι, χαίρομαι που είσαι ελεύθερος κι ωραίος, αλλά μήπως να αφήσουμε και λίγο χώρο για πολιτική; 

Μεταξύ βίντεο με τον σκύλο και love stories, η αξιωματική αντιπολίτευση κατάντησε το απόλυτο reality show.

Και τώρα... τον πουλό! Με ψήφους κιόλας. 

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να βγάλει άκρη στα εσωτερικά του κόμματος, και μπήκε σούπερ σταρ και βγήκε πιο γρήγορα απ' όσο άλλαζε βίντεο στο Instagram. 

Άντε τώρα να μαζεύουν τα κομμάτια, γιατί κάποιος πρέπει να πάει στη ΔΕΘ... Και όντως, λένε για τον Νίκο Παππά. 

Αλλά τι να σου πω, απ' το reality της αντιπολίτευσης, στις πολιτικές μανούβρες του Παππά, καταντήσαμε σε φάση stand-up comedy. Αλλά χωρίς το γέλιο.

Ας μιλήσουμε για γύπες🤪

Λοιπόν, ας πούμε για τον κλασικό "γύπα", τον τύπο που σε κάθε γυναικείο προφίλ πετάει καρδούλες και "καλημερούδια" σαν να είναι το μεγαλύτερο κελεπούρι. Η άλλη γράφει ένα απλό "Καλημέρα" και σκάει ο τύπος με το κλασικό "Καλημέρα, κοριτσάρα μου! Είσαι θεά!" – λες και αυτό το σχόλιο θα τη ρίξει. Κλασικός γύπας, νομίζει ότι με δυο καρδούλες και ένα τυπικό κομπλιμέντο θα κάνει τη γκόμενα να τον ψάχνει. Έλα, ρε φίλε, χαλάρωσε.

Κι όταν δεν πετύχει τίποτα στο κοινό προφίλ, συνεχίζει στα DMs. Ξέρεις, κλασικά: "Καλημέρα!", "Καλησπέρα!", "Τι κάνεις, κούκλα;" και τα σχετικά, σε καθημερινή βάση. Κανείς δεν απαντάει, αλλά αυτός εκεί. Επιμονή μέχρι να ρίξει το κάστρο, λες και με την 35η καλημέρα θα αλλάξει η τύχη του.

Και όταν δεν του απαντήσει, αρχίζει το… "πυροβολικό"! Εκεί που έστελνε "καλημέρα" και "θεάρα", σκάει ξαφνικά μια ακατάλληλη φωτογραφία, μπας και εντυπωσιάσει. Λες και η άλλη, που δεν του έδινε καμία σημασία, ξαφνικά θα πει "Α, τώρα κατάλαβα τι χάνω!" Αστεία πράγματα…

Και μετά, αφού δεν πετυχαίνει ούτε κι έτσι, περνάμε στο κλασικό φινάλε: η αποθέωση γίνεται προσβολή. Από "κοριτσάρα" και "θεά", μετατρέπεται σε "καριόλα" ή "τσόλι". Μόνο και μόνο γιατί ο γύπας δεν αντέχει την απόρριψη. Έτσι είναι: πρώτα σε ανεβάζει στα ουράνια, κι όταν φάει άκυρο, σε κατεβάζει στα τάρταρα. Κλασική συνταγή…