Εγω είμαι μια χαρά, οι αλλοι φταίνε😊

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το δίκιο να μας πνίγει; 

Να νιώθουμε πως εμείς φερόμαστε σωστά σε όλους, ενώ οι άλλοι δεν μας αντιμετωπίζουν με την ίδια καλοσύνη ή ευγένεια. 

Είναι εύκολο να μπούμε στη σκέψη πως οι άλλοι είναι αυτοί που έχουν το πρόβλημα, πως εμείς είμαστε οι “καλοί” και “σωστοί”, και πως εκείνοι μας φέρονται άδικα. 

Όμως, αυτή η αίσθηση ότι συνεχώς εμείς είμαστε "μια χαρά" και οι άλλοι "προβληματικοί", είναι στην ουσία μια παγίδα εγωισμού.

Ο εγωισμός έχει τη δύναμη να μας θολώνει την κρίση. 

Όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, στο πώς μας αδικούν, τότε χάνουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας. 

Δεν είναι δυνατόν να φταίνε όλοι οι άλλοι και εμείς να είμαστε αλάνθαστοι. 

Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι απλά και πως οι άλλοι είναι οι “κακοί”, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. 

Οι σχέσεις είναι μια συνεχής αλληλεπίδραση, και πολλές φορές ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, επηρεάζει και τον τρόπο που μας φέρονται οι άλλοι.

Είναι φυσικό να νιώθουμε αδικημένοι κάποιες φορές, όμως είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε πάντα αλάνθαστοι. 

Πολλές φορές, ασυναίσθητα, κάνουμε κι εμείς λάθη, λέμε ή κάνουμε πράγματα που πληγώνουν τους άλλους, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. 

Και όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, χάνουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.

Οι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας διδάσκουν κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδαιότητα της προσωπικής ευθύνης. 

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι το να νιώθεις πως "εγώ φταίω" είναι ένα μεγάλο πνευματικό βήμα. 

Όχι επειδή πρέπει να φορτωθούμε την ενοχή για τα πάντα, αλλά επειδή μας βοηθά να βλέπουμε τη ζωή με ταπεινότητα. 

Όταν αναγνωρίζουμε τα δικά μας λάθη και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας, ανοίγουμε τον δρόμο για αληθινή μεταμόρφωση. 

Αυτό μας οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και μας δίνει την ικανότητα να αγαπάμε και να συγχωρούμε, τόσο τους άλλους όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για το να μας επιβάλει κάποιος την ενοχή, αλλά για την πνευματική ωριμότητα που προκύπτει όταν αναγνωρίζουμε την ανάγκη για αλλαγή μέσα μας. 

Έτσι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις δυσκολίες, όχι ως αδικία, αλλά ως ευκαιρίες για πνευματική πρόοδο και κατανόηση.