Κακοποίηση vs κακοποίηση

Μιλάμε για κακοποίηση... και η αλήθεια είναι πως έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Μέσα στα σπίτια γίνεται πόλεμος. Άντρες που μεγάλωσαν με το πρότυπο του "πολύ βαρύ" άντρα, που δεν μπορούν να ανεχτούν τη γυναίκα να εργάζεται, να κερδίζει τα δικά της χρήματα, να είναι ανεξάρτητη. Και μπροστά σ' αυτή την επανάσταση που συμβαίνει, αντί να την αγκαλιάσουν, αντιδρούν με βία — λεκτική και πολλές φορές σωματική.

Από την άλλη, γυναίκες που μεγάλωσαν καταπιεσμένες στον ρόλο της υποταγμένης, δυσκολεύονται να διαχειριστούν την αλλαγή. Ο ρόλος τους στην οικογένεια έχει μετατραπεί σε εκείνον του ισότιμου μέλους, όμως, αντί να το αναγνωρίσουν, πολλές φορές υποτιμούν τους άντρες τους. Κατηγορίες πέφτουν βροχή: "Δεν κάνεις τίποτα σωστό", "Δεν ξέρεις να αγαπάς", "Δεν ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα οικονομικά". Προσβολές μπροστά στα παιδιά, λέξεις που πληγώνουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι και οι δύο —άντρες και γυναίκες— έχουν τις ίδιες ανάγκες. Όλοι μας, στην τελική, είμαστε άνθρωποι. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα, υποστήριξη και σεβασμό.

Κι όμως, αντί να δίνουμε αυτά τα βασικά, βγάζουμε το ξίφος ο ένας στον άλλον. Πληγώνουμε, σκοτώνουμε με τα λόγια, τις πράξεις, την αδιαφορία. Ξεχνάμε πως τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, κάποτε τον αγαπήσαμε. Κάποτε τον επιλέξαμε. Δεν είναι καλύτερα, λοιπόν, αντί να μαχόμαστε αδιάκοπα, να απλώσουμε την καρδιά μας; Να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, με κατανόηση; Στην τελική, το μόνο που πραγματικά ζητάμε όλοι είναι να νιώθουμε ότι μας αγαπούν και μας σέβονται.