Επανασταση...

Κάθε χρόνο, σαν να είναι μια άτυπη παράδοση, βλέπουμε στα Λύκεια τις λεγόμενες «επετειακές» εκδηλώσεις. Κι ενώ θα έπρεπε να είναι στιγμές μνήμης και περισυλλογής, γίνονται αφορμή για καταστροφές και χάος. Του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα, όλο και κάποιο γεγονός βρίσκουν τα παιδιά για να «τιμήσουν», αλλά αντί για σεβασμό, καταλήγουμε σε καμένα αυτοκίνητα και μαθήματα που χάνονται. Στην Αθήνα, οι δρόμοι γίνονται εμπόλεμη ζώνη, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα το σύνθημα είναι απλό: «Δεν κάνουμε μάθημα σήμερα». Επαναστάτες χωρίς αιτία, μα κυρίως χωρίς καλλιέργεια.

Και αναρωτιέται κανείς: Πότε οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί έγιναν ο τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο; Οι επαναστάσεις, όταν είναι αληθινές, γεννιούνται από αρχές και αξίες, όχι από μια κουλτούρα του χάους και της αυθαιρεσίας. Σε μια κοινωνία που από τους κυβερνώντες μέχρι τον πιο απομακρυσμένο πολίτη καλλιεργείται η αναρχία, τι ελπίζουμε να πετύχουν αυτοί οι νεαροί επαναστάτες;

Δεν κερδίζονται έτσι οι μάχες. Κι όμως, οι ίδιοι που πρωτοστατούν σε αυτές τις «πορείες διαμαρτυρίας» και στις καταλήψεις, είναι συχνά οι ίδιοι που δεν ξέρουν καν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου. Αυτοί που δεν ενοχλούνται όταν βλέπουν την ελληνική σημαία να γίνεται γκράφιτι και την ιστορία τους να εξαφανίζεται πίσω από συνθήματα και μπογιές. Μην τολμήσεις όμως να πεις κάτι· είναι «τέχνη», λένε.

Κι έτσι καταλήγουμε σε μια κοινωνία όπου οι «επαναστάτες» δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, όπου οι πράξεις έχουν μόνο την επίφαση της αντίδρασης και όπου οι μνήμες τιμούνται με μολότοφ και βανδαλισμούς. Γιατί; Για να μην κάνουμε μάθημα.