Για τελευταια φορά...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που τις ζούμε ανυποψίαστοι για τη σημασία τους. Κάποτε, σαν παιδιά, μαζευτήκαμε στη γειτονιά για να παίξουμε. Ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε έτσι, ανέμελοι και γεμάτοι χαρά. Κανένας μας δεν το ήξερε τότε. Μεγαλώνοντας, το ίδιο επαναλαμβάνεται: βρίσκεσαι με φίλους, γελάς, μοιράζεσαι στιγμές, και όμως αυτές οι συναντήσεις ίσως είναι οι τελευταίες. Ίσως δε βρεθούμε ξανά. Είναι παράξενο πώς η ζωή προχωρά χωρίς να μας προειδοποιεί για το πότε θα έρθει η τελευταία φορά που θα δούμε έναν άνθρωπο, που θα νιώσουμε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Κι όμως, αυτές οι απλές στιγμές, που περνάνε χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα προσοχή, είναι τελικά η ουσία της ζωής. Είναι αυτές που μας δίνουν να καταλάβουμε την αξία των σχέσεων, των ανθρώπων, της ίδιας της ύπαρξής μας. Αν ζούσαμε κάθε στιγμή με αυτή τη συνειδητοποίηση, ίσως να αγαπούσαμε βαθύτερα, να λέγαμε περισσότερα "ευχαριστώ", να απολαμβάναμε περισσότερο τη συντροφιά των άλλων. Η ζωή δεν περιμένει, και το μέλλον είναι πάντα άγνωστο. Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.

Άραγε πόσες ακόμα «τελευταίες φορές» θα ζήσουμε χωρίς να το ξέρουμε; Και αν το ξέραμε, τι θα άλλαζε στη συμπεριφορά μας;