Ρε συ, γιατι χαθήκαμε?😄

Υπάρχει μια μοναδική τελετουργία που λαμβάνει χώρα σε κάθε γάμο ή βάφτιση, και δεν έχει καμία σχέση με τα μυστήρια. Είναι το "Φαινόμενο των Ξεχασμένων Φίλων". Εκεί που είσαι έτοιμος να βαρεθείς τα χιλιοειπωμένα τραγούδια και περιμενεις πως και πως να ερθει το φαγητο γιατι πεινασες, ξαφνικά, μέσα στο πλήθος, βλέπεις εκείνο το πρόσωπο από το παρελθόν που έχεις να δεις μια δεκαετία – ίσως και δύο. Ξεκινάτε το κλασικό, συναισθηματικό «Ρε, γιατί χαθήκαμε;». Και η βραδιά παίρνει φωτιά.

Όλα μοιάζουν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα γέλια δυνατά, τα ποτά πολλά, και οι υποσχέσεις αμέτρητες. «Θα κανονίσουμε οπωσδήποτε να βρεθούμε σύντομα!» λέτε και το πιστεύετε (για λίγο). Όλη η αίθουσα γεμίζει με "έχουμε πολλά να πούμε", "πόσο μου έλειψες", και φυσικά, οι αγκαλιές είναι σαν να βλέπεις έναν αδερφό που γύρισε από τον πόλεμο. Είστε πάλι οι κολλητοί που ήσασταν κάποτε. Σαν να μην έχει περάσει ούτε ένα λεπτό από την τελευταία σας συνάντηση, κι ας ήταν τότε που φορούσες ακόμα μεταξωτα πουκάμισα και άσπρες κάλτσες..

Αλλά μετά το τελευταίο «συγχαρητήρια» στη νύφη ή το «να σας ζήσει» στη βάφτιση, η μαγεία εξαφανίζεται. Όπως οι σταχτοπούτες που χάνουν τα γοβάκια τους μόλις χτυπήσει το ρολόι, έτσι κι εσείς γυρνάτε στις ζωές σας. Και εκείνες οι υποσχέσεις για καφέδες και δείπνα; Εξαφανίζονται πιο γρήγορα από τα μπαλόνια της δεξίωσης. Μέχρι το επόμενο event, φυσικά, όταν και ξαναρχίζετε τα ίδια με ακριβώς την ίδια θέρμη.

Και έτσι, κρατάμε ζωντανές τις φιλίες, βλέποντας ο ένας τον άλλον κάθε 15 χρόνια. Μέχρι την επόμενη γαμήλια πρόσκληση ή πρόσκληση βάφτισης, όπου θα ξεκινήσετε πάλι το ίδιο παιχνίδι, μόνο που ίσως, αυτή τη φορά, θα είναι λίγο πιο δύσκολο να θυμηθείς πώς τον λένε τον άλλον...