Γιατί δεν πάς Μυκονο να ηρεμήσεις?

Είναι πραγματικά συγκινητικό πώς οι άνθρωποι αλλάζουν όταν «παντρεύονται καλά», όπως λέμε. Ξαφνικά, εκείνος ο παιδικός φίλος που κάποτε μοιραζόσασταν τα τελευταία σας κέρματα για να αγοράσετε μια σοκολάτα, μεταμορφώνεται σε κάτι μεταξύ life coach και οικονομικού συμβούλου υψηλής κλάσης. «Γιατί δεν παίρνεις ένα υβριδικό αυτοκίνητο;» με ρωτάει με την αθωότητα ενός παιδιού που νομίζει ότι τα αυτοκίνητα φυτρώνουν στα χωράφια. 

Τι να του πω; Ότι ακόμη περιμένω να κερδίσω το λαχείο για να μπορέσω να βάλω βενζίνη στο παλιό μου σαράβαλο; Ή μήπως να του πω ότι το ψυγείο μου είναι τόσο άδειο, που η μόνη μορφή «υβριδικής» ενέργειας που σκέφτομαι είναι να φτιάξω μια παγίδα για να πιάσω τα περιστέρια που κάθονται στο παράθυρό μου;

Και μετά έρχεται η κορύφωση: «Να φύγεις να πας καμιά 15αριά μέρες στη Μύκονο να ηρεμήσεις». Μα φυσικά! Γιατί να μην το σκεφτώ κι εγώ; Απλά, πρέπει να ξεθάψω το χρυσό μου πορτοφόλι και να κάνω κράτηση στην πρώτη σουίτα που θα βρω. Βέβαια, οι 15 μέρες στη Μύκονο θα πρέπει να περιλαμβάνουν και έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου που θα μου θυμίζει να αναπνέω, καθώς κάθε βουτιά στην πισίνα κοστίζει όσο το ετήσιο μου εισόδημα.

Αλλά τι να του πεις του ανθρώπου; Είναι τόσο γλυκός μέσα στην αυταπάτη του. Όταν έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι ότι τα χρήματα είναι απλώς ένας αριθμός στην οθόνη του κινητού, πώς να καταλάβεις ότι για μερικούς από εμάς, τα μόνα νομίσματα που ξέρουμε είναι αυτά που αναζητάμε στα μαξιλάρια του καναπέ;

Ας είναι. Θα χαμογελάσω και θα πω ένα «Μμμ, ναι, το σκέφτομαι» ενώ μέσα μου ξέρω ότι το πιο εξωτικό μέρος που θα πάω είναι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Τουλάχιστον, εκεί τα τρόφιμα είναι λιγότερο ακριβά από τα cocktail στη Μύκονο, κι αν έχεις τύχη, ίσως βρεις και κάνα προσφορά που θα σε κάνει να νιώσεις λίγο σαν να έκανες το δικό σου χρυσό γάμο.