Αίφνης (όχι και τόσο, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω) η χώρα ή για την ακρίβεια τα τηλεοπτικά παράθυρα γέμισαν «μαυρογιαλούρους» που αφού «έσωσαν» τη χώρα τώρα θέλουν να διορθώσουν και τις..... συνέπειες της πολιτικής που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια.
Φυσικά σε αντίθεση με την πολύ γνωστή και πάντα τόσο επίκαιρη ελληνική ταινία, οι σύγχρονοι «μαυρογιαλούροι» δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη ευθιξία της παραίτησηςαντιλαμβανόμενοι την αδυναμία τους, αλλά προσπαθούν αφού «κατέλαβαν» μία καρέκλα να γαντζωθούν σε αυτή με νύχια και με δόντια. Προσθέστε στην εξίσωση και το ελληνικό θέρος (τα μπάνια του λαού) και τη γενικότερη χαλάρωση που παραδοσιακά επιφέρει στη χώρα και η εικόνα εξηγείται πολύ απλά.
Τι επιδιώκουν στην πράξη όλοι αυτοί οι οποίοι αν δεν τους έδινε τα όποια μέτρα σε «σκονάκι» η τρόικα και δεν ασκούσε πίεση ή ακόμη και εκβιασμό, δεν θα μπορούσαν να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν οτιδήποτε;Μα να αναστήσουν ως ζόμπι το πελατειακό, κομματοκρατούμενο κράτος και φυσικά να προσεταιριστούν τις ακόμη πολύ ισχυρές συντεχνίες οι οποίες είτε αποκομίζουν εισόδημα δραστηριοποιούμενες με όρους που οι ίδιες καθορίζουν ακόμη και με πλήρως διασφαλισμένο το ποσοστό κέρδους τους ή υφαρπάζουν από όλους τους υπόλοιπους εισόδημα με αυτό το εμετικό κατασκεύασμα των φόρων (ευσχήμως «κοινωνικοί πόροι») υπέρ τρίτων.
Να θυσιάζουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα, ώστε το δημόσιο και οι εργαζόμενοι σε αυτό να διατηρούν πλήρως τα προνόμια τους και το βασικότερο αυτών, την εφόρου ζωής αφαίμαξη των υπολοίπων είτε με τη μορφή μισθού είτε σύνταξης.
Ενώ εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν περάσει προ πολλού τα όρια της απελπισίας αφού ως μακροχρόνια άνεργοι δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν ούτε στις στοιχειώδεις ατομικές και οικογενειακές ανάγκες, οι «μαυρογιαλούροι» διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την πιθανή απόλυση δημοσίων υπαλλήλων και θριαμβολογούν για την απόλυση των… επίορκων.
Για αυτούς κάθε δημόσιος υπάλληλος ασχέτως με το που απασχολείται (ή κατά βάση υποαπασχολείται) δεν πρέπει να αξιολογείται, δεν πρέπει να ελέγχεται (ακόμη και αν έχει προσληφθεί από τον «μπάρμπα στην Κορώνη» ή με πλαστά πιστοποιητικά σπουδών) καθώς αποτελεί «ιερή αγελάδα» που υπηρετεί το… κοινωνικό κράτος!
Δεν συζητάμε βέβαια να μετατεθεί ή να αλλάξει τομέα δραστηριοποίησης. Έγκλημα καθοσιώσεως που στρέφεται κατά του «κοινωνικού κράτους» που μοιράζοντας επιδόματα και θέσεις απασχόλησης ουσιαστικά επιχειρεί εξαγορά ψήφων.
Οι σύγχρονοι «μαυρογιαλούροι» είναι αυτοί που επιθυμούν τη διατήρηση κρατικών μονοπωλίων που στην πράξη αποτελούν επίσης ζόμπι καθώς κατά βάση είναι χρεοκοπημένα. Η επωδός είναι γνωστή: «ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί ο πλούτος του λαού», τον οποίο φυσικά προτιμούν να ελέγχουν αυτοί, καθώς από τη διατήρηση αυτών των μονοπωλίων αντλούν δύναμη και ψήφους.
Διότι αν είχαν οικονομική λογική, δεν θα είχαν αντιδράσει στην πώληση όταν οι τιμές των μετοχών ήταν οχταπλάσιες. Και τότε για ξεπούλημα και για «ασημικά» μιλούσαν. Τι διάολο ασημικά είναι αυτά που η μετοχή τους στη μια περίπτωση έκανε π.χ. 20 ευρώ και τώρα κάνει… τρία ευρώ; Ας είχαμε προχωρήσει τότε κι ας την ξαναγόραζαν τώρα, σε κλάσμα της τιμής…
Τι κι αν σωρεύουν ελλείμματα και χρέη; Ας είναι καλά τα «κορόιδα» να πληρώνουν! Έλα όμως που τα «κορόιδα» δεν μπορούν να πληρώνουν άλλο γιατί απλά δεν έχουν. Οι σύγχρονοι «μαυρογιαλούροι» δεν θέλουν μία ανοικτή οικονομία και μία ανοικτή κοινωνία. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ελέγχονται…
Γι’ αυτό έχουν εκθρέψει και τον ελληνικό ιδιότυπο κρατικοδίαιτο καπιταλισμό. Ονειρεύονται το δημόσιο του 1 εκατομμυρίου απασχολούμενων που αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα για την κατάκτηση της εξουσίας. Προτιμούν να εξοντώνουν τις πιο δυναμικές κοινωνικές ομάδες (που ευτυχώς αναζητούν την τύχη τους αλλού) και να καταδικάζουν στην απόγνωση τη νέα γενιά που δεν έχει καμία ευθύνη για το πως έχουν καταλήξει τα πράγματα, αφού προέχει η διασφάλιση «των δικών μας παιδιών».
Δυστυχώς όμως για τους «μαυρογιαλούρους» της κυβέρνησης, η αξιωματική αντιπολίτευση αποδεικνύεται ότι διαθέτει πολύ καλύτερες και βελτιωμένες εκδόσεις τους που μάλιστα εμφορούνται από «θανατηφόρες» ιδεοληψίες, όπως για παράδειγμα το τέλος του καπιταλισμού ή η αναδιανομή του εισοδήματος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων διαδικασία που φυσικά θα καθορίζεται και θα ελέγχεται από αυτούς.
Για την παραγωγή πλούτου ούτε λόγος φυσικά! Ο πλούτος ως έννοια δεν συμβαδίζει με τα «πιστεύω» των καλά βολεμένων αριστερών που ονειρεύονται συνεχώς κοινωνικούς αγώνες και «πάλη» (φυσικά μέσα από δομές που επίσης θα ελέγχουν οι ίδιοι).
Και όταν τους ρωτάς τι στο διάβολο εννοούν με την «αναδιανομή», πολλοί σου απαντούν με την εκπληκτική θρασύτητα του κηφήνα, ότι τον πλούτο που άλλοι κοπιάζουν για να παράξουνπαίρνοντας και τα ανάλογα ρίσκα (ουκ ολίγοι έχουν καταστραφεί, ποτέ δεν βρέθηκαν όμως στα δύσκολα να τους συμπαρασταθούν, ούτε όλοι όσοι επιχειρούν είναι… Ωνάσηδες, όπως έχουν μάθει να αντιλαμβάνονται), θα τον πάρουν και θα τον μοιράσουν.
Το να μάθουν περισσότεροι να προσπαθούν να δημιουργήσουν πλούτο, ούτε λόγος. Είναι βλέπεις πολύ πιο βολικό να κάνεις μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Και ας μην μας αντιτάξουν τα περί κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, διότι θα τους θυμίσουμε ότι πολλοί τους έκριναν και τους πρόσφεραν μια ιδιότυπη ασυλία, με βάση κομματικές ή οπαδικές προτιμήσεις…
Είναι όμως οι ίδιοι που υποστηρίζουν ότι θα φέρουν κι επενδύσεις στη χώρα!!! Και μάλιστα θα τις φορολογούν με 50%!!! Κι όταν υποστηρίζεις ότι είναι απλώς εκτός διεθνούς πραγματικότητας, αφού κανένας δεν είναι κορόιδο να τους παραδώσει το πορτοφόλι του, για να κάνουν «κοινωνική πολιτική» παρεξηγιούνται!!! Και αυτοί αυτοδιαφημίζονται ως σωτήρες της χώρας. Από πότε το «σωτήρας» έγινε συνώνυμο του «νεκροθάφτης»; Έβγαλαν ποτέ ένα ευρώ από μόνοι τους και μάλιστα στο οικονομικό – επιχειρηματικό περιβάλλον που οι ίδιοι περιγράφουν ως «σωστό» και «κοινωνικά δίκαιο» να δουν πως γίνεται;
Αυτό το πολιτικό σκηνικό – φάρσα μπορεί όμως και να καταρρεύσει. Άραγε πόσες πιθανότητες υπάρχουν η κατάσταση να μετεξελιχθεί σε μάχη μεταξύ των παλαιάς και νέας κοπής «μαυρογιαλούρων»; Μακάρι να «αλληλο-σφαγιασθούν» μπας και γλιτώσουν οι υπόλοιποι. Και μήπως έτσι έχουμε το «happy end» που είχε και η ομώνυμη ελληνική ταινία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου