Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Είσαι στη δουλειά, κάτω από ένα μίζερο φως και ξέρεις καλά ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψεις πριν τις 9, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δύο βδομάδες. Χτυπάει το τηλέφωνο: "-Ναι;" "-'Ελα... Πού είσαι;" Προσπερνάς αυτή την αδιάκριτη ερώτηση ως κλισέ και απαντάς "-Στη δουλειά." Και προετοιμάζεσαι για τον χλευασμό "-Καλα! Ακόμα στη δουλειά είσαι εσύ!;!;" Προσπαθείς να απαντήσεις απλά και ψύχραιμα "-Ναι, έχει πέσει μπόλικη τον τελευταίο καιρό". Και ήδη μαντεύεις την επόμενη ισοπεδωτική ατάκα "-Τουλάχιστον σας πληρώνουν υπερωρίες;". Εκνευρίζεται κανείς με αυτόν τον κλασσικό διάλογο; (Κυρίως όταν προέρχεται από άτομα που έχουν σχολάσει από τις 2 το μεσημέρι). Μα είναι δυνατόν να μπορώ να απαντήσω το ρητορικό ερώτημα της πληρωμής των υπερωριών, στις 9 το βράδυ, από τον ίδιο το χώρο εργασίας μου, στην Ελλάδα; Δεν είναι λίγο προκλητικό αυτό το smalltalk??
Αν είναι τα ίδια πάντα άτομα με τα οποία επαναλαμβάνετε την ίδια στιχομυθία, κακώς απαντάς. Ακόμα και αν δεν είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, προτείνω το εξής:
-Πού είσαι;
-Στο αεροδρόμιο της Αντίς Αμπέμπα.
-Καλά, ακόμα στη δουλειά είσαι εσύ;
-Όχι, είμαι στο σπίτι σου και οργανώνω πάρτι ανταλλαγής συντρόφων.
-Τουλάχιστον σας πληρώνουν υπερωρίες;
-Σε κλείνω, έφτασε το αεροπλάνο.
Αλλά στη θέση σου, να σου πω την αλήθεια, δεν θα απαντούσα στο τηλέφωνο στις 8 το βράδυ από τη δουλειά. Θα προτιμούσα να τελειώσω τη δουλειά και να φύγω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου