Ποδοσφαιροποιείται η πολιτική; Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που ανέκυψαν στις πρόσφατες εκλογές. Στον Πειραιά Δήμαρχος εξελέγη ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κ. Μώραλης με τη στήριξη του Βαγγέλη Μαρινάκη και στο Βόλο ο Αχιλλέας Μπέος (κατηγορούμενος για βαριά αδικήματα για την υπόθεση των «στημένων» αγώνων).
Οι δύο υποψηφιότητες μάλλον δεν
είναι τυχαίο ότι συνέπεσαν. Ήρθαν σε μία εποχή που το πολιτικό σύστημα διανύει τη χειρότερη φάση του από τη μεταπολίτευση και μετά. Απώλεσε την εμπιστοσύνη των πολιτών, τη φερεγγυότητά του, τη μπέσα του (αν και χωρά πολλή συζήτηση για το κατά πόσο την είχε ποτέ).
Μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων βρίσκεται σε καθεστώς ανέχειας. Και η ανέχεια γεννά θολούρα. Και η θολούρα γεννά ψήφο οργής και ατομικού συμφέροντος. Γιατί πιο δύσκολα θα πει το όχι σε μία πρόσληψη στο Δήμο ή σε μία οικονομική βοήθεια μία οικογένεια με δυο ή τρεις ανέργους από μία οικογένεια χωρίς ανέργους.
Οι παράγοντες του ποδοσφαίρου είχαν λοιπόν πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσουν τις υποψηφιότητές τους. Επιχείρησαν να φιλοτεχνήσουν το προφίλ των ακομμάτιστων, των μπασμένων στην πιάτσα που στερούνται πολιτικού λόγου αλλά υπερέχουν σε αντίληψη για τα καθημερινά προβλήματα.
Ένα άλλο πλεονέκτημα στις προεκλογικές εκστρατείες τους ήταν το χρήμα. Στον Πειραιά για πρώτη φορά ένας υποψήφιος έτυχε τόσο μεγάλης προβολής και διαφήμισης από τα ΜΜΕ. Ο υποψήφιος με τη Ν.Δ., Βασίλης Μιχαλολιάκος, κυριολεκτικά εκτοπίστηκε. Τηρουμένων των αναλογιών μεγάλη προεκλογική καμπάνια έκανε στο Βόλο ο Αχιλλέας Μπέος.
Δίπλα στους Μώραλη και Μπέο οι «στρατιές» οπαδών που κάθε τέσσερα χρόνια ψηφίζουν «τυφλά» ομάδα και όχι κόμμα. Μερική ποδοσφαιροποίηση είχαμε και στις προηγούμενες εκλογές μόνο που τώρα η έκταση πήρε διαστάσεις.
Το σύνθημα «αφήστε τους κομματανθρώπους που σας έφεραν μέχρι εδώ και ψηφίστε εμάς» έπαιξε προεκλογικά πιο πολύ από ποτέ. Αλήθεια, όμως, βρήκε τόση απήχηση μόνο από τους παραπάνω λόγους; Ή μήπως και γιατί η οικονομική κρίση χτύπησε έναν λαό ευάλωτο στην ποδοσφαιροποίηση της κουλτούρας του;
Γιατί την ποδοσφαιροποίηση τη βλέπεις γύρω σου. Στο φανάρι που ο οδηγός κορνάρει ένα δευτερόλεπτο πριν ανάψει το πράσινο όντας ετοιμοπόλεμος για να μουντζώσει και να βρίσει, στο σπρώξιμο στο μετρό που δε συνοδεύεται από συγνώμη, στη σφαλιάρα με θύμα μετανάστη με την ανοχή των περαστικών που κάνουν πως δεν βλέπουν.
Ας αποποδοσφαιροποιήσουμε λοιπόν πρώτα την κουλτούρα μας και κατόπιν και την πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου