Κατι η καθημερινοτητα μας που ειναι σκληρη, κατι οι υποχρεωσεις που βγαινουν δυσκολα, κατι το αγχος...δε θελει πολυ...
Ομως οταν οι γονεις μας γερνούν, μας δίνεται η μοναδικη ισως ευκαιρία να τους ανταποδώσουμε λίγη από την αγάπη και τη φροντίδα που μας χάρισαν όταν ήμασταν μικροί.
Δεν ανεχομαστε βεβαια ευκολα, το προτυπο που τους ειχαμε, που ηταν παντα δυνατοι στα ματια μας και ικανοι για όλα, τώρα να χρειάζονται εμας.
Δυσκολα το ανεχεσαι....
Αλλά μετά θυμάσαι πόσες φορές σε άφηναν να κάνεις λάθος χωρίς να σε μαλώσουν, πόσες φορές άκουγαν με υπομονή τις ίδιες ιστορίες που τους έλεγες, πόσες φορές σε άφησαν να κερδίσεις, μόνο και μόνο για να δουν το χαμόγελό σου.
Και τώρα που τα παιδιά σου μεγαλώνουν, που προχωρούν στη ζωή τους, που φεύγουν από τη φωλιά, συνειδητοποιείς πως ο χρόνος κυλάει για όλους μας.
Και όπως τότε, που εκείνοι σε κρατούσαν από το χέρι για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα, έτσι και τώρα, είναι η σειρά σου να τους κρατήσεις.
Άστους να μιλάνε για το παρελθόν ξανά και ξανά, γιατί μέσα σε αυτές τις ιστορίες βρίσκουν κομμάτια από τον εαυτό τους.
Άστους να κάνουν λάθη, όπως έκανες κι εσύ, και εκείνοι δεν σε διόρθωναν για να μη σε πληγώσουν.
Ας τους να απολαμβάνουν τα εγγόνια τους και να μιλουν συνεχεια γι αυτα, γιατί μέσα από αυτά βλέπουν εσένα.
Είναι ο τελευταίος τους δρόμος και, όπως εκείνοι σου έδωσαν δύναμη όταν ξεκινούσες το δικό σου ταξίδι, τώρα είναι η δική σου σειρά να τους δώσεις το χέρι σου, να τους βοηθήσεις να διανύσουν την τελευταία τους διαδρομή με αξιοπρέπεια και αγάπη.
Και ξερεις, οσο μεγαλώνεις κι εσύ ο ίδιος, αρχίζεις να καταλαβαίνεις όλο και πιο πολύ.
Η ζωή προχωράει, αλλά η αγάπη μένει.
Και είναι αυτή η αγάπη που πρέπει να τους προσφέρεις τώρα, όπως εκείνοι σου την προσέφεραν χωρίς όρους όταν ήσουν παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου