Halloween : Απο μενα ειναι "ΟΧΙ"

Έχουμε φτάσει στο σημείο να υιοθετούμε ό,τι πιο ανούσιο μας πλασάρει η εμπορευματοποιημένη κουλτούρα, κρύβοντας κάτω από τη μάσκα του «μοντέρνου» και του «προοδευτικού» το κενό και την επιπολαιότητα. Ένα παράδειγμα; Halloween. Αυτή η «γιορτή», που ξεχειλίζει από σκελετούς, δαίμονες και νεκροκεφαλές, εισβάλλει κάθε χρόνο στη ζωή μας και ειδικά στη ζωή των παιδιών, χωρίς κανένας να σκεφτεί τι πραγματικά έχει να τους προσφέρει.

Οι αξίες και οι παραδόσεις μας παραγκωνίζονται μπροστά σε αυτή την αμερικανιά. Για τα δικά μας Ψυχοσάββατα, για τις δικές μας γιορτές και τα σύμβολα που κρατούν αιώνες, ούτε λόγος. Ποιος εκπαιδευτικός, ποιο σχολείο, ποιο φροντιστήριο διοργανώνει θεματικά πάρτι για τους δικούς μας αγίους, για τους ήρωες της ιστορίας μας, για τις γιορτές που κρατούν αληθινά τον δεσμό μας με το παρελθόν;

Αντί να μάθουν τα παιδιά για τις εθνικές επετείους και τις αξίες που έχουμε κληρονομήσει, τα ωθούν σε πάρτι με δαίμονες και μάσκες φτηνής αισθητικής, που μόνο να ενισχύσουν το επιφανειακό και το κενό μπορούν. Πόσα καταστήματα εστίασης και πόσες διαφημίσεις μιλούν για τη «μαγική βραδιά» του Halloween! Αλλά ποιος θα τους πει τι πραγματικά τιμά αυτό το θέαμα και πού οδηγεί; Αντί να εμπλουτίζουμε τη ζωή των παιδιών με αληθινές αξίες, γεμίζουμε τις ζωές τους με θορύβους, εμμονές και ψευδαισθήσεις.

Και ας αναρωτηθούμε: Πόσο μας έχει βοηθήσει η τάση αυτή που ήρθε από το '60 και μετά, με την εμμονή σε οτιδήποτε αποκρουστικό και σκοτεινό; Πού μας οδήγησε; Σε μια κοινωνία που σαγηνεύεται από το έκφυλο και το διεστραμμένο, που γοητεύεται από την ψυχοπάθεια και τους κατά συρροήν δολοφόνους.

Ας σκεφτούμε καλά: τι θέλουμε να μεταφέρουμε στη νέα γενιά; Αληθινές αξίες ή το σκοτάδι που μας πλασάρουν;

Χαρτογιακαδες

Μας μεγάλωσαν με την ιδέα ότι η ζωή στην πόλη είναι η μόνη διέξοδος. Οι γονείς μας, κουρασμένοι από τον σκληρό μόχθο της αγροτικής ζωής, μας έδιωχναν σχεδόν: «Να πας στην πόλη, να βρεις μια δουλειά!». Ήταν για εκείνους μια λύση, μια διαφυγή από τη ζωή που ήξεραν, μια ζωή που τη θεωρούσαν καταραμένη από τον ιδρώτα και τον κάματο. Σήμερα, όμως, αναρωτιόμαστε: ήταν πράγματι λύση;

Ο άνθρωπος, αχόρταγος από τη φύση του, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. «Αν είχα μια άλλη δουλειά...», «Αν ζούσα σε μια άλλη πόλη...», «Αν είχα έναν άλλον σύντροφο...». Όλα αυτά τα «αν», δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποφυγές του να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Η πόλη, αντί να μας λυτρώσει, μας έσυρε σε μια ζωή όπου δύο άνθρωποι δουλεύουν αδιάκοπα, 8-10 ώρες ο καθένας, για να μαζεύουν χρήματα που δεν φτάνουν ποτέ. Πληρώνουμε για να αγοράζουμε τη ζωή που κάποτε είχαμε δωρεάν. Η ενέργεια που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε σε αυτήν την αφύσικη πραγματικότητα, μας αφήνει άδεια χέρια στο τέλος της ημέρας.

Μήπως, λοιπόν, το λάθος δεν ήταν το «πρέπει να φύγουμε από τη φύση», αλλά το «πρέπει να γυρίσουμε πίσω»; Όπως ο άσωτος γιος, που όταν συνειδητοποίησε την πτώση του, γύρισε στον πατέρα του, έτσι κι εμείς πρέπει να αναλογιστούμε τι έχουμε χάσει. Η φύση μάς περιμένει. Εκεί που οι χαρτογιακάδες και τα ψεύτικα φώτα των γραφείων δεν έχουν καμία θέση. Η ζωή στην πόλη μας έχει φέρει πιο μακριά από τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Ίσως, η λύση είναι να πετάξουμε τα τεχνητά δεσμά της ζωής στην πόλη και να ξαναβρούμε την αλήθεια στη φύση. Να ζήσουμε πιο απλά, με λιγότερα. Η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή δεν θα έρθει. Ό,τι μένει, είναι τώρα.

Μ αίμα χτισμένο κάθε πέτρα κ καημός..

Στα παιδικά μου χρόνια, στη γειτονιά που μεγάλωσα, υπήρχαν πολλά τέτοια σπιτάκια, «του συνοικισμού» τα λέγαμε. 

Ήταν τα σπίτια των Μικρασιατών, αυτών που ήρθαν με πόνο και ξαναχτίσαν τη ζωή τους από την αρχή. 

Αυτά τα ταπεινά πέτρινα κτίρια, με τις μικρές αυλές και τις γέρικες αμυγδαλιές, ήταν γεμάτα μνήμες, φωνές παιδιών, μυρωδιές από το φαγητό της μάνας που μοσχομυριζε η γειτονιά, ακούσματα από παλιά ραδιόφωνα που έπαιζαν τις μουσικές του Καζαντζίδη. 

Κάθε πέτρα, κάθε γωνιά, έβγαζε τη ζεστασιά μιας άλλης εποχής, όπου η ζωή ήταν δύσκολη, αλλά αυθεντική, γεμάτη νόημα.

Θυμάμαι τις κουβέντες των μεγάλων, τις ιστορίες τους...

«Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός, κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός». 

Λόγια που τότε ίσως δεν καταλάβαινα πλήρως, αλλά ένιωθα. 

Σ' αυτά τα σπίτια, ζούσαν άνθρωποι με πληγές, αλλά και με δύναμη, που έφτιαξαν κάτι από το τίποτα, χτίζοντας τις οικογένειές τους με αγάπη και κόπο, με όνειρα για το αύριο, χωρίς να φοβούνται την απλότητα.

Σήμερα, αυτά τα σπίτια δεν υπάρχουν πια. 

Γκρεμίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε επαύλεις με πισίνες και επίχρυσα πόμολα, για να υψωθούν ψηλές μάντρες που χωρίζουν τον άνθρωπο από τη γειτονιά του, από το παρελθόν του. 

Η κοινωνία έμαθε να εκτιμά το φανταχτερό, το ακριβό, το λαμπερό, και απορρίπτει το αυθεντικό, το λιτό, το αληθινά λαϊκό. 

Όπως στο θέατρο, όπως στη μουσική, έτσι και στη ζωή, αυτό το μικροαστικό γούστο επιβάλλεται, προσπαθώντας να μας κάνει να ξεχάσουμε τις ρίζες μας, να ξεχάσουμε τον εαυτό μας.

Γιατί ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους. 

Και έτσι, συνεχίζουν να κυνηγούν ένα όνειρο που δεν είναι δικό τους, ενώ χάνουν τα αληθινά τους όνειρα, την ψυχή τους, τις αξίες που κάποτε είχαν κρατήσει όρθιες αυτές τις γειτονιές κ την κοινωνια..ισως..

Ο μπαμπουλας της ευτυχίας

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο φόβος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Από μικρή ηλικία, μας έχουν εκπαιδεύσει να φοβόμαστε, αποδεχόμενοι αυτή την κατάσταση σαν κάτι φυσιολογικό. Για παράδειγμα, πολλές φορές οι γονείς μας μας λένε να μην πλησιάζουμε τον άγνωστο στο δρόμο ή να μην τρέχουμε στο σκοτάδι, προκαλώντας μας άγχη που μπορεί να μας ακολουθούν για μια ζωή. Σαν παιδιά, έχουμε ακούσει ιστορίες για τον μπαμπούλα ή τον κακό λύκο, που είναι παραδείγματα του τρόμου που μας έχουν διαποτίσει.

Καθώς μεγαλώνουμε, αυτή η εκπαίδευση συνεχίζεται μέσω των ταινιών τρόμου που καταναλώνουμε, των βίαιων ειδήσεων που παρακολουθούμε και των ιστοριών που κυκλοφορούν γύρω μας. Όλες αυτές οι εικόνες γεμίζουν την ψυχή μας με φόβο και ανησυχία, κάνοντάς μας να νιώθουμε συνεχώς σε κίνδυνο. Ο εγκέφαλός μας εκπαιδεύεται να αναγνωρίζει τον τρόμο ως κανονικότητα, και σιγά-σιγά, χάνουμε την ικανότητά μας να απολαμβάνουμε τις όμορφες στιγμές της ζωής.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πώς οι ειδήσεις μας βομβαρδίζουν με αναφορές για εγκλήματα, φυσικές καταστροφές ή πολιτική αναταραχή. Κάθε φορά που παρακολουθούμε αυτές τις εκπομπές, αντί να νιώθουμε ασφάλεια, δημιουργούμε ένα εσωτερικό κλίμα φόβου που μας απομακρύνει από την ευτυχία. Χάνουμε τη δυνατότητα να νιώθουμε ασφαλείς και ευτυχισμένοι, ενώ γινόμαστε ευάλωτοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε στις προκλήσεις που μας παρουσιάζει η ζωή.

Ακόμα και σε πιο προσωπικές σχέσεις, ο φόβος μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Μπορεί να μας εμποδίσει να ανοίξουμε τις καρδιές μας στους άλλους, φοβούμενοι την απόρριψη ή την απώλεια. Έτσι, όταν επιλέγουμε να κρατήσουμε αποστάσεις ή να μην μοιραστούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, χάνουμε την ευκαιρία για αυθεντική σύνδεση και αγάπη.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι, όσο ζούμε στον φόβο, τον ενισχύουμε. Δημιουργούμε αρνητική ενέργεια και προσελκύουμε κακά και αναποδιές στη ζωή μας. Ο φόβος τρέφει τους πονηρούς και τους επιτήδειους, που επωφελούνται από την αδυναμία μας, σαν παράδειγμα οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται τις ανασφάλειές μας για να μας πείσουν να αγοράσουμε προϊόντα ή υπηρεσίες που δεν χρειαζόμαστε.

Αλλά πώς μπορούμε να αποβάλουμε τον φόβο και να ανακτήσουμε την ευτυχία μας; Το πρώτο βήμα είναι να θυμώσουμε με τον εαυτό μας για το πώς έχουμε επιτρέψει στον φόβο να μας ελέγχει. Όταν νιώθουμε φόβο, πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: "Τι ακριβώς φοβάμαι;" Συχνά, οι απαντήσεις θα μας εκπλήξουν, καθώς ο φόβος μας είναι αόριστος και υποκινούμενος από τις εμπειρίες και την κοινωνική πίεση.

Είναι καιρός να εστιάσουμε στην ελπίδα, στην αγάπη και στις θετικές εμπειρίες. Ας επιλέξουμε να μοιραζόμαστε θετικά μηνύματα και να προβάλλουμε τη χαρά, αντί να επιτρέπουμε στον φόβο να μας καταναλώνει. Ας αρχίσουμε να παρατηρούμε τις όμορφες στιγμές γύρω μας, όπως μια ηλιοφάνεια που μας γεμίζει ενέργεια ή μια γλυκιά κουβέντα από έναν φίλο που μας κάνει να χαμογελάσουμε.

Η ευτυχία είναι στο χέρι μας. Ας αγωνιστούμε για να την ανακτήσουμε, συνειδητοποιώντας ότι η πραγματική μας δύναμη έρχεται από την ελευθερία της ψυχής μας. Με το να αποδεχτούμε ότι ο φόβος είναι απλώς μια σκέψη και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας, μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε πραγματικά, να αγαπάμε, να ελπίζουμε και, πάνω απ' όλα, να είμαστε ευτυχισμένοι.

Η πιο γρηγορη ταχυτητα

Η ταχύτητα του φωτός είναι η γρηγορότερη που γνωρίζουμε, λένε. Ταξιδεύει με τέτοια ταχύτητα που μας φαίνεται ακατόρθωτο να τη φτάσουμε. Όμως υπάρχει κάτι που ξεπερνά ακόμα και αυτήν – η ταχύτητα της φαντασίας μας. Κλείνουμε τα μάτια και με μια σκέψη βρισκόμαστε όπου θέλουμε, σε όποιο μέρος του σύμπαντος, ακόμα και στο φεγγάρι. Ο νους μας μπορεί να μας ταξιδέψει πέρα από κάθε φυσικό περιορισμό.

Αλλά αν ψάχνουμε την απόλυτη ταχύτητα, την ταχύτητα που ξεπερνά το φως και τη φαντασία, τότε μιλάμε για την ταχύτητα της προστασίας του Θεού. Αυτή η προστασία δεν χρειάζεται να τη φανταστούμε για να δράσει. Είναι πάντα εκεί, αόρατη αλλά παρούσα. Δεν περιμένει να τη ζητήσουμε ούτε χρειάζεται να τη σκεφτούμε την κατάλληλη στιγμή. Είναι σαν μια αστραπή που προηγείται της καταιγίδας, επεμβαίνοντας κλάσματα δευτερολέπτου πριν συμβεί το ατύχημα. Τη στιγμή που όλα δείχνουν να οδηγούν σε κίνδυνο, ο Θεός παρεμβαίνει – και εκεί που τα πράγματα φαίνονταν αμετάκλητα, η έκβαση αλλάζει.

Αυτό είναι το μυστικό της θείας προστασίας: δεν τη βλέπουμε, δεν την αισθανόμαστε πάντοτε, αλλά εκείνη βρίσκεται σε κάθε γωνιά της ζωής μας, πιο γρήγορη και από τη σκέψη μας, πιο άμεση από το φως. Η ταχύτητά της υπερβαίνει τους νόμους της φύσης, γιατί προέρχεται από τον Θεό, τον Δημιουργό κάθε φυσικού κανόνα. Όταν την αποζητάμε με πίστη, είναι εκεί – ανεξάρτητα από το αν εμείς την αξίζουμε ή όχι.

Κάθε μέρα, σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της ζωής μας, μπορούμε να ζητάμε την προστασία του Θεού. Είναι μια ασπίδα που δεν φθείρεται, δεν κουράζεται και δεν περιορίζεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Και το πιο σπουδαίο; Η προστασία Του δεν είναι ένα προνόμιο για λίγους. Προσφέρεται σε όποιον τη ζητά με πίστη, σε όποιον στρέφεται προς Εκείνον με ειλικρίνεια και ταπείνωση.

Στην καθημερινότητα μας, όταν οι ταχύτητες της ζωής γίνονται καταιγιστικές και οι κίνδυνοι πληθαίνουν, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως υπάρχει μια δύναμη που δρα πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο. Μια δύναμη που αλλάζει το αποτέλεσμα πριν καν προλάβει να συμβεί το αναπόφευκτο. Και αυτή είναι η ταχύτητα της αγάπης και της προστασίας του Θεού.

Ας μην ξεχνάμε να την ζητάμε, να την επικαλούμαστε με εμπιστοσύνη, γιατί είναι πάντα εκεί, έτοιμη να μας φυλάξει.

Εγω είμαι μια χαρά, οι αλλοι φταίνε😊

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το δίκιο να μας πνίγει; 

Να νιώθουμε πως εμείς φερόμαστε σωστά σε όλους, ενώ οι άλλοι δεν μας αντιμετωπίζουν με την ίδια καλοσύνη ή ευγένεια. 

Είναι εύκολο να μπούμε στη σκέψη πως οι άλλοι είναι αυτοί που έχουν το πρόβλημα, πως εμείς είμαστε οι “καλοί” και “σωστοί”, και πως εκείνοι μας φέρονται άδικα. 

Όμως, αυτή η αίσθηση ότι συνεχώς εμείς είμαστε "μια χαρά" και οι άλλοι "προβληματικοί", είναι στην ουσία μια παγίδα εγωισμού.

Ο εγωισμός έχει τη δύναμη να μας θολώνει την κρίση. 

Όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, στο πώς μας αδικούν, τότε χάνουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας. 

Δεν είναι δυνατόν να φταίνε όλοι οι άλλοι και εμείς να είμαστε αλάνθαστοι. 

Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι απλά και πως οι άλλοι είναι οι “κακοί”, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. 

Οι σχέσεις είναι μια συνεχής αλληλεπίδραση, και πολλές φορές ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, επηρεάζει και τον τρόπο που μας φέρονται οι άλλοι.

Είναι φυσικό να νιώθουμε αδικημένοι κάποιες φορές, όμως είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε πάντα αλάνθαστοι. 

Πολλές φορές, ασυναίσθητα, κάνουμε κι εμείς λάθη, λέμε ή κάνουμε πράγματα που πληγώνουν τους άλλους, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. 

Και όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στο πώς μας φέρονται οι άλλοι, χάνουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.

Οι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας διδάσκουν κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδαιότητα της προσωπικής ευθύνης. 

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι το να νιώθεις πως "εγώ φταίω" είναι ένα μεγάλο πνευματικό βήμα. 

Όχι επειδή πρέπει να φορτωθούμε την ενοχή για τα πάντα, αλλά επειδή μας βοηθά να βλέπουμε τη ζωή με ταπεινότητα. 

Όταν αναγνωρίζουμε τα δικά μας λάθη και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας, ανοίγουμε τον δρόμο για αληθινή μεταμόρφωση. 

Αυτό μας οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και μας δίνει την ικανότητα να αγαπάμε και να συγχωρούμε, τόσο τους άλλους όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για το να μας επιβάλει κάποιος την ενοχή, αλλά για την πνευματική ωριμότητα που προκύπτει όταν αναγνωρίζουμε την ανάγκη για αλλαγή μέσα μας. 

Έτσι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις δυσκολίες, όχι ως αδικία, αλλά ως ευκαιρίες για πνευματική πρόοδο και κατανόηση.

Κακοποίηση vs κακοποίηση

Μιλάμε για κακοποίηση... και η αλήθεια είναι πως έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Μέσα στα σπίτια γίνεται πόλεμος. Άντρες που μεγάλωσαν με το πρότυπο του "πολύ βαρύ" άντρα, που δεν μπορούν να ανεχτούν τη γυναίκα να εργάζεται, να κερδίζει τα δικά της χρήματα, να είναι ανεξάρτητη. Και μπροστά σ' αυτή την επανάσταση που συμβαίνει, αντί να την αγκαλιάσουν, αντιδρούν με βία — λεκτική και πολλές φορές σωματική.

Από την άλλη, γυναίκες που μεγάλωσαν καταπιεσμένες στον ρόλο της υποταγμένης, δυσκολεύονται να διαχειριστούν την αλλαγή. Ο ρόλος τους στην οικογένεια έχει μετατραπεί σε εκείνον του ισότιμου μέλους, όμως, αντί να το αναγνωρίσουν, πολλές φορές υποτιμούν τους άντρες τους. Κατηγορίες πέφτουν βροχή: "Δεν κάνεις τίποτα σωστό", "Δεν ξέρεις να αγαπάς", "Δεν ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα οικονομικά". Προσβολές μπροστά στα παιδιά, λέξεις που πληγώνουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι και οι δύο —άντρες και γυναίκες— έχουν τις ίδιες ανάγκες. Όλοι μας, στην τελική, είμαστε άνθρωποι. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα, υποστήριξη και σεβασμό.

Κι όμως, αντί να δίνουμε αυτά τα βασικά, βγάζουμε το ξίφος ο ένας στον άλλον. Πληγώνουμε, σκοτώνουμε με τα λόγια, τις πράξεις, την αδιαφορία. Ξεχνάμε πως τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, κάποτε τον αγαπήσαμε. Κάποτε τον επιλέξαμε. Δεν είναι καλύτερα, λοιπόν, αντί να μαχόμαστε αδιάκοπα, να απλώσουμε την καρδιά μας; Να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, με κατανόηση; Στην τελική, το μόνο που πραγματικά ζητάμε όλοι είναι να νιώθουμε ότι μας αγαπούν και μας σέβονται.

Ερωτας και αγαπη

Έχουμε μεγαλώσει με την ιδέα ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο στάδια μιας σχέσης: πρώτα έρχεται ο έρωτας, με τα πάθη, τις αγκαλιές, τα φιλιά, το πάθος για να είσαι με τον άλλον. Μετά, αφού περάσει η έξαψη, λένε ότι έρχεται η αγάπη, αυτό το "πιο ώριμο" συναίσθημα που μας κρατάει μαζί για πάντα. Ωραίο σενάριο, σωστά; Τι γίνεται όμως αν όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα φαντασμαγορικό κόλπο του μάρκετινγκ; Μήπως τελικά μας πούλησαν την αγάπη ως "υποκατάστατο" όταν ο έρωτας ξεθωριάζει;

Σκέψου το. Πόσες φορές έχουμε δει σχέσεις που δεν υπάρχει πια κανένας ενθουσιασμός, καμία σπίθα; Αγκαλιές και φιλιά; Ξέχνα το! Σεξ; Κάπου, κάποτε, αν και εφόσον. Βγαίνουν μαζί να διασκεδάσουν; Ούτε καν. Αυτό που έχει μείνει είναι τσακωμοί, παρατηρήσεις και γκρίνια. Και τότε, έρχεται η μαγική λέξη: "Αγάπη"! "Αγάπη είναι", σου λένε, "αυτό σας κρατάει". Α, καλά, εντάξει. Σου βάζουν αυτή τη ταμπέλα για να καλύψουν το κενό του έρωτα και να σου πουν: "Μη στεναχωριέσαι, δεν είναι ότι χάθηκε το πάθος, απλά τώρα αγαπιέστε!". Μάρκετινγκ, κυρίες και κύριοι!

Γιατί να το κρύψουμε; Μας βάζουν το παλιό καλό σύνθημα "Αγάπη = Για πάντα", και έτσι πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε είναι το φυσιολογικό. Λες και είναι λογικό να βγαίνει όλο το πάθος από τη σχέση, να χανόμαστε σε υποχρεώσεις και αδιάφορες μέρες, και να λέμε ότι αυτό είναι το "ευτυχισμένο τέλος". Μας έπεισαν ότι έτσι είναι η ζωή, ότι ο έρωτας δεν μπορεί να κρατήσει και ότι αυτό που έρχεται στη θέση του είναι η "αληθινή αγάπη".

Μα ας είμαστε ειλικρινείς: αν δεν υπάρχει έρωτας, ποια αγάπη μιλάμε ότι θα κρατήσει μέχρι τα γεράματα; Η αγάπη, λένε, είναι μια ήρεμη δύναμη. Οκ, το καταλαβαίνουμε. Αλλά χωρίς έρωτα, χωρίς πάθος, χωρίς την ανάγκη να είσαι με τον άλλον πραγματικά, τι απομένει; Ίσως απλά συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν μας γεμίζει, βαφτίζοντας το με το πιο γλυκό και trendy όνομα που υπάρχει: "Αγάπη".

Ίσως λοιπόν πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Ίσως δεν πρέπει να αφήνουμε τις λέξεις να μας καθησυχάζουν. Αν ο έρωτας εξαφανίζεται, μήπως είναι καιρός να ψάξουμε γιατί, αντί να προσπαθούμε να βαφτίσουμε την απουσία του με κάτι άλλο;

Το κέντημα της ζωης

Ηταν καποτε ενας τεχνίτης που σχεδιαζε κεντήματα. 

Οι μαθητές του συχνά έβλεπαν τα κεντήματά του από την πίσω πλευρά πανω στο τελαρο, και το μόνο που έβλεπαν ήταν κόμποι, ατέλειες και ξεφτίσματα... 

"Δάσκαλε," του έλεγαν, "πώς μπορεί να είναι αυτό όμορφο; Δείχνει χαλια, γεμάτο ατελειες και λάθη!"

Ο δάσκαλος όμως χαμογελούσε και τους έδειχνε την άλλη πλευρά του κεντήματος: μια τέλεια εικόνα, γεμάτη λεπτομέρειες και αρμονία. "Αυτό που βλέπετε είναι μόνο η πίσω πλευρά," τους εξήγησε. "Εσείς κοιτάτε το έργο από κάτω, όπου φαίνονται οι κόμποι και τα 'λάθη'. Όμως, από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα τέλειο σχέδιο που εγώ δημιουργώ, ακόμα κι αν δεν το βλέπετε."

Έτσι, και στη ζωή μας, συχνά βλέπουμε μόνο τις δυσκολίες, τις ασυνέχειες και τα φαινομενικά "λάθη". 

Μας φαίνονται ακατανόητα και άδικα, όπως οι κόμποι σε ένα κέντημα. 

Όμως, ο Θεός βλέπει τη μεγάλη εικόνα από την άλλη πλευρά, εκεί που το σχέδιό Του είναι τέλειο. Εμείς ίσως να μη μπορούμε να το καταλάβουμε τώρα, αλλά με πίστη, μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι κάθε "κόμπος" στη ζωή μας έχει τη θέση του στο μεγάλο σχέδιο...

Ζεις ή Απλά Ξοδεύεις; Το Κρυφό Τίμημα της "Ζωάρας"

Για χρόνια αναρωτιόμουν γιατί δεν είχα ποτέ αρκετά χρήματα. Η απάντηση ήταν απλή αλλά σοκαριστική: πίστευα πως αν ακολουθούσα τις συνήθειες των άλλων, θα ζούσα κι εγώ την ίδια άνετη ζωή που φαινομενικά ζούσαν. Κι όμως, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κι εκείνοι δεν είχαν πραγματικά χρήματα – ζούσαν με χρέη και υποχρεώσεις, αλλά ποτέ δεν το έδειχναν.

Μια στιγμή αφύπνισης ήρθε όταν άκουσα κάποιον σε μια ομιλία να λέει: «Την ημέρα που θα αναγκαστείς να πάρεις κάτι με δόσεις, ψάξε για δεύτερη δουλειά – ξεκινάς να σκάβεις το λάκκο σου». Και μετά πρόσθεσε κάτι ακόμα πιο ουσιαστικό: «Οτιδήποτε αγοράζεις και χάνει την αξία του, ειδικά αν το παίρνεις με δόσεις, σε σπρώχνει προς τη χρεοκοπία».

Κι έτσι αναλογίστηκα πόσα κινητά, πόσα αυτοκίνητα, πόσα ταξίδια, ρούχα και "ζωάρα" είχα κάνει έτσι. Όλα με την ψευδαίσθηση ότι ζω μια γεμάτη ζωή. Μα στην πραγματικότητα, ήταν όλα προσωρινά – χωρίς διάρκεια και χωρίς νόημα. Κάθε απόφαση κατανάλωσης που έκανα, με οδηγούσε όλο και πιο βαθιά σε έναν κύκλο εξαρτήσεων από το χρήμα και το χρέος.

Αυτό με έφερε αντιμέτωπο με μια σκληρή αλήθεια: η ζωή δεν είναι η συσσώρευση πραγμάτων. Όσο περισσότερο αγοράζεις ό,τι χάνει την αξία του, τόσο περισσότερο χάνεις εσύ την ελευθερία σου. Η ερώτηση, λοιπόν, είναι: Ζεις πραγματικά ή απλά ξοδεύεις;

Προβληματίσου: Πόσες φορές έκανες κι εσύ μια αγορά επειδή πίστευες ότι έτσι θα γίνεις πιο ευτυχισμένος; Έχεις νιώσει ποτέ να "σκαβεις το λάκκο σου" χωρίς να το καταλαβαίνεις;

Έρχου και ιδε

«Μα υπάρχει Θεός; Αλήθεια, εν έτει 2024 πιστεύεις ακόμη ότι υπάρχει Θεός;»

Αυτή η ερώτηση έρχεται συχνά στην εποχή μας, μια εποχή όπου η τεχνολογία και η επιστήμη κυριαρχούν στις ζωές μας και οι άνθρωποι απομακρύνονται από το θείο. Και είναι φυσικό, ίσως, να αναρωτιέσαι. Μήπως υπάρχει Θεός ή μήπως είναι απλώς μια ανθρώπινη κατασκευή; Η αλήθεια, όμως, είναι ότι όσο κι αν σου εξηγήσω τις διάφορες ερμηνείες για την ύπαρξή Του – είτε είναι η τελολογική που υποστηρίζει ότι ο κόσμος έχει έναν σκοπό και δημιουργό, είτε η αιτιοκρατική που προσπαθεί να βρει τις αιτίες πίσω από όλα – τίποτα δεν θα σε πείσει αν δεν το ψάξεις μόνος σου.

Ο Θεός δεν είναι μια θεωρία που μπορεί να σου αποδείξει κάποιος με λέξεις ή επιχειρήματα. Δεν είναι μια εξίσωση που λύνεις για να φτάσεις σε ένα τελικό αποτέλεσμα. Όσο κι αν σου μιλήσω για φιλοσοφικά επιχειρήματα ή για θεολογικές αναλύσεις, στο τέλος της ημέρας, αν δεν Τον αναζητήσεις μέσα σου, αν δεν προσπαθήσεις να Τον γνωρίσεις και να κοινωνήσεις την παρουσία Του, όλα αυτά θα μείνουν κενά λόγια.

Ο Χριστός ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους. Περπατούσε στη γη, θεράπευε τους αρρώστους, έκανε τους τυφλούς να δουν και τους παραλυτούς να περπατήσουν. Ανέστησε ακόμη και τους νεκρούς μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Και όμως, παρά την παρουσία Του, την φυσική, ορατή παρουσία Του, δεν πείστηκαν. Ήταν εκεί, τον έβλεπαν, τον άγγιζαν, τον ένιωθαν, και όμως... Τον σταύρωσαν. Πώς γίνεται αυτό;

Η απάντηση είναι απλή: δεν αρκεί να δεις τον Θεό με τα μάτια σου για να πιστέψεις. Πρέπει να Τον δεις με την ψυχή σου. Αν δεν ανοίξεις την καρδιά σου στην παρουσία Του, αν δεν Τον αναζητήσεις με ειλικρίνεια, θα περάσει απαρατήρητος, όπως πέρασε και για τους ανθρώπους που έζησαν δίπλα Του. Η πίστη δεν είναι προϊόν επιχειρημάτων. Είναι μια ζωντανή εμπειρία που ο καθένας μας πρέπει να αναζητήσει.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν υπάρχει Θεός, αλλά αν εσύ είσαι έτοιμος να Τον βρεις. Έλα και δες. Ψάξε, αναρωτήσου, άνοιξε την ψυχή σου και ζήτησε να βρεις τα χνάρια Του στη ζωή σου. Ο Θεός δεν κρύβεται από κανέναν, αλλά περιμένει να Τον αναζητήσεις. Δεν θα σε πείσει η λογική, αλλά η ίδια σου η καρδιά όταν τη γεμίσει η αγάπη Του. Ερχου και ιδε.

Πέταξε τα παπούτσια!!!

Το φαράγγι της Σαμαριάς είναι μια εμπειρία που κάθε φορά αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό, είτε αυτό είναι η ομορφιά της φύσης, είτε τα δικά σου εσωτερικά όρια και αντοχές. Το έχω διασχίσει τρεις φορές και κάθε φορά είχε τη δική της ιδιαιτερότητα. Την πρώτη φορά, νεανική περιέργεια και αυθορμητισμός με ώθησαν στο να το περάσω χωρίς καμία ιδιαίτερη προετοιμασία, παρά με ένα απλό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και μια παρέα φίλων. Ήταν μια αυθόρμητη εμπειρία, όπου η άγνοια κινδύνου ίσως με βοήθησε να φτάσω στο τέλος χωρίς πολλά προβλήματα.

Την τελευταία φορά όμως, η προσέγγισή μου ήταν πολύ διαφορετική. Η ηλικία, τα βιώματα και η εμπειρία με έκαναν να σκέφτομαι πιο συνειδητά για τη διαδρομή αυτή. Ήξερα καλά πως τα 17 χιλιόμετρα που θα περπατούσα, παρά την απέραντη ομορφιά τους, είναι γεμάτα με πέτρες, δύσβατα μονοπάτια και απότομες κατηφόρες που απαιτούν σωστή στήριξη και εξοπλισμό. Έτσι, αποφάσισα πως για να κάνω τη διαδρομή όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και ασφαλή, θα χρειαζόμουν τον κατάλληλο εξοπλισμό.

Περνώντας από ένα κατάστημα στο Ηράκλειο, είδα ένα ζευγάρι ορειβατικά παπούτσια, τα οποία μου είχαν τραβήξει την προσοχή. Ήταν ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε στην αγορά, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Ωστόσο, η τιμή τους ήταν εξωφρενική για τα δικά μου δεδομένα – 280 ευρώ. Παρόλα αυτά, ήμουν αποφασισμένος. Έκανα οικονομίες για εβδομάδες και, τελικά, πήγα να τα αγοράσω. Μόνο ένα πρόβλημα υπήρχε: το μέγεθος. Τα παπούτσια ήταν διαθέσιμα μόνο σε νούμερο 42, ενώ εγώ φορούσα 43. Σκέφτηκα, «δεν πειράζει, θα ανοίξουν στο περπάτημα».

Τελικά, τα πήρα και ένιωσα ικανοποίηση. Στη διαδρομή, όμως, κατάλαβα πως το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο απ' ό,τι φανταζόμουν. Τα παπούτσια με στένευαν από την αρχή. Στην αρχή ήταν μια μικρή ενόχληση, αλλά όσο προχωρούσα, ο πόνος αυξανόταν. Η πίεση στα πόδια έγινε αφόρητη και, στο τέλος, η κατάσταση επιδεινώθηκε τόσο που ούτε να περπατήσω μπορούσα. Τα παπούτσια, αν και ακριβά, δεν ήταν στο νούμερό μου, και αυτό τα έκανε να γίνουν βάρος αντί για στήριγμα.

Αυτό το βίωμα με έκανε να σκεφτώ τη ζωή και τις σχέσεις μας. Όπως είναι σημαντικό τα παπούτσια που θα φορέσουμε σε ένα μακρύ και δύσβατο μονοπάτι να είναι άνετα και να μην μας σφίγγουν, έτσι είναι και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας στο «ταξίδι» της ζωής. Στην αρχή, μπορεί να μη δίνουμε πολλή σημασία σε κάποια μικρά «σφίξιματα» που νιώθουμε στις σχέσεις μας. Κάποια σημάδια δυσφορίας τα παραβλέπουμε, σκεπτόμενοι πως θα βελτιωθούν με τον καιρό. Όπως πίστεψα ότι τα παπούτσια θα ανοίξουν περπατώντας, έτσι και στις σχέσεις μας πολλές φορές πιστεύουμε ότι κάποια προβλήματα θα «ξεπεραστούν» με τον καιρό.

Όμως, καθώς προχωρά η διαδρομή της ζωής, αυτά τα μικρά σφιξίματα γίνονται πόνοι. Και αν δεν προσέξουμε, μπορεί να καταλήξουν σε πληγές που θα μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό. Όπως εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω να περπατάω με τα παπούτσια που με πλήγωναν, έτσι και σε μια σχέση, όταν οι δυσκολίες διογκώνονται, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο που να μη μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωράμε με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ούτε και με άλλον, γιατί θα έχουμε πληγωθεί τόσο που δε θα αντέχουμε άλλο «περπάτημα».

Συχνά στις σχέσεις μας, παραμένουμε σε καταστάσεις που μας πληγώνουν απλώς επειδή έχουμε επενδύσει χρόνο, συναισθήματα και προσπάθεια, όπως εγώ επένδυσα χρήματα για τα ακριβά μου παπούτσια. Λέμε στον εαυτό μας πως αξίζει να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω, πως θα συνηθίσουμε τον πόνο, όπως πίστευα ότι θα συνήθιζα τη στενότητα των παπουτσιών. Όμως, στο τέλος της ημέρας, δεν αξίζει να υποφέρουμε, ούτε στις διαδρομές της ζωής, ούτε στις σχέσεις μας.

Είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε πότε κάτι ή κάποιος δεν είναι κατάλληλος για εμάς, όσο κι αν έχουμε επενδύσει. Η παραμονή σε μια σχέση που μας στενεύει και μας περιορίζει μπορεί να γίνει επιζήμια και να μας αφήσει με πληγές που θα μας δυσκολέψουν στις μελλοντικές μας διαδρομές. Όπως πέταξα τα παπούτσια που με πλήγωναν, έτσι πρέπει να μάθουμε να «πετάμε» από τη ζωή μας τους ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν, ακόμη κι αν είναι δύσκολο.

Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε στη «ντουλάπα» της ζωής μας ανθρώπους που μας στενεύουν, μόνο και μόνο επειδή έχουμε επενδύσει σε αυτούς. Πρέπει να αφήσουμε χώρο για εκείνους που θα μας ταιριάζουν, που θα περπατήσουν δίπλα μας χωρίς να μας πληγώνουν. Όταν επιλέξουμε τα «παπούτσια» που μας ταιριάζουν, το επόμενο ταξίδι θα είναι ευχάριστο και όχι πηγή πόνου. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις μας. Όταν βρούμε τους κατάλληλους ανθρώπους, το μακρύ ταξίδι της ζωής δεν θα είναι ένας ατελείωτος πόνος, αλλά μια όμορφη περιπέτεια.

Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε χώρο στη ζωή μας. Ας αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας πληγώνει και ας επιλέξουμε τους ανθρώπους που θα περπατήσουν δίπλα μας χωρίς να μας στενεύουν. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που αξίζει. Να περπατάς το ταξίδι της ζωής με ελευθερία, άνεση και, το πιο σημαντικό, χωρίς πληγές.