Πρόσφατα αντάλλαξα αρκετά email με ένα νέο παιδί που οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 7 ετών. Το διαζύγιο των γονιών του, τον επηρέασε τόσο πολύ, που ακόμη προσπαθεί να δουλέψει
με τον εαυτό του και τα θέματα της καθημερινότητάς του.
Μέσα στην επικοινωνία μας, μου επέτρεψε να δημοσιοποιήσω ένα email του για δύο λόγους: Πρώτον διότι ελπίζει πως διαβάζοντάς το, οι γονείς θα καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να δώσουν προτεραιότητα στα παιδιά τους και στις καλές και στις κακές στιγμές και δεύτερον ότι οι γονείς που περνάνε ένα δύσκολο διαζύγιο και αρκετά επώδυνο για τα παιδιά, θα καταλάβουν πως υπάρχει πιθανότητα τα παιδιά αυτά να βγούν στην απέναντι όχθη, όντας καλύτεροι ως ενήλικες.
Πρίν διαβάσεις το παρακάτω email, θα σε παρακαλέσω να το δείς με τα μάτια ενός παιδιού. Το διαζύγιο είναι μια υπόθεση ενηλίκων με σοβαρό αντίκτυπο στα παιδιά και αν βρίσκεσαι σε ανάλογη διαδικασία, το παρακάτω γράμμα θα σου δώσει να καταλάβεις πολλά…
«Ένα παιδί που στα 7 του χρόνια θέλει να πηγαίνει σχολείο, να κάνει φίλους και να παίζει, δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει το στρες και τον πόνο του διαζυγίου των γονιών του. Ένα παιδί 7 ετών περιμένει να είναι χαρούμενο με τους γονείς του, περιμένει οι γονείς του να του φέρονται καλά. Τη πρώτη φορά που ένα παιδί βλέπει τους γονείς του να μαλώνουν ή να ξεσπάνε επάνω του, το παιδί σοκάρεται. Γιατί ανατρέπονται όλα όσα πίστευε πως θα ζούσε σαν παιδί. Όταν ήμουν 7 χρονών συνειδητοποίησα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει σε μια στιγμή.
Ήταν Μάρτιος του 2002 και κάτι δεν πήγαινε καλά με εκείνη τη μέρα. Ο πατέρας μου δεν ήρθε σπίτι από τη δουλειά. Δεν σκέφτηκα πονηρά όταν η μητέρα μου, μου είπε πως ο μπαμπάς είχε έκτακτο ταξίδι εκείνο το βράδυ, ήταν βλέπετε πιλότος. Το επόμενο πρωί που ξύπνησα πήγα στο σχολείο. Την ώρα που κάναμε μια άσκηση στα Μαθηματικά, με φώναξε ο Διευθυντής στο γραφείο του. Μπήκα στο γραφείο του και είδα τον μπαμπά μου. Παραξενεύτηκα αλλά δεν έδωσα σημασία. Με πήρε και φύγαμε.
Μόλις μπήκαμε στο αμάξι είδα τον μεγάλο μου αδερό στη θέση του συνοδηγού. «Τι κάνουμε;» τον ρώτησα και μου είπε «Θα σου πω όταν μπείς στο αμάξι». Μπήκα και τότε μας είπε «Η μαμά σας κι εγώ αποφασίσαμε να χωρίσουμε». Ξεσπάσαμε σε κλάμματα και ρωτούσαμε «Γιατί; Γιατί;» και ο πατέρας μου, μας απάντησε ότι δεν ήθελε να το συζητήσει. Έβαλε μπροστά μας άφησε στο σπίτι και έφυγε.
Από τη μέρα που έφυγε ο πατέρας μου έκλαιγα κάθε βράδυ, δεν έτρωγα και δεν έκανα τίποτα. Η μητέρα μου με πήγε σε παιδοψυχολόγο αλλά εγώ δεν ήθελα να συζητήσω μαζί ούτε μαζί του ούτε με κανέναν. Ήταν δύσκολο να καταλάβω γιατί αυτός που εμπιστευόμουν, ο μπαμπάς μου, με πέταξε έτσι κι έφυγε. Εκεί που τον έβλεπα κάθε μέρα, τον έβλεπα κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Η μητέρα μου, μου έλεγε ότι μπορούσα να τον βλέπω όποτε ήθελα αλλά όποτε τον έπαιρνα τηλέφωνο να έρθει, έβρισκε πάντα μια δικαιολογία και δεν ερχόταν. Μια φορά θυμάμαι που τον πήρα και μου είπε πως έπρεπε να κλείσει γιατί έριξε κατά λάθος πάνω του το μπώλ με τα δημητριακά. Το μπώλ αυτό είχε μεγαλύτερη αξία από μένα.
Ποτέ δεν με βοήθησε να καταλάβω τι συνέβαινε, ποτέ δεν ασχολήθηκε να μου εξηγήσει ή να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί μου. Ακόμη όταν τα σκέφτομαι, νιώθω κάπως. Εκνευρισμένος, θυμωμένος, φοβισμένος.
Ο πόνος που ένιωσα τότε δεν ήταν επειδή οι γονείς μου χώρισα αλλά ο τρόπος που επέλεξε ο πατέρας μου να συμπεριφερθεί στο διαζύγιο. Ήταν η συμπεριφορά του που με έκανε να πονάω τόσο πολύ τότε και πολύ αργότερα. Ακόμη και σήμερα, θυμώνω με τον πατέρα μου.
Τον ευχαριστώ όμως γιατί με τον τρόπο του, με δίδαξε ότι ο τρόπος που φερόμαστε στους άλλους, δεν επηρεάζει μόνο εκείνους αλλά δείχνει και ποιοι πραγματικά είμαστε. Πάλεψα πολύ να γίνω καλύτερος και να κάνω υγιείς σχέσεις στη ζωή μου σήμερα. Πάλεψα πολύ να υπολογίσω όχι μόνο τα δικά μου θέλω αλλά και των άλλων. Ο εγωισμός του πατέρα μου, ο τρόπος που προσπάθησε επίμονα να προστατέψει τον εαυτό του και όχι εμάς, με δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να μην κάνεις τις ανάγκες σου, το κέντρο του κόσμου σου. Τουλάχιστον όχι όταν έχεις παιδιά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου