Εσύ τα έλεγες μήνες πριν, αλλά ποιος να σε ακούσει παλικάρι μου; Έχεις και ένα παρελθόν με την αλήθεια που δεν ήταν και η καλύτερη σχέση. Την απατούσες κατά κόρον. Από την άλλη, δεν έπεσε και κανείς από τα σύννεφα. Εδώ δεν κολλάει «μα ήταν τόσο καλό και ήσυχο παιδί. Κανένα δικαίωμα δεν είχε δώσει».
Είχες δώσει ένα… στίγμα να το πω; Για τους διαφεντευτές μιλώ. Αυτοί δεν ήξεραν. Όλος ο ελληνικός λαός ήξερε -εκτός αυτούς που σε προσκυνούσαν ως σωτήρα- αλλά αυτοί είχαν ενα κολληματάκι. Να σε βάλουν φυλακή, να μη σε βάλουν μαζί με τους άλλους; Ήταν και οι εκλογές στη μέση. Σε καταλαβαίνω μη νομίζεις… Δυσκολεύτηκαν και αυτοί ν’ αποφασίσουν.
Και το πουλέν στης φυλακής τα σίδερα λοιπόν.
Σε θυμάμαι ωραίος ως Έλλην να χαστουκίζεις μια γυναίκα σε ένα πλατό -όχι τυχαία- και να πετάς ένα ποτήρι νερό σε μια άλλη.
Να κλωτσάς πάγκους «λαθρομεταναστών», τους ίδιους, όπου μπορούσε να βρεί η μπότα σου, να βρίζεις περιχαρής τους πάντες, ή μάλλον όχι τους πάντες αλλά περισσότερο αυτούς που σου πήραν το «παιχνίδι» από τα χέρια. Σου άρεσε το παιχνίδι αυτό. Φαινόταν. Η γυαλάδα που έβγαζε το μάτι δεν ήταν μόνο από τη σχιζοφρένειά σου αλλά από την ηδονή της πλασματικής εξουσίας που σου έδωσαν.
Ή δεν ήταν πλασματική; Η απορία θα μείνει σε πολλούς. Για πόσο, δεν ξέρω. Η ιστορία συνήθως βρίσκει τον δρόμο της. Προσωπικά θα μου μείνει και η απορία τι απέγιναν οι υπόλοιπες κασέτες με τον Μπαλτάκο ή τους άλλους Μπαλτάκους, που έλεγες. Τέλος πάντων. Περασμένα θα μου πεις. Τώρα τι γίνεται…
Θα υποφέρεις, για πολλούς λόγους. Θα βρίζεις, θα ειρωνεύεσαι και δεν θα σε βλέπει η κάμερα. Πώς θα το αντέξεις αυτό;
Και τι ειρωνεία να σε βάλουν στις γυναικείες φυλακές όμως, ε; Όχι ότι αλλάζει κάτι, αλλά να… έχεις ένα θεματάκι με τις «ταυτότητες», γενικώς… Για να μην πω ειδικώς και γίνω κουραστική και απεχθής στα φιλαράκια σου.
Βέβαια η ιστορία έχει και τα καλά της κομμάτια. Πόσα κοριτσάκια και πόσα αγοράκια (φτου κακά) θα σου γράφουν γράμμματα ερωτοχτυπημένα από το αλλοπρόσαλλο του χαρακτήρα σου! Βλέπεις η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης φέρει όγκο ηδονής για πολλούς ανόητους ή λοβοτομημένους.
Θα μπορούσα να ευχηθώ με την πιο απλή λογική να σε έβαζαν σε μια πτέρυγα μόνο με μετανάστες. Ξέρεις πόσες φορές το διάβασα αυτό, τούτες τις μέρες; Άπειρες. Μα δεν θα το κάνω. Τον καταλαβαίνω τον άνθρωπο που έχει φάει ρατσισμό. Σε νιώθω. Ούτε να πεθάνεις σε έξι μήνες από καρκίνο. Ούτε αυτό θα σε καταραστώ.
Θα σου ευχηθώ με όλη μου την αγάπη να νιώσεις, να βιώνεις κάθε μέρα, ένα συναίσθημα. Τον φόβο. Από παντού. Από όποια απόχρωση δέρματος βρεθεί δίπλα σου ή παραπίσω σου. Κάθε τι που γυαλίζει να νομίζεις ότι είναι κάτι κοφτερό που θα χωθεί στη σάρκα σου. Να ονειρεύεσαι μόνο ξύπνιος και να βλέπεις τα σίδερα μπροστά σου. Να φτάσει η στιγμή που να φοβάσαι και την ίδια σου τη σκιά μη σε προδώσει. Δεν ξέρω αν έχεις βιώσει τόσο πολύ την απόρριψη ή τον φόβο στη ζωή σου για να ενεργείς έτσι, όταν είχες το δεύτερο πολυτιμότερο αγαθό στα χέρια σου, την ελευθερία. Δεν χορεύαμε μαζί ταγκό στα νεανικά σου χρόνια. Δεν κάναμε παρέα. Δεν ειμαι ψυχολόγος. Έχω βρεθεί πολλές φορές, όμως, στην απέναντι πλευρά από σένα και ξέρω το συναίσθημα.
Δεν σε λυπάμαι. Ούτε χαίρομαι ιδιαίτερα όμως. Δεν ξέρω τι τέλος θα έχει αυτή η ιστορία. Η υποψία μού τρυπάει τη μύτη. Μια συμβουλή θα σου δώσω μόνο και όχι εκ πείρας. Άντε δύο. Μη χρησιμοποιήσεις σαπούνι. Μόνο αφρόλουτρο. Κι αν ξεμείνεις, καλύτερα να μείνεις βρώμικος. Γιατί έτσι και σου πέσει το σαπούνι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου