Φαντάσου να σ αφορούσε...και ζήσε όπως πρέπει!

Μια μερα, μονο μια μερα πριν ο γιατρος σου ανακοινώσει οτι πλεον έχει εισβάλει εχθρος μέσα σου, ο καρκινος, μια μερα πριν, ενιωθες υπεράνθρωπος...
Κι ομως δεν ησουν...
Δεν ειπες ποτε "ευχαριστώ" στο Θεο που περπατάς, που αναπνέεις, που βλέπεις, που μιλάς, που αισθάνεσαι...
Δεν αισθάνθηκες τυχερή που κοιμόσουν στο δικο σου κρεβατι με το παλιό πλεον στρωμα που παντα ηθελες ν αλλάξεις...
Δεν ένιωθες ευγνωμοσύνη που μπορούσες κι επινες ενα,γρηγορο καφε με το φιλο σου,τη φιλη σου,ακομα και ξεκλέβοντας χρονο απ τη δουλεια...
Ολα αυτα, νομιζες οτι ειναι κεκτημένα σου...δεδομένα...αδιαπραγμάτευτα...
Ποσο ρηχοι τελικα ειμαστε ε;
Και ποσο βαθυστόχαστοι γινομαστε ξαφνικα, όταν το κακο χτυπησει τη δικη μας πόρτα, ε?
Ελα πες, δε θα εδινες τωρα τα παντα για να ησουν έξω απ το παράθυρο του νοσοκομειου και οχι απ τη μεσα πλευρα του?
Θυμησου ομως οταν ησουν απ έξω...
Ξυπνούσες με μουτρα, γιατι ελεγες "μη μου μιλάτε,δεν εχω πιει ακομα καφε"...
Γκρινιαζες στον άντρα σου, γιατι ισως δεν πληρωσατε ολες τις υποχρεωσεις αυτο το μήνα...κι αυτο το μηνα...
Παραπονιόσουν γιατί δεν προλάβαινες τις δουλειές σου....
Μιλούσες με τους συναδελφους ή τις φιλες σου, και περιεγραφες ποσο δραμα ηταν η ζωη σου στο σπιτι...ποσο αβοήθητη ενιωθες...
Σου φταίγαν τα παντα...το ταξιδι που δεν πηγες ενω η συνάδελφος σου πηγε 3η φορά φετος, το αυτοκινητο που χαλασε, οι ζημιες του σπιτιού...
Σε "χαλούσε" ο συνεταιρός σου που "όλο γκρίνιαζε"...
Σε εκνεύριζε ο συνεργατης σου γιατι ήταν πολυλογάς...
Πολλες φορές, ενιωθες οτι δεν εχεις αναγκη κανεναν τους!!!
Και τωρα, ξαφνικα παρακαλας το Θεο, να σου δωσει ακομη λιγο χρονο...
Τωρα που νιωθεις να χανετσι η γη κατω απ τα ποδια σου...
Που νιωθεις το τραινο να φευγει, και να μενεις πισω...
Τώρα, που ολα αυτά που σε εκνευριζαν, σου φαινονται παραδεισος...
Τώρα που ευχεσαι να ξαναγυρισεις στο σπιτι και ας ειναι βουνό τα ασιδέρωτα...
Τώρα που ευχεσαι, να ησουν εβλεπες μπαλα στην τηλεοραση και ας το βαριοσουν, αντι να περιμενεις στη χημειοθεραπεια..
Τωρα που ευχεσαι να μας ξαναδεις, κι ας ειμαστε "ακαταστατοι"...ας μην βγάζουμε τοσα χρηματα οσα χρειαζομαστε...ας χαλασε η ηλεκτρικη σκουπα και το πλυντηριο μαζι...
Ας μην ειχαμε 2 ευρω για σπορακια...
Τωρα που εύχεσαι, να ήταν λαθος διαγνωση...και δεν θα ξαναπλήγωνες κανεναν...δε θα ξαναγκρινιαζες...
Τώρα που ευχεσαι να ειχες προλάβει μα μας,πεις χωρις ντροπη οτι μας αγαπας, κι ας σε δουλευουν οι φιλες σου...
Τωρα που ευχεσαι να ειχες προλαβει να συγχωρεσεις...