Μια κουβέντα, ούτε μισή παραπάνω για τον Αντώνη Βαρδή. Βρε, μια λέξη τα λέει όλα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν καρδιά. Λεβεντοκαρδιά.
Μια φορά ένας συνάδελφος του, μουσικός, συνθέτης και τραγουδιστής σαν και τον ίδιον τον μακαρίτη πια, τον επισκέφθηκε στο σπίτι.
- Αντώνη, ήθελα να μου δανείσεις μια κιθάρα σου.
Τον έκοψε το φιλαράκι το παληό ο Αντώνης Βαρδής, μεγαλωμένος στο πεζοδρόμιο από τότε που είπε «Μαμά», και πήρε πρέφα ότι ο επισκέπτης είχε πρόβλημα. Ότι ήταν ζορισμένος οικονομικά.
«Τράβα στο δωμάτιο που έχω τις κιθάρες και διάλεξε μια…» του λέει πρόθυμα ο Βαρδής, ο οποίος είχε συλλογή από κιθάρες.
Διάλεξε ο άλλος μια κιθάρα. Αυτή λέω να πάρω, Αντώνη. Κι αυτός τι κάνει; «Όχι αυτή, την άλλη θα πάρεις…». Και του δίνει την καλύτερη κιθάρα, την αγαπημένη του, και του χώνει στην τσέπη μια πεντακοσαρού. Τότε, πριν το ευρώ, 500.000 δραχμές.
«Πάρε την κιθάρα αυτή, να κάνεις τη δουλειά σου, και ξέχνα ότι θα μου την επιστρέψεις.
Ήταν αρσενικός με τα όλα του. Παλαιάς κοπής άνδρας. Άνθρωπος του δίνω. Όχι μόνον στον έναν συγκεκριμένο της ιστορίας μας, σ’ όλους ξηγιότανε το ίδιο το λεβεντόπαιδο. (Την ιστορία αυτή μου την είπε ο ίδιος ο φίλος του συγχωρεμένου, προ μηνών, όταν ο Αντώνης Βαρδής είχε μπει στο δρόμο χωρίς γυρισμό.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου