Το χαρτζιλίκι του παππού(Μια ιστορία βγαλμένη απο το μέλλον μας)

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία αισθάνομαι καλύτερα από ότι όταν ήμουν 40.


Από τότε που αντικατέστησα τα μισά μου όργανα με συνθετικά νιώθω περδίκι.

Τα τελευταία 35 κατάφερα να
πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Δουλεύω πλέον για τον εαυτό μου. Γνωρίζω ότι παλιά στην ηλικία των 80 σε θεωρούσαν χούφταλο. Όχι μια χαρά είμαι.


Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες οι εκδρομές με τον μικρό Γιαννάκη. Τον εγγονό μου. Λατρεύω τα παιδιά. Μου θυμίζουν καινούργιο λογισμικό. Λογισμικό που μόλις έγραψες. Απρόβλεπτα. Δεν γνωρίζεις πως θα αντιδράσουν. Στην πραγματικότητα θέλουν τόσο λίγα. Αν τους τα δώσεις λαμπυρίζουν τα μάτια τους. Ένα μοναδικό φως.

Πήγα λοιπόν με το Γιαννάκη μια από τις συνηθισμένες μας βόλτες. Μεταξύ μας δεν θα την συνηθίσω ποτέ την Cayman. Δέκα χρόνια την έχω τώρα. Τα χειριστήρια των ταχυτήτων στο τιμόνι τα συνήθισα. Έχω όμως πρόβλημα με την αίσθηση της ασφάλτου. Ήταν το πρώτο μοντέλο χωρίς ρόδες. Δεν θα το συνηθίσω ποτέ.

Κατεύθυνση για Βερολίνο. Αρέσει στο Γιαννάκη. Πόσο το αγαπώ αυτό το παιδί. Μου θυμίζει τον εαυτό μου πιτσιρικά. Ξεκινάμε με το αυτοκίνητο. Δεν γνωρίζουμε που ακριβώς πάμε, για πόση ώρα. Τα τζηνάκια μας, λίγο νερό και φύγαμε. Του αρέσει η περιπέτεια, το απρόβλεπτο. Συζητάμε με τις ώρες. Θέλει να μάθει τα πάντα για τον κόσμο. Αν γίνεται σε 5 λεπτά.

Φτάσαμε στα προάστια. Το μάτια του καρφώθηκαν στο μικρό κόκκινο κτίριο στη γωνία του δρόμου.

- Παππού! Παππού! Σταμάτα θέλω να πάρω ένα φυλλάδιο από εδώ.

- Ποιο Γιαννάκη?

- Να αυτό που γράφει "Μουσείο του Χρήματος"!

Πλακώθηκα στα φρένα. Πως διάολο σταματάει χωρίς ρόδες. Μπαγάσες μηχανικοί.

Ο Γιαννάκης τρέχει προς το μουσείο. Παίρνει ένα φυλλάδιο από την ευγενική κυρία στην υποδοχή. Γυρνάει μελετώντας απορροφημένος το φυλλάδιο.

Λίγα μέτρα μπροστά από το μουσείο. Ο Γιαννάκης με κοιτά με αυτά τα απίστευτα μάτια γεμάτα απορία.

- Παππού τι είναι αυτά τα πολύχρωμα χαρτάκια με τους αριθμούς?

- Χαρτονομίσματα Γιαννάκη

- Και τι τα έκαναν Παππού?

- Στην Ελλάδα παιδί μου το 2014 ο κόσμος δούλευε ένα μήνα για ένα από αυτά που γράφουν πάνω 500.

Ο Γιαννάκης έδειχνε να μην καταλαβαίνει τίποτα πια. Δεν έδειχνε να τα παρατάει όμως.

- Παππού γιατί να δουλεύει κάποιος για ένα κομμάτι χρωματιστό χαρτί? Εγώ δεν θα δούλευα για αυτό. Δεν είμαι χαζός.

- Φυσικά και δεν είσαι χαζός Γιαννάκη. Ούτε οι άνθρωποι της εποχής ήταν όμως. Πίστευαν ότι είχε κάποια αξία. Ακόμα παλαιότερα ο αριθμός που γράφει πάνω αντιστοιχούσε στην αξία του σε χρυσάφι. Αυτό όμως καταργήθηκε το 1971. Από τότε η αξία του ήταν ίση με το χαρτί και το μελάνι που περιείχε.

- Καλά Παππού κανείς δεν το πήρε χαμπάρι?

- Καρδούλα μου δεν δούλευε μόνο ο κόσμος για αυτά τα χαρτάκια. Ξεπουλούσε την ψυχή του. Υποθήκευε το σπίτι του. Το αυτοκίνητό του. Χιλιάδες αυτοκτόνησαν εκείνο τον καιρό. Η Ελλάδα ήταν τριπλάσια από όση είναι σήμερα. Για αυτά τα πολύχρωμα χαρτάκια που βλέπεις.

Τα μάτια του Γιαννάκη βούρκωσαν. Έπρεπε να αλλάξω θέμα.

- Γιαννάκη στα παιδάκια της εποχής οι Παππούδες έδιναν και χαρτζιλίκι.

- Χαρτζιλίκι?

- Ναι! Ένα από αυτά τα χαρτάκια με ένα μικρό αριθμό πάνω.

- Παππού θέλω και εγώ χαρτζιλίκι!

- Μα δεν υπάρχουν χρήματα πια!

Με αγκάλιασε.

Ο Γιαννάκης έτρεξε προς το αυτοκίνητο.

- Παππού να θυμάσαι. Θα μου δίνεις το χαρτζιλίκι μου κάθε μέρα.