Ότι και το μικρό διαμέρισμα ή το χωράφι που κατέχουν, το έχουν «μεσιακό» με το κράτος. Για την ακρίβεια το κράτος κονομάει βρέξει χιονίσει, είτε η ιδιοκτησία είναι μικρή, είτε είναι μεγάλη, είτε το ακίνητο φέρνει εισόδημα και αξιοποιείται από τον ιδιοκτήτη, είτε είναι κλειστό και άχρηστο προκαλώντας επιπλέον και κόστη!
Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνανε και πώς το σκέφτηκαν οι μπαγάσηδες και οι κρετίνοι στο υπουργείο Οικονομικών (ή μάλλον όλοι ξέρουμε), αλλά φέρανε τον… κομμουνισμό και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στο θέμα των ακινήτων: Όλοι πληρώνουν ενοίκιο, υπό τη μορφή δήθεν… αθώου φόρου, για να μένουν σπίτι τους.
Μια αναγκαία διευκρίνιση πριν προχωρήσουμε: Προσοχή, ο λεγόμενος ΕΝΦΙΑ (Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων) δεν είναι προσωρινός και… έκτακτος, όπως το περιβόητο χαράτσι μέσω της ΔΕΗ, αλλά μόνιμος και κανονικός. Το χαράτσι τον είχαν πλασάρει ως ένα επείγον για να καλυφθεί μια τρύπα στον προϋπολογισμό στην κορύφωση, υποτίθεται, της κρίσης πριν τέσσερα χρόνια. Πού να ξέραμε τότε ότι, με την ευφάνταστη μέθοδο της… μετονομασίας, το χαράτσι θα μείνει στο σβέρκο μόνιμα!
Ο ΕΝΦΙΑ πρέπει να είναι ο πιο άδικος φόρος που έχει μπει ποτέ στο νεοελληνικό κράτος. Τέτοια σύλληψη φορομπηχτικής πολιτικής ίσως να μην έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν.
Είναι κατ’ αρχήν παράλογος: Δεν μπορείς να φορολογείς σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό τους πολίτες όταν έχεις ύφεση και ανεργία. Είναι σαν να τους λες «πεθάνετε εσείς για να ζήσει το κράτος» - δηλαδή οι δανειστές ή άλλως τα κοράκια και οι γύπες των διεθνών αγορών.
Είναι παράλογος και για τούτο: Ότι καλούνται οι πολίτες να πληρώσουν για «περιουσίες» τόσα χρήματα, όσα πιθανόν δεν θα μπορέσουν να εισπράξουν και να κερδίσουν ποτέ από τις «περιουσίες» αυτές.
Είναι όμως και αδιανόητα άδικη η βάση της φορολογίας αυτής. Δεν μιλάμε για τα απίστευτα «λάθη» ή ηθελημένες επιλογές – όπως το να καθορίζουν την αντικειμενική αξία χωραφιών σε απομακρυσμένες περιοχές με δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Το έγκλημα, που κανονικά χρειάζεται Γουδί για όσους το σκέφτηκαν το υπέγραψαν και το υλοποιούν, είναι η έλλειψη οποιασδήποτε προοδευτικότητας στη φορολογία. Το Σύνταγμα, αυτό που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, λέει το έρμο (άρθρο 4 παράγραφος) ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Κι όμως, στο τόσο απλό θέμα της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας μόνο αυτό δεν ισχύει. Σύμφωνα με την κυβέρνηση όλοι είναι ίδιοι και έχουν τις ίδιες δυνάμεις: Και κείνος που έχει ένα διαμέρισμα 60 μέτρων και τίποτα άλλο και εκείνος που έχει 50 σπίτια ας πούμε. Είναι το ίδιο και έχουν τις ίδιες δυνάμεις και εκείνος που έχει ένα χωράφι 10 στρέμματα, που το πήρε ως ακτήμονας πριν 40 χρόνια και εκείνος που έχει ένα κάμπο ολόκληρο δικό του.
Εάν δηλαδή έχει κάποιος ένα απλό διαμέρισμα και δίπλα του κάποιος άλλος μια ολόκληρη πολυκατοικία, της ίδιας χρονολογίας περίπου, τότε και οι δύο θα φορολογηθούν με τον ίδιο συντελεστή.
Δεν υπάρχουν αφορολόγητα όρια, δεν υπάρχει κλιμάκωση φορολογικών συντελεστών, δεν υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα στην μικρή περιουσία, που απλά είναι για να επιβιώνει ο άνθρωπος και τη Μεγάλη Ακίνητη Περιουσία.
Όταν καλείς τον «μικρό» να πληρώσει τόσα πολλά, στην ουσία απαλλάσσεις τον «μεγάλο» από ένα βάρος.
Ας μην μιλήσουμε για την αρπαγή των σπιτιών που έρχεται λόγω των κόκκινων δανείων και ας μείνουμε μόνο στον παραλογισμό της φορολόγησης των ακινήτων. Και μόνο αυτό φτάνει για να πούμε, ότι τους κομμουνιστές φοβούνταν κάποιοι πολίτες – και οι πονηροί το φόβο αυτό εκμεταλλεύτηκαν -, αλλά στο μεταξύ μπήκαν οι γύπες στο μαντρί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου