Ο Αμπιντάλ; Όχι, ο… Μπούρμπος

Παίρνοντας τον Αμπιντάλ κάνει… νιάου νιάου στα κεραμίδια η βαρύτητα που δίνει ο σχεδιασμός του Ολυμπιακού της περιόδου 2014-15 στην υπερβατική στόχευση στην Ευρώπη.

Είναι η συνέχεια των προσδοκιών. Η παραμονή στο όνειρο και η επιβεβαίωση της υπόσχεσης του Βαγγέλη Μαρινάκη στο «ερυθρόλευκο» κοινό, την κακιά εκείνη νύχτα στο «Ολντ Τράφορντ», η επιχείρηση ευρωπαϊκής καταξίωσης βρίσκεται σε εξέλιξη. Αναπτύσσεται και ενισχύεται ώσπου να υλοποιηθεί.

Ένα “totem” του γαλλικού ποδοσφαίρου, ο τελευταίος σύγχρονος στυλοβάτης και ηγετικός εκφραστής της αμυντικής θωράκισης των “bleu”, με δύο κατακτήσεις Champions League (Μπάρτσα), πολλούς τίτλους και διεθνείς διακρίσεις, δεν έρχεται… κάθε μέρα στην Ελλάδα. Ακόμα και αν διανύει τα τελευταία χιλιόμετρα του ρεζερβουάρ της καριέρας του.

Προέρχεται από μια «γεμάτη» χρονιά στην Μονακό, με αφορμή την οποία ο σύλλογος του Πριγκιπάτου έσπευσε να τον (ξανά)πληρώσει αδρά ώστε να του ανανεώσει για ακόμα ένα χρόνο το συμβόλαιο.

Σαφής ένδειξη της αναγνώρισης της προσφοράς του καθώς και της βεβαιότητας για ανάλογη συνέχεια.

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, ο Ερίκ Αμπιντάλ δεν ντύνεται στα «ερυθρόλευκα» των πρωταθλητών Ελλάδας για να συμβάλει σε νίκες επί της Κέρκυρας, του Λεβαδειακού ή του Πανθρακικού.

Αυτή η τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα – κορυφαία και από του Σαβιόλα μπορώ να πω, αλλά και εφάμιλλη ενός Καρεμπέ, ενός Κοβάσεβιτς από το πιο μακρινό μεταγραφικό παρελθόν του Ολυμπιακού – προορίζεται για το κουμάντο της οπισθοφυλακής.

Πάνω του θα χτιστεί και θα πορευτεί, με τις εμπειρίες και τις αρχηγικές κατευθύνσεις του, όλη η άμυνα του Ολυμπιακού κόντρα στις κορυφαίες δυσκολίες της χρονιάς. Σε Champions League, στα ντέρμπι και τα κρίσιμα, καθοριστικά ματς για την επίτευξη του σκοπού της κατάκτησης και του νέου πρωταθλήματος.

Πέρα από τις δυσκολίες που παρουσίασε η εξαγορά του Μαρκάνο από τη Ρούμπιν, ο Ισπανός εδώ που τα λέμε, δεν έδειξε απροσπέλαστος.
Δεν «κλειδαμπάρωσε» το κέντρο άμυνας, εκεί που τον χρειάστηκε η ομάδα (στα παιχνίδια με την Μάντσεστερ) και αποκτήθηκε εσπευσμένα τον Ιανουάριο.

Ο Μίτσελ θέλησε μια ισχυρότερη, αδιάψευστη φυσιογνωμία, ως δείγμα φερεγγυότητας της άμυνας του στις αμέσως προσεχείς σκληρές ευρωπαϊκές απαιτήσεις.

Ο Αμπιντάλ θα «διοικήσει» πίσω και θα διδάξει τους νεότερους σε ηλικία συμπαίκτες του (Μανωλά, Σιόβα, πιθανά και Αυλωνίτη) για να ωριμάσουν συντομότερα και να αποδώσουν καλύτερα.

Όλοι οι καλοί χωράνε

Ο ερχομός του διάσημου Γάλλου άσου στο Ρέντη, εξάλλου, επειδή ακούγονται πολλά και διάφορα, δεν συνεπάγεται κατά τη δική μου γνώμη τίποτα ως «καραμπόλα» στο ρόστερ της ομάδας.

Ούτε ότι θα πωληθεί σίγουρα, ύστερα από αυτή τη μεταγραφή, ο Κώστας Μανωλάς. Γιατί αν προ Μουντιάλ οι «ερυθρόλευκοι» κυμαίνονταν μεταξύ 10-12 εκ., τώρα οι απαιτήσεις τους θα είναι ακατέβατες από τα 12 με τάση να αγγίξουν και τα 15 εκ. ευρώ. Οπότε σε αυτή την τιμή δεν είναι τίποτα βέβαιο, παρά τους «μνηστήρες» για τον διεθνή Έλληνα κεντρικό αμυντικό.

Για το αν θα χωράνε δύο αριστεροπόδαροι μαζί, ο Ερίκ με τον Σιόβα στο σχήμα των στόπερ, επίσης δεν είναι δεδομένο πως θα συμβεί γιατί πρέπει να διαπιστωθεί και η κατάσταση του άτυχου πέρυσι πανύψηλου Έλληνα παίκτη.

Πόσο γρήγορα θα επανέλθει δηλαδή στην προγενέστερη φόρμα του, αφού οι 7 μήνες απουσίας από τα γήπεδα δεν είναι δα και ότι πιο απλό και εύκολο.
Ούτε επίσης η άφιξη Αμπιντάλ σημαίνει οριστική απώλεια θέσης στην 11άδα για τον αρχηγό Αβραάμ ή και μετακόμιση του στην Αυστραλία, από όπου αν δεν απατώμαι υφίσταται πάντα η διάθεση να τον αποκτήσουν.

Ο Παπαδόπουλος δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ο «παλιός» απροσπέλαστος στόπερ κατόπιν της μακράς ταλαιπωρίας του με τους τραυματισμούς, ο Μίτσελ δεν νιώθει (και σωστά νομίζω) «εξασφαλισμένος» μαζί του, όμως ο Αβραάμ δεν παύει να είναι… Αβραάμ!

Πιθανολογώ ότι ούτε καν ο δανεισμός του Αυλωνίτη δεν είναι δεδομένος κι αυτό γιατί ο Ολυμπιακός με τόσες αγωνιστικές υποχρεώσεις – το είδαμε και πέρυσι – είναι προεξοφλημένο ότι θα χρειαστεί 3 και 4 κεντρικούς αμυντικούς.

Όσο για κάτι «άναρθρες κραυγές» στα social media με αναφορές αμφισβήτησης στο πρόσωπο του Αμπιντάλ – οι οποίες ισοδυναμούν επιπροσθέτως με… ιερόσυλες, βέβηλες απόψεις, με «λόγια του συρμού» - θυμάμαι πριν από δύο καλοκαίρια που… κόντεψε να φουσκώσει το λιμάνι από το μαύρο δάκρυ που χυνόταν για την «απώλεια» του 35χρονου Μέλμπεργκ.

Έτοιμη ήταν η διοίκηση του Ολυμπιακού να απολογηθεί με σκυφτό κεφάλι γιατί είχε αφήσει τον Σουηδό – που ζήταγε τη… μάνα και τον πατέρα του για να εξασφάλιζε τα «ποδοσφαιρικά γεράματα» και δεν είχε σηκώσει το τηλέφωνο να μάθει πώς πάει το φιλαράκι και παρτενέρ του - να φύγει!
Και τώρα κάποιοι – ευτυχώς λίγοι – ανικανοποίητοι, δεν…καταδέχονται να υποδεχθούν με θαυμασμό την τεράστια μεταγραφή του μεγάλου Αμπιντάλ!
Θεέ και Κύριε!

Έπρεπε να ήταν αλλού. Να βολευτούν, λ.χ., με την απόκτηση του Μπούρμπου (δεν λέω, μια χαρά παίκτης είναι. Για να λύσει όμως το πρόβλημα του Παναθηναϊκού;)…

Ή να αναρωτιούνται γιατί ο Στοχ, ο Λούκας, ο Νάτχο, ότι – είπαμε – ποιοτικό μπορεί να διέθετε ο ΠΑΟΚ, τον αφήνουν… μπουκάλα.
Έστω και για να γίνουν «Λόρενς της Αραβίας»!