Σήμερα ο γιος μου ήρθε πρώτη μερα στη δουλειά για να μην κάθεται το καλοκαίρι....Ανήκει σε μια γενιά που δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί και για καιρό ακόμα όσο καμία άλλη από τη ζωή και το χειρότερο; Δεν έχει καμία ευθύνη γι’ αυτό.
Παρά τις δυσμενείς συνθήκες που άλλοι δημιούργησαν για αυτά τα παιδιά,η γενιά αυτή προσπαθεί να μην το βάλει κάτω.
Στα μάτια μου φαντάζει απίστευτος ο τρόπος που προσπαθεί να βρει μια θέση στον ήλιο. Με έχει ξεπεράσει προ πολλού, όπως μας έχουν προσπεράσει όλα αυτά τα παιδιά. Όλους εμάς που τα βρήκαμε «έτοιμα» και τα παραδώσαμε όλα σε μια «νύχτα».
Φοβηθήκαμε. Δεν ξέρω όμως τι. Το πολύ φως και κρυφτήκαμε; Ή το σκοτάδι που ερχόταν και παραλύσαμε, μένοντας θεατές της λεηλασίας της ζωής μας; Λίγη σημασία έχει πλέον.
Σίγουρα μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Δυστυχώς όμως η Ιστορία δεν γνωρίζει εξαιρέσεις μα γεγονότα.Tο γεγονός είναι ότι όλη αυτή η γενιά στερείται το δικαίωμα στο να ονειρευτεί....εμείς βλέπαμε να διαπρέπει ο γιατρός ο δικηγόρος ο λογιστής κτλ και λέγαμε "αυτό θα γίνω οταν μεγαλώσω"...σήμερα...δεν λέει κανένα απο αυτα τα παιδιά κατι τέτοιο....
Είναι ευτυχής ο άνθρωπος που διδάσκει με το πάραδειγμά του και ένας τέτοιος είναι ο γιος μου, ο μικρός αδελφός του και όλη η γενιά του. Ειλικρινά νιώθω πολύ περήφανος που έχω αυτά τα παιδιά δίπλα μου.
Χαμηλώνω το βλέμμα μπροστά στον αγώνα τους και υπόσχομαι να επανορθώσω όσο μπορούμε για αυτό που τους κάναμε.... Ελπίζω σ’αυτή τη γενιά και της εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου να μην πιαστεί κορόιδο, όπως πιάστηκε η δική μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου