Πως φτάσαμε να "μην είν ο άντρας Αντρας"

Τη συζήτηση άνοιξε φίλος μου που εργάζεται στο χώρο της μόδας. «Έχεις δει τους άντρες στην παραλία;», «Όχι, αφού έχω να πάω στη θάλασσα από πρόπερσι. Για πες εσύ που τους είδες», είπα.

Άρχισε. «Αποτριχωμένοι. Όλοι. Σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία του σώματός τους».

«Ννννναι», απάντησα, προσπαθώντας να σκεφτώ σε μαζικό επίπεδο το θέαμα. «Τώρα που το λες, έχω χορτάσει αποτριχωμένους στο κολυμβητήριο, αλλά εκεί το θεωρώ λογικό, γιατί είναι άνθρωποι που κολυμπούν συνέχεια».

«Μα καλά, δεν πάει το μυαλό σου ότι υπάρχει σχέδιο από τη βιομηχανία της ομορφιάς, ώστε να προσεγγιστεί το αντρικό κοινό; Σε παγκόσμιο επίπεδο, εννοώ, και ξέρεις ότι ξέρω τι λέω», είπε με νόημα κι άρχισε να διηγείται την ιστορία.

Λοιπόν, κάποια στιγμή πριν αρκετά χρόνια, η βιομηχανία της ομορφιάς διαπίστωσε ότι το γυναικείο κοινό, όσο πολυπληθές και με πάγιες και διαρκείς ανάγκες κι αν είναι, πρέπει να διευρυνθεί. Διότι, δεν αρκεί: ήδη από χρόνια, κυκλοφορούν για τις γυναίκες κρέμες πριν κρέμα ημέρας, μετά την ημέρας, πριν την νύχτας, κατά τη διάρκεια της νύχτας αλλά πριν το ξύπνημα και μετά τη φάση REM, οροί για την επιδερμίδα όταν οι μέρες είναι δύσκολες, λοσιόν όταν είναι εύκολες, κι όλα αυτά σε διαφορετική υφή για τα μάτια, τα χείλη, τα μάγουλα, το πόδι της χήνας, το μέτωπο, το πίσω από τα αυτιά, το μπροστά από τα σαγόνια, το κάτω από τα μαλλιά και το γύρω από τα φρύδια. Άσε το σώμα, το μακιγιάζ, τα νύχια, τα μαλλιά κ.λπ. Αναρίθμητα πολλά προϊόντα για γυναίκες.

Άρα, προκειμένου να αυξηθεί ο τζίρος, έπρεπε να προσεγγιστεί νέο κοινό, το αντρικό, το οποίο διαθέτει δυο μεγάλες -για τη βιομηχανία- αρετές:

α. είναι «εύκολο» κοινό. Δε χρειάζεται πολλά-πολλά για να ψηθεί
β. έχει λεφτά.

Το «εύκολο» target group, επειδή ντρέπεται να μιλάει για «γυναικεία» ζητήματα, δεν το πολυψάχνει, ψωνίζει στα γρήγορα και φεύγει. Άρα, η βιομηχανία πρέπει απλώς να βρει τον τρόπο να του πάρει τα λεφτά. Και πώς να κάνει τον άντρα να βάλει κρέμα ημέρας, ενυδατική μάσκα για τα μάτια και κονσίλερ;

Βρέθηκε ο τρόπος. Η βιομηχανία άρχισε να του πλασάρει κάποιον στον οποίο θα θέλει να μοιάσει ο κάθε άντρας. Ο φίλος μου ισχυρίζεται ότι αυτόν το ρόλο έπαιξε ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. «Θυμήσου τον: με ελαφρύ μακιγιάζ, επιδερμίδα υγιέστατη, ροδαλό, να φοράει τα εσώρουχα της γυναίκας του…», μου έκλεισε το μάτι. Έτσι, δημιουργήθηκε ο πρώτος μετροσέξουαλ και μπήκε το θεμέλιο λιθαράκι σε αυτήν τη νέα τάση που βλέπουμε τώρα δίπλα μας στην ξαπλώστρα.

Η βιομηχανία της ομορφιάς συνέχισε να πλασάρει ανάλογα πρότυπα για τον σύγχρονο άντρα σε ταινίες, σειρές και στο ποδόσφαιρο, μέχρι που άρχισε να τον πείθει. «Αν δεις, τα αντρικά περιοδικά του εξωτερικού έχουν, πλέον, περισσότερη μόδα και λιγότερο αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα. Αν πας σε κομμωτήριο που περιποιείται άντρες, θα το δεις. Όπως εσείς έχετε -λέμε τώρα- τη Vogue, έχουν κι εκείνοι τα περιοδικά μόδας τους».

Και στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει και διεθνώς, οι πωλήσεις στις σειρές αντρικών καλλυντικών έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Εκεί, όμως, που γίνονται χρυσές δουλειές, είναι στη βιομηχανία της αποτρίχωσης. «Ενώ παλαιότερα οι άντρες έκαναν -όσοι λίγοι έκαναν- για ιατρικούς λόγους, πλέον κάνουν για καλλωπιστικούς».

Μου μίλησε και για τις τρίχες της κεφαλής. «Παρατήρησε πόσοι κάνουν πιστολάκι τα μαλλιά τους κι έχω ακούσει από κομμωτές ότι το -ας πούμε- κοκοράκι επιτυγχάνεται με τη βοήθεια ενός εργαλείου που λέγεται flat iron και πάρα πολλοί έχουν στα σπίτια τους».

Οι δικές μου τρίχες, πάντως, είχαν σηκωθεί, αλλά δε μίλησα. «Και το μούσι, να ξέρεις, έχει πιάσει για τους άντρες επειδή λειτουργεί, για εκείνους, όπως τα μαλλιά για τις γυναίκες. Αλλάζουν τη φάτσα τους με αυτό. Το βαριούνται; Ξυρίζονται. Βαριούνται το μαγουλάκι; Αφήνουν μούσι. Έτσι κι αλλιώς, είναι ελάχιστες οι αλλαγές που μπορεί ένας άντρας να κάνει εύκολα στη φάτσα του, η εξής μία: το μούσι του. Πρόσφατα δε, στις πασαρέλες στο Λονδίνο εμφανίστηκε το περιποιημένο με κερί στις άκρες μουστάκι, τύπου Νταλί».

Συνέχισε να με βαράει αλύπητα. «Οι πλαστικοί χειρουργοί, δερματολόγοι και λοιποί εφαρμοστές έχουν δει μεγάλη αύξηση σε θεραπείες μπότοξ και υαλουρονικού οξέος».

«Δε με λυπάσαι;» του είπα. «Με ξέρεις. Θα τους κοιτάω όλους αδιακρίτως, αδιάκριτα κι εξεταστικά, με την υποψία ότι η τσιτωμένη επιδερμίδα τους έχει υποβοηθηθεί από την επιστήμη».

Είχε διάθεση να μιλήσει. «Κάτσε να σου πω και το καλύτερο, που διαπίστωσα από τον γιο μου. Ο Γιώργος, ο οποίος είναι 9 ετών, έχει συνδέσει ευθέως το ποδόσφαιρο με τα τατουάζ, επειδή τους βλέπει όλους γεμάτους σχέδια. Πιστεύει ότι το τατουάζ είναι κάτι σα στολή για τον ποδοσφαιριστή κι ότι για να είναι κάποιος ποδοσφαιριστής πρέπει να έχει απαραιτήτως τατουάζ. Πριν από λίγες μέρες, πήγαμε σε ένα από αυτά τα μαγαζιά που πουλάνε χιλιάδες πράγματα του ενός ευρώ, κι είχε κάτι σαν καλσόν για τα χέρια, με σχέδια τατουάζ. Πήρε ένα, το έβαλε στα χέρια του, κι έκανε ότι είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Χωρίς αυτό, δεν ένιωθε ποδοσφαιριστής…».

Κι επέμεινε ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο γιο του, αλλά σε πολλά αγόρια…