Ο κύκλος της εξάρτησης και η φτωχοποίηση της κοινωνίας

Κάθε φορά που ακούμε για επιδόματα – θέρμανσης, παιδιού, ακόμα και σούπερ μάρκετ – δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ουσία τους: ανακουφίζουν προσωρινά, αλλά δεν δημιουργούν αυτονομία ούτε ανάπτυξη. Όπως και στον πρωτογενή τομέα, όπου οι επιδοτήσεις και οι λάθος διαχειρισμένες χρηματοδοτήσεις συχνά διατηρούν τους παραγωγούς σε ένα στάδιο εξάρτησης, έτσι και οι απλοί πολίτες συχνά ζουν με “ενέσεις επιβίωσης” αντί να έχουν πραγματικές δυνατότητες να εξελιχθούν.

Η συνέπεια είναι ένας φαύλος κύκλος: όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση, τόσο πιο δύσκολη η πραγματική ανάπτυξη. Ο πολίτης που βασίζεται σε επιδόματα δεν έχει τα μέσα ή το κίνητρο να δημιουργήσει, να επενδύσει, να καινοτομήσει. Η κοινωνία στέκεται σε στάσιμη ισορροπία – μερική επιβίωση, χωρίς προοπτική.

Παράλληλα, η διατήρηση αυτής της εξάρτησης εξυπηρετεί συγκεκριμένες δομές εξουσίας. Όποιοι ελέγχουν την πολιτική ή οικονομική σκακιέρα γνωρίζουν ότι οι εξαρτημένοι πολίτες είναι πιο εύκολα “χειραγωγήσιμοι”, λιγότερο ικανοί να αμφισβητήσουν ή να απαιτήσουν δίκαιη κατανομή των πόρων. Το αποτέλεσμα; Μια κοινωνία που φτωχοποιείται χωρίς να χρειάζεται, ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που βολεύει τους λίγους, αλλά επιβραδύνει ή εμποδίζει την ευρύτερη ανάπτυξη.

Στην Κρήτη, όπως και σε άλλα μέρη της χώρας, το παράδειγμα των αγροτών και κτηνοτρόφων είναι χαρακτηριστικό: η εξάρτηση από επιδοτήσεις και οι συνεχείς παρατυπίες στη διαχείριση των πόρων δεν οδηγούν σε πραγματική ισχυροποίηση της παραγωγής ή σε ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Αντίθετα, δημιουργούν έναν κύκλο αναμονής, περιορισμού και εξάρτησης, που επηρεάζει όλη την κοινωνία.

Η ερώτηση που μένει είναι καθαρή και δύσκολη: θέλουμε πραγματική ανάπτυξη ή θέλουμε μια κοινωνία που επιβιώνει με επιδόματα και εξαρτάται από τη διαχείριση της εξουσίας; Η απάντηση δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και ηθική. Γιατί όσο συνεχίζουμε να συγκαλύπτουμε την αλήθεια και να συντηρούμε αυτή την εξάρτηση, η κοινωνία μας μένει δέσμια ενός συστήματος που βολεύει λίγους και περιορίζει τους πολλούς.

Ίσως, λοιπόν, η πραγματική αλλαγή ξεκινά από την αυτονομία: την ικανότητα του πολίτη να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, να παράγει, να μάθει, να δημιουργήσει. Μόνο τότε η κοινωνία θα γίνει πιο δυνατή, πιο δίκαιη και πιο ελεύθερη από τη φτώχεια και την εξάρτηση που κάποιοι βολεύονται να διατηρούν.

Ξεκάθαρα λογια

Πρόσφατα άκουσα τα λόγια ενός ισλαμιστή ιμάμη. Τα λόγια του ήταν ξεκάθαρα:

“Δεν θέλουμε να σκοτώσουμε. Θέλουμε απλώς να ακολουθήσουν όλοι το Ισλάμ. Αν αρνηθούν, θα μπούμε, θα κατακτήσουμε, και τότε θα πρέπει να πληρώνουν Σαρία, να γίνουν υπηρέτες μας. Αν ούτε αυτό δεχτούν, τότε θα πρέπει να πεθάνουν. Δεν φταίμε εμείς· τους δώσαμε δύο επιλογές, κι εκείνοι δεν διάλεξαν καμία.”

Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια. Είναι η ίδια η ομολογία του τρόπου σκέψης που κυριαρχεί σε μια μερίδα του ισλαμικού κόσμου. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος.

Η Ελλάδα, με την αθρόα και ανεξέλεγκτη είσοδο χιλιάδων μεταναστών καθημερινά, κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε μια πραγματικότητα που θα την ξεπεράσει. Σήμερα είναι οι βιασμοί, οι επιθέσεις, η αύξηση της εγκληματικότητας. Αύριο; Αύριο μπορεί να είναι η ίδια η ελευθερία μας, η ίδια η ταυτότητά μας που θα μπαίνει στο στόχαστρο.

Δεν είναι θέμα ρατσισμού. Είναι θέμα επιβίωσης. Όταν ο άλλος διακηρύσσει ότι αν δεν υποταχθείς στη θρησκεία του θα σε κάνει δούλο ή θα σε σκοτώσει, τότε δεν μιλάμε πια για πολιτιστική διαφορά. Μιλάμε για απειλή.

Η Ελλάδα στάθηκε χιλιάδες χρόνια φρουρός της Ευρώπης και του πολιτισμού. Σήμερα καλείται ξανά να σταθεί όρθια. Να μην ξεχάσει την ιστορία της. Γιατί αν ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, θα θυμίσουν αυτοί ποιοι θέλουν να γίνουμε: υπηρέτες τους

#πεσταχρυσοστομε #λαθρομετανάστες #Ελλάδα #ασφαλεια

Όταν η απειλή δεν έρχεται μόνο απέξω…

Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι κοιτάζουν προς τα έξω. 

Στις διεθνείς προκλήσεις, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στις γεωπολιτικές αναταράξεις. 

Κι όμως, η πιο ύπουλη απειλή ίσως να μη φωνάζει. 

Ίσως να μπαίνει από την πίσω πόρτα, κρατώντας χαρτιά “ανθρωπιστικής ανάγκης”.

Τις τελευταίες εβδομάδες, παρατηρούμε καθημερινές αποβιβάσεις “παράτυπων μεταναστών” στην Κρήτη. 

Άνθρωποι – κυρίως άνδρες νεαρής ηλικίας – καταφθάνουν κατά εκατοντάδες, χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα, χωρίς διαφάνεια. 

Και δεν μιλάμε για οικογένειες ή πρόσφυγες πολέμου. 

Μιλάμε για μια μαζική, στοχευμένη μετακίνηση πληθυσμών, αγνώστων προθέσεων, αγνώστου παρελθόντος.

Κι ενώ αυτό από μόνο του είναι ανησυχητικό, έρχεται να προστεθεί κάτι ακόμη πιο ύπουλο: το Προεδρικό Διάταγμα 40/2023, το οποίο – ανάμεσα σε άλλα – δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας μεταναστευτικών δομών σε οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων. 

Δηλαδή, σε μικρά, αραιοκατοικημένα χωριά, χωρίς επαρκείς υποδομές, χωρίς προσωπικό ασφαλείας, χωρίς κοινωνική αντοχή. 

Και τι άλλο έχει άφθονα η Κρήτη; 

Ακριβώς: εκατοντάδες χωριά κάτω των 2.000 κατοίκων.

Αν αυτό δεν είναι σχέδιο σταδιακής αλλοίωσης του πληθυσμού “από τα μέσα”, τότε τι είναι;

Δεν είναι θέμα ξενοφοβίας. 

Είναι θέμα αυτοσυντήρησης. 

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε άκριτα την εγκατάσταση πληθυσμών που δεν έχουν καμία διάθεση ένταξης, που φέρνουν μαζί τους άλλες κουλτούρες, άλλες θρησκείες, και – κάποιες φορές – επικίνδυνες αντιλήψεις για τον ρόλο της γυναίκας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. 

Δεν είναι όλοι έτσι – αλλά κανείς δεν διαχωρίζει.

Δεν είμαστε απάνθρωποι. 

Είμαστε υπεύθυνοι. 

Κι όταν μια Πολιτεία επιλέγει να σπείρει δομές σε μικρά χωριά, σε νησιά όπως η Κρήτη, όπου ο κοινωνικός ιστός είναι ακόμη ζωντανός, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Η απειλή δεν χρειάζεται πια στρατούς. 

Αρκούν μερικά Π.Δ., λίγα καράβια και μια κοινωνία που κοιμάται. 

Ξυπνήστε. 

Σήμερα είναι το διπλανό χωριό. 

Αύριο είναι το δικό σου.

Κανάλια, για..."τα μπαζα"

Τα τελευταία 24ωρα, τα ΜΜΕ έχουν προκαλέσει ανησυχία στους κατοίκους και επισκέπτες της Σαντορίνης, δημοσιεύοντας τίτλους όπως «Οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν ασφαλίζουν τα ακίνητα και τα αυτοκίνητα για φυσικές καταστροφές». 

Οι μουσικές υπόκρουση από θρίλερ και οι δραματικοί τίτλοι δημιουργούν μια ατμόσφαιρα φόβου και αβεβαιότητας, χωρίς όμως να εξηγούν επαρκώς τον λόγο πίσω από αυτή την απόφαση. 

Και εύκολα ο τηλεθεατης λέει "Κοίτα τους απατεώνες, δεν ασφαλίζουν τον κοσμο"

Είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ο ασφαλιστικός κλάδος και ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι για αυτή την κατάσταση.

Για πάνω από 25 χρόνια στον ασφαλιστικό κλάδο, έχω παρακολουθήσει από κοντά τις διαδικασίες αξιολόγησης και διαχείρισης κινδύνων. 

Όλοι οι κίνδυνοι δεν είναι ίσοι, και οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν ασφαλίζουν φυσικές καταστροφές απλώς λόγω τύχης ή απροθυμίας. 

Αντιθέτως, οι ασφαλιστικές εταιρείες λαμβάνουν υπόψη τους τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των καταστροφών. 

Αυτές ασφαλίζουν καταστάσεις που δεν μπορούν να προβλεφθούν με ακρίβεια ή να θεωρηθούν αναμενόμενες.

Η ασφαλιστική κάλυψη παρέχεται όταν ο κίνδυνος είναι απρόβλεπτος και δεν μπορεί να προβλεφθεί με βεβαιότητα. 

Ειδικότερα σε περιοχές όπως η Σαντορίνη, η οποία φιλοξενεί ενεργό ηφαίστειο, οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν μπορεί να προσφέρουν κάλυψη για φυσικές καταστροφές, όπως είναι οι ηφαιστειακές εκρήξεις, ειδικοτερα εαν υπάρχει επίσημα αναμενομενος κινδυνος..

Επισης επειδη ακουσα να λενε τα καναλια "καλυψη θα εχουν μοναχα οσοι ηταν τυχεροι να εχουν ηδη ασφαλισμενα τα περιουσιακα τους στοιχεια",Αν οι κάτοικοι της Σαντορίνης έχουν ασφαλίσει τα ακίνητά τους στο παρελθόν, αυτό οφείλεται στην οξυδέρκεια και την προνοητικότητά τους, όχι σε τύχη ή σε κάποια "ευλογία". 

Είναι η σοφία των φρόνιμων που προνοούν, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους και προχωρούν σε ασφαλιστική κάλυψη πριν από οποιαδήποτε πιθανή καταστροφή.

Όπως συμβαίνει σε κάθε κλάδο, έτσι και στον ασφαλιστικό το ζήτημα της ανάληψης κινδύνου είναι θέμα σοβαρών υπολογισμών. 

Οι ασφαλιστικές εταιρείες αξιολογούν όχι μόνο το ύψος της ζημιάς, αλλά και την πιθανότητα της εμφάνισης του κινδύνου. 

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε ως κοινωνία είναι ότι τα ΜΜΕ συχνά χρησιμοποιούν τους φόβους και τις ανησυχίες του κοινού για να αυξήσουν τη θεαματικότητα. 

Τα δραματικά ρεπορτάζ με έντονη μουσική και τίτλους που προκαλούν πανικό, αποσκοπούν κυρίως στη δημιουργία εντυπώσεων, και όχι στην πραγματική ενημέρωση. 

Είναι εύκολο να παρασυρθείς από έναν τίτλο που φαίνεται να προαναγγέλλει μια καταστροφή, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη και απαιτεί ψυχραιμία και ορθολογισμό.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως η ασφάλιση δεν είναι μια διαδικασία που συνδέεται με την τύχη, αλλά με την ανάλυση κινδύνων και την προνοητικότητα.

Όπως λέει και η παροιμία, «των φρόνιμων τα παιδιά μαγειρεύουν πριν πεινάσουν». 

Ας θυμόμαστε, λοιπόν, ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τις ασφαλιστικές εταιρείες δεν είναι αυθαίρετες, αλλά βασίζονται σε αυστηρούς υπολογισμούς και την ανάγκη για βιώσιμη λειτουργία του κλάδου.

Μην αφήνουμε λοιπόν τον φόβο και την παραπληροφόρηση να μας οδηγήσουν σε λάθος συμπεράσματα. 

Αντιθέτως, ας μάθουμε πώς λειτουργούν οι ασφαλιστικές διαδικασίες και ας συνεχίσουμε να προσφέρουμε την απαιτούμενη στήριξη στους ανθρώπους που πλήττονται από φυσικές καταστροφές, χωρίς να ενισχύουμε τις ανησυχίες που δεν έχουν βάση στην πραγματικότητα.

Στώμεν καλώς..

Βρισκόμαστε σε μια εποχή αναταραχής. 

Φυσικά φαινόμενα που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, ανησυχία για το αύριο, σκέψεις που γίνονται φόβοι και φόβοι που γίνονται σενάρια καταστροφής. 

Ο άνθρωπος, μέσα στην αβεβαιότητα, ψάχνει να βρει στήριγμα.

Είναι αλήθεια πως η γη μας θα δοκιμαστεί. 

Όπως πάντα όμως, μια δοκιμασία δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας νέας πορείας. 

Η Ελλάδα δεν θα χαθεί. 

Θα περάσει δυσκολίες, αλλά θα σταθεί στα πόδια της. 

Και μέσα από αυτή τη δοκιμασία, θα αναγεννηθεί και η ψυχή μας.

Γιατί τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο. 

Μας δόθηκε άνεση και καλοπέραση, και ξεχάσαμε να είμαστε ευγνώμονες. 

Μας δόθηκε αφθονία, και θεωρήσαμε πως μας ανήκει χωρίς κόπο. 

Τώρα, έρχεται η ώρα να καταλάβουμε ξανά ποιοι είμαστε.

Η γη μας θα αντέξει, όπως άντεξε χιλιάδες χρόνια. 

Και όταν όλα περάσουν, οι ξένοι που ήρθαν για να εκμεταλλευτούν, θα φύγουν. 

Θα μείνουμε εμείς, να χτίσουμε ξανά, αυτή τη φορά χωρίς βαρίδια και δεσμά.

Η δυσκολία αυτή δεν είναι κατάρα. 

Είναι κάλεσμα αφύπνισης. 

Για να θυμηθούμε την αξία της αλληλεγγύης, της πίστης, της ενότητας. 

Για να βρούμε ξανά το φως μέσα στο σκοτάδι της αβεβαιότητας. 

Και όταν περάσει η μπόρα, θα ξέρουμε πως ό,τι έγινε, ήταν μέσα στο σχέδιο της Θείας Πρόνοιας, για να μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να είμαστε.

Γι’ αυτό, ας σταθούμε με πίστη και δύναμη. 

Η Ελλάδα θα περάσει από δοκιμασίες, αλλά δεν θα χαθεί. Και το μέλλον, παρά τις τρικυμίες, θα μας βρει πιο δυνατούς.

Στωμεν καλως..