Στις διεθνείς προκλήσεις, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στις γεωπολιτικές αναταράξεις.
Κι όμως, η πιο ύπουλη απειλή ίσως να μη φωνάζει.
Ίσως να μπαίνει από την πίσω πόρτα, κρατώντας χαρτιά “ανθρωπιστικής ανάγκης”.
Τις τελευταίες εβδομάδες, παρατηρούμε καθημερινές αποβιβάσεις “παράτυπων μεταναστών” στην Κρήτη.
Άνθρωποι – κυρίως άνδρες νεαρής ηλικίας – καταφθάνουν κατά εκατοντάδες, χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα, χωρίς διαφάνεια.
Και δεν μιλάμε για οικογένειες ή πρόσφυγες πολέμου.
Μιλάμε για μια μαζική, στοχευμένη μετακίνηση πληθυσμών, αγνώστων προθέσεων, αγνώστου παρελθόντος.
Κι ενώ αυτό από μόνο του είναι ανησυχητικό, έρχεται να προστεθεί κάτι ακόμη πιο ύπουλο: το Προεδρικό Διάταγμα 40/2023, το οποίο – ανάμεσα σε άλλα – δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας μεταναστευτικών δομών σε οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων.
Δηλαδή, σε μικρά, αραιοκατοικημένα χωριά, χωρίς επαρκείς υποδομές, χωρίς προσωπικό ασφαλείας, χωρίς κοινωνική αντοχή.
Και τι άλλο έχει άφθονα η Κρήτη;
Ακριβώς: εκατοντάδες χωριά κάτω των 2.000 κατοίκων.
Αν αυτό δεν είναι σχέδιο σταδιακής αλλοίωσης του πληθυσμού “από τα μέσα”, τότε τι είναι;
Δεν είναι θέμα ξενοφοβίας.
Είναι θέμα αυτοσυντήρησης.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε άκριτα την εγκατάσταση πληθυσμών που δεν έχουν καμία διάθεση ένταξης, που φέρνουν μαζί τους άλλες κουλτούρες, άλλες θρησκείες, και – κάποιες φορές – επικίνδυνες αντιλήψεις για τον ρόλο της γυναίκας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Δεν είναι όλοι έτσι – αλλά κανείς δεν διαχωρίζει.
Δεν είμαστε απάνθρωποι.
Είμαστε υπεύθυνοι.
Κι όταν μια Πολιτεία επιλέγει να σπείρει δομές σε μικρά χωριά, σε νησιά όπως η Κρήτη, όπου ο κοινωνικός ιστός είναι ακόμη ζωντανός, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Η απειλή δεν χρειάζεται πια στρατούς.
Αρκούν μερικά Π.Δ., λίγα καράβια και μια κοινωνία που κοιμάται.
Ξυπνήστε.
Σήμερα είναι το διπλανό χωριό.
Αύριο είναι το δικό σου.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή αναταραχής.