Απλά δε θα το ξαναδείς.
Δε θα δεις τα μηνύματα που δεν στέλνω πια.
Αυτά που γράφω και σβήνω, επειδή ξέρω πως δεν έχουν πια αποδέκτη.
Δε θα δεις το βλέμμα μου να σε ψάχνει στο πλήθος, να αναρωτιέται πώς είσαι, αν γελάς, αν σε πληγώνει κάτι.
Δε θα δεις τη σκέψη μου να σε φέρνει κοντά μου τις νύχτες, να αναρωτιέται αν θυμάσαι.
Αν ποτέ σου πέρασε από το μυαλό ότι, ακόμα κι από μακριά, εξακολουθώ να σε νοιάζομαι.
Δε θα δεις το πόσο συγκρατούμαι να μην πω το όνομά σου στις συζητήσεις, να μην αφήσω τη νοσταλγία να φανεί.
Δε θα δεις πως κάθε τραγούδι που κάποτε ακούγαμε μαζί, τώρα το αφήνω να παίζει μέχρι το τέλος, ακόμα κι αν πονάει.
Δε θα δεις τίποτα από αυτά. Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.
Αλλά αν κάποια στιγμή νιώσεις, χωρίς να ξέρεις το γιατί, μια σκιά από ζεστασιά μέσα στην ψυχή σου, μια μικρή αίσθηση ότι κάποιος, κάπου, σε σκέφτεται με αγάπη—να ξέρεις πως είμαι εγώ.
Θα σε νοιάζομαι πάντα.
Απλά δε θα το ξαναδείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου