Το ίδιο και με τους μετανάστες: από τη μια, οι σπαραγμοί για τα παιδάκια που θαλασσοπνίγονται. Από την άλλη, οι καραούλι για το "εμείς τα λέγαμε" μόλις ακουστεί καμιά έκρηξη. Στο μεταξύ, οι μπίζνες με τις ΜΚΟ και τα σύνορα πάνε ρολόι.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, άλλος ένας γύρος διχασμού: οι μισοί Έλληνες πιστεύουν στο Θεό και στην ορθοδοξία, και οι άλλοι μισοί τους κράζουν τους "σκοταδιστές", περιμένοντας πότε ένας παπάς θα πέσει σε παράπτωμα για να φωνάξουν για τα χρυσάφι της Εκκλησίας, τα αυτοκίνητα των μητροπολιτών και το παγκάρι. Εν τω μεταξύ, τα υπέρογκα ποσά που σβήνονται από κόμματα, πολιτικούς και μεγαλοεπιχειρηματίες περνάνε στα ψιλά.
Κι ο Έλληνας; Τσακώνεται με τον Έλληνα. Κακομοιριά χωρίς τέλος, να μη βλέπουμε ποτέ πού μας παίζουν, αλλά να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το θέατρο που μας στήνουν.
