Συγνώμη Άγγελε...

Συγγνώμη, Άγγελε…

Ακομα και αγγελοι, μπορούν να ζησουν στην κόλαση, σ αυτη τη γη.. 

Σε μια γη που δεν ήταν ποτέ παιδική χαρά, μόνο ένα κελί γεμάτο πόνο. 

Ένα σπίτι που θα έπρεπε να είναι καταφύγιο, μα έγινε φυλακή. 

Χέρια που θα έπρεπε να σε χαϊδεύουν, σε χτυπούσαν. 

Φωνές που θα έπρεπε να σε νανουρίζουν, σε τρόμαζαν.

Και τώρα όλοι κλαίμε. Όλοι θυμώνουμε. Όλοι ζητάμε τιμωρία. 

Όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα, λες και δεν ξέρουμε. 

Λες και δεν έχουμε ακούσει ξανά για παιδικές κραυγές που πνίγονται σε τοίχους που «δεν μας αφορούν».

Φταίμε. Φταίμε όλοι.

Γιατί κάποιος σε άκουσε, αλλά σώπασε.

Γιατί κάποιος σε είδε, αλλά γύρισε το κεφάλι.

Γιατί κάποιος μάντεψε, αλλά δεν ήθελε να μπλέξει.

Γιατί σε μια χώρα όπου 1 στα 5 παιδιά κακοποιείται, εμείς θυμόμαστε να θυμώσουμε μόνο όταν είναι αργά.

Γείτονες, συγγενείς, κοινωνικές υπηρεσίες, δικαιοσύνη—όλοι χαμένοι σε ένα «κοίτα τη δουλειά σου» που σκοτώνει. 

Όλοι ένοχοι για τη σιωπή που έγινε συνενοχή.

Και τώρα τι; Μια στιγμή οργής στα social media; Μια κατάρα έξω από τα δικαστήρια; Μια είδηση που θα ξεχαστεί μόλις έρθει η επόμενη τραγωδία;

Μα εσύ, Άγγελε, δεν θα τη ξεχάσεις. 

Δεν πρόλαβες να ξεχάσεις τίποτα. 

Δεν πρόλαβες να μάθεις τι σημαίνει αγκαλιά, τι σημαίνει γέλιο, τι σημαίνει παιδική ανεμελιά.

Καλό ταξίδι, μικρέ μου…

Ξερω πως εκεί που πας θα έχει φως. 

Θα έχει ζεστασιά. 

Θα έχει αγάπη. 

Θα έχει ό,τι σου στέρησε η ζωή εδώ.

Συγγνώμη, Άγγελε.

Συγγνώμη που δεν φωνάξαμε πιο δυνατά.

🙏

Τις πταίει?

Κακοποίηση ανηλίκων. 

Κακοποίηση γυναικών. Κακοποίηση αντρών. Συμμορίες, εκβιασμοί, απειλές, βιασμοί. 

Η κοινωνία μας βυθίζεται στη βία, στην ασέβεια, στην απανθρωπιά. 

Κάθε μέρα, μια νέα είδηση σοκάρει, και ύστερα χάνεται μέσα στον χείμαρρο των επόμενων εγκλημάτων. 

Τι φταίει; Πώς φτάσαμε εδώ;

Μήπως επειδή γίναμε "θεοί και θεάρες"; 

Μήπως επειδή κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τον άλλον; 

Μήπως επειδή θεοποιήσαμε το χρήμα, τη σάρκα και το εγώ μας;

Μας έπεισαν πως «μας αξίζουν τα καλύτερα», πως είμαστε «γεννημένοι για να βασιλεύουμε», πως «κανείς δεν μπορεί να μας πει τι να κάνουμε». 

Ένα κακομαθημένο παιδί, όταν έπεφτε και χτυπούσε, δεν μάθαινε να προσέχει. Που μαμά του, έδερνε το τραπεζάκι, για να μη στεναχωρηθεί το παιδί. 

Έτσι μεγαλώσαμε: Φταίνε πάντα οι άλλοι, ποτέ εμείς.

Ήμασταν «το ωραιότερο», «το εξυπνότερο», «το πιο ικανό» παιδί. 

Μας έπεισαν ότι είμαστε μοναδικοί, ότι όλα μάς ανήκουν, ότι η ζωή πρέπει να μας κάνει το χατίρι. 

Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, ξεσπάμε με οργή, καταστρέφουμε, απαιτούμε, ποδοπατάμε.

Και ποιος να μας μάθει κάτι διαφορετικό; 

Το να πάει ένα παιδί στο κατηχητικό έγινε «ξεπερασμένο», μην τυχόν και ακούσει ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από τον εαυτό του. 

Το να κάνεις τον σταυρό σου δημόσια θεωρείται «ντροπή», γιατί μη μας πουν «ψέκες». 

Η πίστη έγινε αντικείμενο χλευασμού, η μετάνοια δείγμα αδυναμίας, η ταπείνωση... μια άγνωστη λέξη.

Γκρεμίσαμε τον Θεό από τη ζωή μας και βάλαμε στη θέση Του το «εγώ». 

Και το εγώ δεν έχει αγάπη, δεν έχει ηθική, δεν έχει όρια. 

Χτίσαμε μια κοινωνία χωρίς Θεό, χωρίς αξίες, χωρίς σεβασμό. 

Και τώρα απορούμε γιατί έχει γίνει κόλαση.

Η επιστροφή στον Θεό δεν είναι μια «παλιά συνήθεια» ή μια «παρηγοριά για τους αδύναμους». 

Είναι το μόνο φως σε έναν κόσμο που σκοτεινιάζει. 

Και αν δεν το βρούμε ξανά, θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε στο χάος που οι ίδιοι δημιουργήσαμε...

Γνώμη μου🙏