Πόσες φορές έχουμε νιώσει ότι δεν αξίζει την ελεημοσύνη μας, γιατί «μας κοροϊδεύει», «είναι επαγγελματίας ζητιάνος», «δεν έχει πραγματική ανάγκη»;
Πόσες φορές τους κατακρίνουμε, σκεπτόμενοι ότι δεν είναι τίμιοι και ότι η βοήθειά μας θα πάει χαμένη;
Κι όμως, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό που θα πω, στην πραγματικότητα εμείς είμαστε εκείνοι που δεν αξίζουμε να κρίνουμε.
Γιατί, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, το ίδιο κάνουμε κι εμείς απέναντι στον Θεό.
Στεκόμαστε κι εμείς σαν ζητιάνοι μπροστά στον Δημιουργό.
Απλώνουμε το χέρι μας και ζητάμε τη χάρη Του, την ευλογία Του, τη βοήθειά Του.
Και το κάνουμε, παρόλο που ξέρουμε ότι δεν την αξίζουμε.
Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είμαστε.
Κι όμως, έχουμε το θράσος να Του ζητιανεύουμε, ενώ ταυτόχρονα Τον κοροϊδεύουμε με τη ζωή μας.
Νομίζουμε ότι Του κρύβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, λες και μπορεί να κρυφτεί η αλήθεια μας από Εκείνον που βλέπει τα πάντα.
Προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα λάθη μας, να φτιασιδώσουμε τις πράξεις μας, να Τον πείσουμε ότι αξίζουμε τη χάρη Του.
Και αν δεν λάβουμε αυτό που ζητάμε, αν ο Θεός δεν μας δώσει αυτό που θεωρούμε πως «μας χρωστάει», φτάνουμε στο σημείο να γογγύζουμε.
Να Τον κατηγορούμε ότι μας άφησε, ότι δεν μας άκουσε, ότι δεν μας νοιάζεται.
Όμως, ο Θεός, με την άπειρη αγάπη Του, δεν κρίνει.
Δεν μας απορρίπτει επειδή δεν αξίζουμε.
Δεν μας τιμωρεί επειδή Τον πληγώνουμε με τις πράξεις μας. Αντίθετα, μας χαρίζει τη χάρη Του, μας δίνει ευκαιρίες, μας περιμένει.
Γιατί; Γιατί η αγάπη Του είναι ανεξάντλητη.
Κι εμείς, που λαμβάνουμε τόση αγάπη, τόση υπομονή, τόση συγχώρεση, πώς το ανταποδίδουμε;
Με το να κρίνουμε τους άλλους.
Να αποφασίζουμε ποιος αξίζει και ποιος όχι.
Να μετράμε τους ανθρώπους και να τους βγάζουμε «λίγους».
Οι ζητιάνοι στον δρόμο ίσως να μας κοροϊδεύουν.
Ίσως να μην έχουν την ανάγκη που λένε.
Ίσως να μην χρησιμοποιούν σωστά την ελεημοσύνη μας.
Αλλά αυτό δεν είναι δική μας δουλειά να το κρίνουμε.
Η δική μας δουλειά είναι να δείξουμε έλεος.
Γιατί, όπως λέει η Γραφή, «μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. 5:7).
Ας δούμε τον κάθε ζητιάνο, όχι σαν μια απάτη, αλλά σαν μια υπενθύμιση.
Σαν έναν καθρέφτη που μας δείχνει ποιοι είμαστε εμείς μπροστά στον Θεό.
Κι ας είμαστε κι εμείς πιο ταπεινοί.
Ας μάθουμε να δίνουμε, χωρίς να υπολογίζουμε αν αυτός που ζητάει «το αξίζει».
Γιατί στην πραγματικότητα, κι εμείς δεν «αξίζουμε» αυτό που μας δίνει ο Θεός.
Απλώς Εκείνος μας αγαπά.
Και μέσα από αυτή την αγάπη, μας δίνει μαθήματα για το πώς να αγαπάμε κι εμείς.
Κι αν η κοινωνία μας γίνει λίγο πιο ταπεινή, λίγο πιο ελεήμων, λίγο πιο γενναιόδωρη, ίσως τότε να μπορέσουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο που δεν θα μετράει τα πάντα με το «αξίζεις ή όχι».
Αλλά θα μετράει με το «αγαπάς».
