Η Επιλεκτική Ευαισθησία στις Εκτρώσεις: Γιατί Μας Σοκάρει η Αλήθεια;

Είναι εντυπωσιακό πώς λειτουργεί η κοινωνία μας απέναντι σε κάποια θέματα. 

Ο Άρης Σερβετάλης, ως πιστός Ορθόδοξος, εξέφρασε τη θέση της Εκκλησίας σχετικά με τις εκτρώσεις, θεωρώντας τις λάθος και ισοδύναμες με δολοφονία. 

Μέσα στη ροή του λόγου του είπε πως θα ήταν προτιμότερο να γεννηθεί το παιδί και, αν δεν το θέλουν οι γονείς, να το δώσουν σε ένα ίδρυμα – ακόμα και να το "πετάξουν", όπως ειπώθηκε ατυχώς. 

Και τότε ξεκίνησε η κατακραυγή.

Η επίθεση που δέχτηκε δεν επικεντρώθηκε στην ουσία της τοποθέτησής του, αλλά σε μια φράση που επιλέχθηκε επιλεκτικά από τα ΜΜΕ, αλλοιώνοντας το συνολικό νόημα των λόγων του. 

Τον χαρακτήρισαν "ψεκασμένο", "μεσαιωνικό", "επικίνδυνο", επειδή – όπως παρουσίασαν τα λόγια του – φάνηκε να λέει "γεννήστε το και μετά πετάξτε το".

Αλλά εδώ προκύπτει ένα παράδοξο. 

Την ίδια στιγμή, πολλοί από αυτούς που εξοργίστηκαν με αυτή τη φράση, υπερασπίζονται το δικαίωμα στην έκτρωση, όπου το παιδί δεν γεννιέται καν – απλώς απορρίπτεται πριν βγει στο φως της ζωής. 

Ποια ακριβώς είναι η διαφορά; 

Αν το να "πετάξει" κάποιος ένα νεογέννητο θεωρείται απάνθρωπο, γιατί το να πεταχτεί το ίδιο παιδί λίγο νωρίτερα, μέσα από μια διαδικασία έκτρωσης, φαίνεται πιο "ανώδυνο";

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει μέσα στη μήτρα. 

Αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε μέσα από ένα διαφανές τζάμι και να δούμε πώς μεγαλώνει, κινείται, πιπιλάει το δάχτυλό του, ίσως να μην το θεωρούσαμε "ένα μάτσο κύτταρα". 

Όμως, επειδή είναι κρυμμένο, μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν είναι άνθρωπος ακόμα. 

Ότι η απόρριψή του είναι λιγότερο σκληρή, λιγότερο ακραία.

Η συζήτηση για τις εκτρώσεις είναι πολύπλοκη και αγγίζει ευαίσθητες χορδές. 

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δεν μπορούν να μπουν κάτω από την ίδια ομπρέλα – δύσκολες εγκυμοσύνες, βιασμοί, καταστάσεις όπου διακυβεύεται η ζωή της μητέρας. 

Ωστόσο, η επιλεκτική ευαισθησία των ανθρώπων είναι εντυπωσιακή: σοκάρονται από τη φράση "ας το πετάξουν", αλλά υπερασπίζονται μια διαδικασία που κάνει ακριβώς αυτό – και μάλιστα χωρίς καμία πιθανότητα δεύτερης ευκαιρίας για το παιδί.

Ίσως, αντί να δαιμονοποιούμε ανθρώπους για τις απόψεις τους, να ήταν πιο χρήσιμο να σκεφτούμε τις αντιφάσεις μας. 

Γιατί αραγε κάτι μας εξοργίζει όταν ειπωθεί ωμά, αλλά το ίδιο πράγμα, όταν γίνεται στα κρυφά και υπό ιατρική διαδικασία, το δεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη;