Ζούμε βλεπεις σε μια εποχή που η καλοσύνη έγινε θέαμα.
Μπορείς εύκολα να δείξεις πόσο "καλός" είσαι, χωρίς καν να το εννοείς.
Οι πολιτικοί το κάνουν προεκλογικά, οι διάσημοι το κάνουν για τα φώτα, οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων για τα likes. Όλοι ξέρουν να φορούν τη μάσκα της καλοσύνης, κι όμως, η πραγματική της ουσία σπάνια φαίνεται.
Μετά από 53 χρόνια στην καμπουρα, ξέρω καλά πως η καλοσύνη δεν μετριέται με τα λόγια ούτε με τις εικόνες που προβάλλεις.
Μετριέται στις μικρές, απλές στιγμές.
Θες να γνωρίσεις έναν άνθρωπο πραγματικά;
Δεν αρκεί να δεις πώς μιλάει για τις αξίες και τις αρχές του. Παρατήρησε πώς φέρεται στους γονείς του. Τους σέβεται; Τους νοιάζεται ή τους ξεχνάει όταν δεν τους χρειάζεται πια;
Δες πώς μιλάει σ' έναν ηλικιωμένο άγνωστο. Έχει υπομονή ή τον προσπερνά σαν να μην υπάρχει;
Δες πώς φέρεται σ' έναν σερβιτόρο,σε μια καθαριστρια.. Έχει ευγένεια ή του μιλάει με ύφος αφεντικού;
Παρατήρησε πώς συμπεριφέρεται σ’ ένα παιδί. Το βλέπει ως πλάσμα που χρειάζεται αγάπη και καθοδήγηση ή το υποτιμά γιατί "είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει";
Κοίτα πώς φέρεται στα ζώα. Τα σέβεται,τα φροντίζει,τα νοιαζεται? ή τα αντιμετωπίζει σαν αντικείμενα, άψυχα και ασήμαντα;
Εκεί, στις μικρές στιγμές, χωρίς θεατές, εκεί φαίνεται ο άνθρωπος.
Όχι στις δημόσιες δηλώσεις, ούτε στις φιλανθρωπίες μπροστά στις κάμερες.
Η καλοσύνη είναι πράξη, όχι στάση.
Και την πράξη την βλέπεις, δεν την ακούς.
Αν μάθεις να παρατηρείς, θα ξεχωρίζεις εύκολα τους καλούς από εκείνους που απλώς "το παίζουν".
Και όσο δύσκολο κι αν είναι, αυτή η διάκριση είναι ίσως το πιο πολύτιμο μάθημα που μπορείς να πάρεις.
